Wel denkstof, geen ruimte voor gedachten
 

Ik zit dus met het volgende probleem:

er zijn een aantal dingen waar ik echt eens objectief over na zou moeten denken, dingen als de liefde, vrienden en hoe ik verder wil met mijn studie/leven/baan etc.
Ik praat er wel eens over met vrienden (soms onder het genot van een joint, ter ontspanning) om te kijken wat zij er van vinden, maar op de een of andere manier vind ik 'mezelf' niet echt terug in die gesprekken.

Ik heb op dit moment een erg hectisch/bewogen en stressvol leven en soms wordt ik helemaal gek.
Ik heb ook helemaal geen ruimte in mijn hoofd (het is een beetje moeilijk uit te leggen dus mijn excuses als je 2 keer iets moet lezen om de rode draad terug te vinden) om deze gedachten op orde te zetten.
Het probleem is: Ik probeer het soms om met pen en papier mijn gedachten op orde te zetten en de structuur in mijn leven terug te vinden, maar dan wordt ik helemaal depressief omdat ik dat sommige details van mijn leven zie (19 jaar single/nooit gezoend etc. en nog wat dingen) waar ik normaal niet aan denk omdat ik ze uitban van mijn gedachten.

Nu sta ik dus voor de keuze: Depressief of helemaal doordraaien.
Ik weet niet hoe ik de gedachten in mijn hoofd kan ordenen zonder gek te worden of zelfhaat te ontwikkelen.

Weet iemand wat ik hier aan kan doen of heeft iemand hier ook last van?

bij voorbaat dank.

Waarom zou je moeten ordenen? Het zijn jouw gedachten en al zijn ze een chaos... dat is gewoon deel van wie jij bent...

denk ook niet dat je de enige bent, het is gewoon een fase in je leven, met jezelf in de knoop zitten enzo hoort er allemaal bij en is gewoon normaal. en de keuze: depressief worden of helemaal doordraaien :s mensen kiezen daar nooit echt bewust voor ofzo:s

just deal with it...

Sommige mensen gaan er echt aan onderdoor, dat is niet meer normaal. Of dat voor herby ook geld weet ik niet.
Ik kan je alleen verzekeren dat je op een gegeven moment op een punt aankomt dat het je allemaal geen flikker meer kan schelen (y)

Het rare is, dat punt ben ik voorbij, en nu laait de Chaos is mijn gedachten weer op. Ik weet niet hoe en waarom, ik weet alleen dat het zo is. Dat voel ik aan.
En langzaam maar zeker draai ik weer door: slapeloze nachten, ik heb moeite met luisteren als iemand wat zegt, ik vergeet opeens alles, ik ben met mijn gedachten bezig en tegelijk werk ik mezelf tegen. Gevolg is dat ik helemaal niets meer doe en in een Vacuum van negatieve zelfgedachten kom te zitten.

:( Ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.

Ik ben in mijn jeugd eens zo depressief geweest dat ik mezelf (meerdere malen) bijna van kant heb gemaakt. Maar dit is anders, dit is enorm vreemd. Dit is aan de ene kant erger, want ik ben nu ouder en heb al die jaren naar mijn gevoel weggegooid en ik heb het gevoel dat het nooit meer goed komt.

Ik begrijp je compleet, ik kan je alleen geen enkel antwoord geven omdat ik er zelf ook niets mee kan.

Herkenning. Op een bepaald moment in m'n leven, eigenlijk nog een, dreigde ik mezelf compleet kwijt te raken. Ik heb er toen zelfs een gedicht over geschreven, iets wat ik normaal nooit doe. Helaas is de tekst verloren, maar ik weet nog wel dat er in naar voren kwam dat je in het donker licht kan zien, dat je hoop kan krijgen. Dat je naar dat licht kan toewerken. Klinkt heel zweverig en abstract (zoals altijd bij gedichten :p ) maar hieronder zal ik het wat concreter zeggen.

