elke stap die ik neem
 

elke stap die ik neem



Elke stap die ik neem

zit vol vergissingen

Hopenloos in de verte gestaart

zoekend naar oplossingen



Mijn lach die verdween

en gestopt met zingen

Een hele horde mensen

die zich begon op te dringen



Zoals zovelen

begrijpt niemand mij

Ach wat, wat zal het zijn,

de schuld van de maatschappij?

Hmm, dit klopt ook niet helemaal taalkundig gezien volgens mij. Verder heb ik dezelfde kritiek als die ik ook op je vorige gedicht had, probeer misschien eens origineel te zijn, schets een beeld wat niet direct in verband staat met je thema ofzo. Verwoord een kruimeldief op zo'n manier dat ik er verdrietig van wordt of iets dergelijks. Creativiteit schud mensen vaak wakker bij het lezen denk ik.