Het veilige nest in het zwarte gat
 

Ik zit in een zwart gat
Ik maak er een lekker nestje van
Met een deken, wat chocola en muziek
maak ik het nestje warm en vertrouwd

Dat heb ik zo nodig
Nu ik me zo alleen voel
Zo ellendig en in de steek gelaten

Af en toe zweeft een deel van mij weg
Naar boven, naar die enge realiteit
Maar mijn gedachten die blijven hier
In deze warme fijne plek

Kaarsje aan, muziekje op
Chocolaatje in de buurt

Een deel van mij doet de dagelijkse dingen
Maar mijn gedachten blijven hier
Tussen de warme dekens
Waar ik me veilig en geborgen voel

Af en toe kijk ik naar boven
Maar alles is donker en zwart
Met maar hele kleine lichtpuntjes

Ik wil het niet weten
Ik sluit mijn ogen
Zo blijven mijn gedachten hier...

niemand?:(

Je raakt mij niet; het leest verwarrend.
Na een paar zinnen haak ik als lezer af
omdat ik niet meer kan of wil begrijpen...
Sorry.

Maar ga vooral door met proberen, want
dit is ook maar míjn eigen mening. Een ander
kan het gedicht bijvoorbeeld geweldig vinden ;)

Grtjs!

Een typisch geval van óf een ongesteld-zijn-bui óf een eenzaam gevoel. Op dat gebied breng je de boodschap wel over, maar ik sluit mij verder toch bij Anno aan; het is wat te ongestructureerd, te rommelig imo.

Wat is dat toch met dat ongesteld-zijn-gevoel. In de Fancy hadden ze het er vroeger ook over, zelfs al toen het nog Popfoto was. Ik heb het nooit herkend...

Maar ik vind het meer een verhaaltje. Of zo'n Libelle of Margriet-dichtsel. Zo huiselijk.
Voor mij roep je niet de sfeer op die je denk ik wilt schetsen.