IJzeren handen ..........
 

het zijn geen

parelmoeren vleugels

die je laten zweven

maar ijzeren handen

houden je in’t verleden



sombere pijnen

met zwarte kronen

teisteren je denken

jagend bloed

ruist door je aderen



gedachten laten je knielen

huilend smeek je schaduwen

onnodig om genade

voor iets wat jou fout niet is

dus valt er niets te vergeven



kom huil nog maar wat tranen

maar recht dan je rug

de dode weg is afgesloten

onbegaanbaar door dikke mist

toen hij werd afgesloten



werd een nieuwe weg is geopend

Dat klopt niet helemaal. Maar dit gedicht is een verademing tussen je andere gedichten, je overtreft jezelf (y) . Alleen vraag ik me wel af waarom je alle regels zo ver uit elkaar hebt gezet.

Ik geef lovetear volledig gelijk. Je vorige gedichten waren héél wat minder dan deze. Maar ik wou niet reageren omdat het zo'n gevoelige onderwerpen waren en duidelijk uit die gedichten sprak dat je zoiets recent had meegemaakt.
Deze vind ik idd goed, mooie beeldspraak alhoewel er iets niet klopt. Maar wel goed gedaan (y)

Ja, ik sluit me eigenlijk wel aan bij de vorige twee... Wat een mooie woordkeus! De herhaling van 'afgesloten' aan het einde vind ik wel jammer; daar zou je eventueel nog iets anders op kunnen verzinnen. En ook begrijp ik niet helemaal waarom je iedere keer witregels laat tussen de regels, daar wordt het geheel niet mooier op.
Maar ik ben onder de indruk. :)