Het komt erop neer dat je op zoek gaat naar een heel klein dingetje waar je je aan kan vasthouden. Vervolgens zorg je dat dat groter wordt. Stel dat je bijv zin hebt in sport, dan kun je je daar aan vasthouden. Als je dit alleen kan uitoefenen, geeft het je veel tijd om na te denken. Volgens mij worden er bij sport ook anti-depressieve stoffen aangemaakt in je hersenen, waardoor je je dus minder snel depressief voelt en meer orde in je gedachte krijgt.

endorfine of zo iets toch, zorgt er voor dat je je beter voelt... toch?

god, orecies hetzelfde... kei veel om over na te denken, maar tgaat allemaal te snel.. en tis zo veel... en ben bang, bang weer dingen uit me verleden omhoog te halen...

Verleden daar leer je van, heden daar zorg je ervoor dat je toekomst beter komt, de toekomst is gelukkig nogal onvoorspelbaar :)

Je hoeft niet alles op een rij te hebben om je leven door te maken, concentreer je meer op het nu ;)

Herby, ik kan je niet veel hulp bieden aangezien ik zelf ook nogal in de knoop zit, maar wat ik je wel kan zeggen:
wat er ook gebeurt, hoe je je ook voelt, je hebt altijd vrienden. vrouwen zijn ook niet je van het, dus maak je daar geen zorgen om..... ik heb iig een instelling van: liever in men hele leven maar 1 vriendin gehad die dan ook alles voor me betekende, dan op men 14de een of andere playa zijn die constant een ander heeft....
en nou ja, als je zo in de war bent en dat je kop zo'n chaos is, ga eens praten met een therapeut ofzo, ik heb er veel aan.....
en als er iets is, je hebt men nummer dus je kan ook altijd mij bellen!

Ik heb een tijd een vriendin gehad, en op vakantie wat gezoend. Voel me nu echt niet anders. Komt vanzelf wel een meid langs. En maak je er niet zo over druk van ik ben AL 19, je bent PAS 19...

Moeilijke keuze hoor, 'k zal toch proberen alles op een rijtje te zetten en 't goed door te laten dringen om er vervolgens achter te komen dat het allemaal (hopelijk) niet zo erg is :)

*is een lid van het clubje* :p
Mja, hier ook wel het idee dat ik over veel moet nadenken en soms wil ik dat ook echt, maar ik kan het gewoon allemaal niet volgen. Ik praat dan ofwel met mezelf ofwel met iemand anders en dan plotseling speol ik stukken door omdat ik die al echt honderden keren gedacht heb. Went wel na een tijdje, maar echt normaal voelt het nooit, vind ik :(

man:| dit had ik kunnens chrijven. alleen omvat ik alles met de woorden: ik weet het gewoon niet meer. maar ik weet net zo min als jij wat ik er mee moet. t is alleen fijn om te weten dat ik niet de enige ben met een zootje in zn hoofd;). succes:)

volgens mij was het zoiets ja.

jah ik herken het ook
je wordt er gewoon gek van, allerlei gedachten en gesprekken etc gaan dwars door je hoofd
ik heb een paar keer geprobeerd een dagboek bij te houden, dat is ook wel een paar maanden gelukt, maar wat jij ook al zei; je wordt er somberder door
zelfs als ik maar een klein 'ietsje' van wara ik mee zit wil opschrijven, schrijf ik mezelf de put weer in
toch kom ik na het schrijven wel beter slapen, omdat ik mijn gedachten dan op papier had en ze ff van me af kon zetten...

verder weet ik ook niet echt wat je eraan kunt doen

je moet proberen te voorkomen die kutgevoelens uit te bannen uit je gedachten... het klinkt een beetje alsof je wil zeggen dat je dat maar beter kunt doen omdat je anders waarschijnlijk depressief wordt? of heb ik dat mis... als je die problemen weg wil krijgen moet je jezelf ermee confronteren (en niet met een joint erbij :p)

het is ook een goed idee eens met een psycholoog te praten als je dat nog niet gedaan hebt