Eetproblemen
 

Ik heb nu al een klein tijdje (een maand oid) problemen met eten. Ik vind dat ik geen eten verdien, dat ik maar honger moet lijden. En dat ik te dik ben en dat ik moet afvallen. Ik heb een bmi van twintig dus dat slaat nergens op, maar ja, mijn hoofd zegt anders. Ik probeer zo min mogelijk te eten, dus geen ontbijt, geen middagmaaltijd en zo min mogelijk bij het avondeten. Ik probeer het verborgen te houden voor m'n ouders en m'n broertje en dus telkens toch wel een beetje te eten 's avonds. Ik voel me dan wel heel schuldig. En helemaal als ik me niet meer heb kunnen inhouden en een vreetbui krijg. Dan kan ik mezelf wel wat aandoen, wat ik soms ook doe. Maar dat heeft ook weer wat andere problemen te maken. En als ik op de weegschaal sta, word ik helemaal ongelukkig.
M'n therapeut (een spv-er, ik krijg resocialisatie omdat ik een tijd opgenomen ben geweest) weet er wel van, maar ik spreek 'm nu nog maar eens in de twee weken en ik zeg telkens dat het wel goed gaat. En hij heeft het er verder ook niet echt over.
Aan de ene kant voel ik me schuldig bij alles wat ik eet en wil ik het liefst nog veel minder eten dan nu, maar dan vestig ik dus wel de aandacht op me bij m'n ouders, en dat durf ik niet zo goed. Maar goed ook misschien, maar ja. Aan de andere kant weet ik dus best wel dat het niet goed zit en dat ik weer gezond moet gaan eten. Vandaag ben ik ook begonnen met hardlopen ook al ben ik al erg moe omdat 'vet' eraf te rennen.

Dus, nu weet ik niet zo goed wat ik nou moet.

je moet echt proberen er over te praten met hem.

en je hoeft echt nie af te vallen hoor.
probeer blij te zijn met wat je hebt.

Waarom vind je dat je geen eten verdiend? Probeer je jezelf op die manier te straffen? En waarvoor moet je dan volgens jouw gestraft worden? En over dat je jezelf te dik vind.. hoe dun wil je zijn dan? Wat is jouw ideaalbeeld van hoe je eruitziet, en wanneer denk je aan dat 'ideaalbeeld' te gaan voldoen? Denk je er uberhaubt ooit aan te gaan voldoen, want is het niet zo dat je je grenzen steeds verder ligt, en dat je er dus als het ware nooit komt? (ik kan het ook helemaal fout hebben hoor!)

de eerst volgende keer dat je met je spv-er gaat praten (is dat trouwens de afkorting van sociaal psychiatrisch verpleegkundige? want daar ga ik vanuit nu...) zou je hem moeten vertellen dat het helemaal niet goed met je gaat. Want zolang hij niets weet kan hij je niet helpen. Waarom zeg je eigenlijk al die tijd dat het wel goed gaat, terwijl het niet zo is? Wil je dat hij dat denkt zodat jij 'ongestoord' verder kan gaan...? Ik neem aan dat je wilt dat het stopt, anders zou je ook niet met je probleem op het forum komen. Ga iig met hem erover praten de volgende keer.

liefs, mij

[QUOTE]Pixelated schreef op 27-09-2004 @ 21:14 :

Citaat:

M'n therapeut (een spv-er, ik krijg resocialisatie omdat ik een tijd opgenomen ben geweest) weet er wel van, maar ik spreek 'm nu nog maar eens in de twee weken en ik zeg telkens dat het wel goed gaat. En hij heeft het er verder ook niet echt over. (...) Dus, nu weet ik niet zo goed wat ik nou moet.

Als jij niet aangeeft dat je met eten/enz loopt te modderen, is
het niet zo gek dat hij het er verder niet over heeft - dat zul je
toch echt moeten aangeven. :)

Sowieso lijkt het me wel (erg) verstandig om hier iig met je
therapeut over te praten - die lijkt me daar de aangewezen
persoon voor... En voorkomen dat het uit de hand loopt is
beter dan genezen, lijkt me.

Verder denk ik dat je diep van binnen wel degelijk weet wat je
nou moet; je weet heel goed dat (en wat) er iets fout zit of iig
niet de goede kant opgaat, gebruik die kennis dan ook om tijdig
in te grijpen!

Om mezelf te straffen inderdaad. Ik vind dat ik perfect moet zijn, en dat ben ik niet en dat zal ik ook nooit worden, dus dan moet ik maar honger lijden. Ofzo.
Daar staat die afkorting inderdaad voor. Maar ik durf dat nooit, vertellen dat het niet goed gaat. Dan vind ik dat ik me aanstel. En ik zei het omdat het toen ook wel wat beter ging en de keer daarna vroeg hij ernaar en die keer daar weer na had ik net ook weer normaal gegeten een dag. Maar nu dus twee weken nauwelijks meer.

Dat weet ik ook wel, maar ik durf het gewoon nauwelijks. Ik moet maar hopen dat hij erover begint, dan wil ik meestal wel eerlijk zijn en vertellen hoe het gaat. Maar ik heb ook een hoop andere problemen en meestal hebben we maar een half uurtje. En nu dus een half uur eens in de twee weken.

Maar is het niet irreëel te hopen dat hij erover begint? Voor
hetzelfde geld begint hij er níet over (en die kans is best groot
aanwezig, gezien je andere problemen), en dan blijf jij er dus
mee zitten.

Als ik het zo lees, is een half uur in de twee weken gewoonweg
te kort/te weinig hulp voor jou - lijkt me dan ook geen gek idee
om dit aan te geven, en om meer hulp te vragen... Of zeg ik nu
iets heel raars?

Als je dingen niet/nauwelijks aan durft te geven dmv gesprekken,
kan je ook proberen het op te schrijven oid btw, misschien is dat
(iets) makkelijker? Het lijkt me iig niet handig als je hier heel lang
mee door blijft lopen, of maar blijft hopen totdat hij erover begint...

Maar wanneer ben je in jouw ogen perfect? En stel je die grens die steeds bij zodra je weer iets hebt bereikt? Denk je echt op deze manier perfect te worden? En waarom moet je perfect zijn? En wat is perfect zijn?

ik vind een halfuurtje wel erg weinig eigenlijk :s Kan je niet aankaarten meer tijd nodig te hebben?