betoog van een romanticus
 

Verdorven is hij die geen liefde kent
die hem tot waanzin drijft,
doet schreeuwen van verlangen
in het holst van de nacht.

Verdorven is hij die geen pijn lijdt,
door het onbereikbare waar hij naar smacht
en niet zal strijden om te sterven
voor de liefde,

waar hij,

op wacht.

ahhh, mooi woordgebruik, passie, lichte waanzin, een licht verscholen rijm...
Mooi. Zo heb ik het graag :).

taalgebruik is idd mooi, maar waar je er in de eerste strofe nog beeldend mee aan de gang kan valt dat in de tweede strofe weg. Een gedicht dat niet beeldend is, doet als lezer weinig met je. Een "doet schreeuwen van verlangen" voel je, dat grijpt je vast: je ziet iemand (en in het beste geval zie je jezelf) schreeuwen van verlangen "in het holst van de nacht". Heel anders dan "door het onbereikbare waar hij naar smacht". Dat kan je maar heel zacht grijpen, het is te vaag, te los, te onduidelijk, je raakt de lezer kwijt. Zonde, hou hem vast, weet hem te raken, vertrik hem in de woorden, trek hem jou kant op.

Goeie tip van hajo, en de witregel aan het einde vind ik onnodig.

Ik vind de witregel niet persé onnodig, maar ook niet nodig. Hier heb je dus niets aan, maar toch.

Op één of andere stomme manier begon ik je gedicht door je nick al te lezen als in een latijns gedicht, dat soort gedicht zegmaar, en dat beviel eigenlijk erg goed, ik vind het wel een dergelijk gedicht, met licht taalgebruik en veel aanspreekvormen. Leuk om te lezen!

bedankt voor jullie commentaar (y) :) .
Hajo bedankt voor de goede tip:) (y) !