[Verhaal] Perzik
 

Ik probeer mijn lange zwijgen weer te doorbreken. Vandaag geschreven, vandaag geplaatst, dus alle aangestipte schrijffouten en kromme zinnen zijn welkom. Bovendien wil ik zelf alvast het einde voor discussie openstellen.

- - -

“Ok!” Ron zette zijn bier met een klap op de bar. Twee andere glazen vielen omver en de gerechtigheid was ver te zoeken. “Ok, ok, ok, ok, ok… Ok!” Een wild armgebaar luidde de rest in; “Dan spreken we het zo af. Vanaf nu eten en drinken we alleen nog maar… dingen met perziksmaak en perzikstukjes. Niets anders. En,… wie dat dan het langste volhoud, die wint. Ok?” Zijn bargenoot mompelde instemmend met het hoofd tussen de armen begraven. Hij kwam moeizaam overeind; zijn hand waggelde door het luchtruim naar een onwillekeurige fles, miste en viel als bewusteloos neer. Hij keek verbaasd naar zijn hand, maar zelfs dat hielp niet.
Ron lette niet op. Tussen zijn handen door zakte zijn hoofd steeds dieper tot zijn kin het hout knuffelde. “Perzik”, mompelde hij, “Perzik. Ok… Perzik, perzik… Ok, dat moet te doen zijn. Ok. Perzik.”

Een loden hamer op een houten kop maakte Ron wakker. Verward keek hij om zich heen. Na enkele tellen herkende hij de vier muren en het plafond. Dit was de kamer waarin hij telkens weer terechtkwam. Hier woonde hij, min of meer. Al een jaar of… acht? Met een weinig schuldgevoel dacht hij soms aan de enthousiast trappelende studenten die buiten in de kou een longontsteking opliepen omdat ze geen onderdak konden vinden,… maar dan draaide hij zich tevreden nog een keer om in zijn smerige bed.
Echter, vandaag niet. Met moeite maakten zijn gammele benen en de golvende vloerbedekking contact. Hij strompelde naar de kraan toe maar voordat hij water tapte, zag hij een stuk papier op de spiegel. “Perzik, ok?”, stond er in dronkemanshandschrift.
Als tram vier raakten halve herinneringen hem weer. “Perzik”, mompelde hij, zijn ruwe kin strelend. “Verdomd, dat is waar ook”, stak hij een kromme vinger op, in een falende imitatie van gevatheid. Hij slofte quasi-energie naar de keuken. Aldaar kon de koelkast hem precies één pak perziksap bieden. Over de datum. Hij maakte het open en wist zeker de helft met uitmuntende precisie naast het glas te gieten. De rest goot hij in zijn lederen keel. Hij slikte en keek glazig voor zich uit. “Ok?”

Met een leeggebraakte maag trok hij zijn rokerige kleren aan. Hij moest naar de winkel om meer perzikspullen te kopen. Anders zou hij de weddenschap met dinges niet winnen. De caissière keek hem vragend aan toen hij drie bakken perziken, twee pakken perzikvla, een vier flessen perziksap, een perzikvlaai en een pak perzikyoghurt op de band zette. Vanachter zijn alcoholwalm keek hij terug en met een vriendelijk krakend ‘ok?’ verliet hij de winkel.

Later die dag vond hij zichzelf terug in de collegebanken. Hij studeerde het één of ander, maar wat het precies was, stond hem niet zo goed bij op de woensdagen vlak na het weekeinde. Een lunchtafel en stoel ontvingen tegen het middaguur zuchtend zijn lichaam. Tegenover hem zat iemand die ook dat college had gevolgd, vermoedde Ron. Hij was echter niet in de stemming om te praten, gezien hij omviel van de honger.
Hij sneed een perzik aan plakjes en belegde er zijn brood mee. Voordat hij een hap nam, haperde zijn motoriek. Hij hield de boterham omhoog, bekeek hem van alle kanten en flikkerde hem daarna weg. Hij at zijn perziken en dronk zijn perziken. De student tegenover hem keek hem met open mond aan en Ron antwoordde, al perziken rondsproeiend, “Weddenschap, ok?”

De derde dag kreeg Ron het zwaar. Het warme, droge weer maakte hem dorstig, maar er was alleen perziksap. Met kleine slokjes kon hij nog wat naar binnenwerken. Anders protesteerde zijn lichaam en vloog het tegen de ramen, vanwaar het de lucht in huis verziekte. Hij bekeek de fles en zag sprankelende perziken. De makers deden hun best het zoveel mogelijk naar perziken te laten smaken met, Godbetert, echte stukjes vruchtvlees. Het was niet gewoon gemeen, het was puur sarcasme. Boos gooide hij het pak kapot.

Weer een college en Ron had nog altijd geen idee waarover het ging. Van de drank kwam het niet, want zijn leven was al vijf dagen één grote perzik. In de wangen van kinderen op straat zag hij perziken. De schimmels op zijn kamer hadden ook van die kleine, zachte haartjes. Het meisje voor hem in de collegebank had een perzikkleurig truitje aan. En haar nek en schouders,… die huid,… die moest wel perzikzacht zijn.
Met een gil sprong ze op om boos achterom te kijken. De docent onderbrak zijn verhaal en vroeg wat er aan de hand was. “Blijf van me af, ransbal!”, schreeuwde het meisje met een stem die aan een visverkoopster uit ’t Gooi deed denken.
Iedereen keek Ron aan. Zelf zag hij alleen zwarte vlekken en perziken. Hij stond op en wankelde. “Jullie kunnen me niets maken! Ok? Jullie, en dan bedoel ik jullie allemaal, zijn een alliantie aangegaan met de perziken. En met vruchtvlees ook, ok? Maar het maakt niet uit, want ik ben toch machtiger. Ik en mijn perzikhuidje zullen jullie allemaal opeten! Verzwelgen! In mijn mond stop ik jullie en over mijn lichaam wrijf ik jullie uit! Ha, verdomde perziken! Ok, Perziken! Ok? Ok!” Dit gezegd hebbende, pakte Ron de arm van de studente naast zich en probeerde hij deze met geweld in zijn broek te proppen.

Op een harde straattegel werd hij wakker. Alles deed pijn. Hij keek om zich heen en zag dat hij achter het universiteitsgebouw lag. Men had hem kennelijk met harde hand het gebouw uit geschopt, geslagen en uiteindelijk gegooid. Zijn kleding was gescheurd en bebloed, één oog wilde niet open en zijn neus was een prop bloed. Hij rook of proefde geen perzik meer.
In de snackbar in de buurt kon hij met moeite een frikadel bemachtigen. Luid knorrend van genot werkte hij het goddelijke voer naar binnen. Hij smakte luid, richtte zijn kapotgeslagen gezicht omhoog en dankte God kreunend.

’s Avonds had hij zich om de bar gedrapeerd, in afwachting op zijn kroegmakker en de nederlaag. Al na vijf dagen had Ron de perzikkuur noodgedwongen opgegeven. Na zijn verhaal op het politiebureau gedaan te hebben, hadden deze hem met een vermaning aangeraden de komende weken geen perziken meer te eten. Voor Ron was dit niet nodig, want bij het woord alleen al draaide zijn maag om. De gedachte aan die behaarde, zachte, zoete, geurende vel deed hem doodsangsten uitstaan.
Met stevige tred en scheve stropdas kwam de ander binnen. Hij zag Ron zo kapot als hij was aan de bar zitten en liep bezorgd op hem af. “Jezus, Ron, wat is er met jou gebeurd?”
Een zacht gekreun werd gevolgd door; “Ik wil er niet over praten, ok? Laten we het er op houden dat ik van de universiteit getrapt ben, een strafblad wegens aanranding heb, een schuld heb van twintig euro bij snackbar ‘In den vergulden del’ en, natuurlijk, de weddenschap verloren heb.”
“Hm,… Weddenschap?”, en de ander tikte denkend met zijn vinger tegen zijn kin.

- - -

LUH-3417

Vlot geschreven en een aardig verhaal, maar toch een paar kanttekeningen.

Ten eerste vind ik sommige stukken van de dialoog niet erg aannemelijk: "[...]zijn een alliantie aangegaan met de perziken". Persoonlijk zou ik meer verwachten dat hij een woord als alliantie niet zou gebruiken. Ik zou meer zoiets denken als: "jullie zweren allemaal samen met die perziken". Dit ondanks dat de hp hier een student is en in college zit.

Ten tweede vind ik het einde een beetje teleurstelend. Waarom wordt hij tijdens college ineens dilerisch, wordt er zonder pardon door de Uni uitgegooid en kan zich later ineens weer wel 'normaal' gedragen? Misschien is de aanloop naar zijn gekte iets te snel.
Bovendien kan ik me niet voorstellen, dat een Universiteit deze leerling om deze gedragingen zomaar van de Uni gooit. Ik mag aannemen dat ze hem eerst eens met wat mensen laten praten en een tweede kans gunnen.
Verder is hij na vijf dagen perzikgekte wel erg snel genezen door de frikandel...
Het zou leuker zijn om een ander, verrassender einde te verzinnen.

Tot slot is een pikant detail, dat ik nu zelf met een pak perziksap zit :D.

Bedankt voor je reactie.

In de meeste punten die je aanstipt kan ik me wel vinden. Het alliantie is inderdaad vreemd gekozen, vooral omdat hij in het begin van het verhaal niet zo heel erg welbespraakt lijkt te zijn ("Perzik, ok?"). Ik denk dat ik niet voor samezwering koos omdat het dan voor mijn gevoel teveel zou gaan lijken op ye olde standaard-paranoïde-tekst, bekend van (teken)film en tv.

Over het einde ben ik het ook eens. Eerst had ik het nog een poosje door laten lopen, maar dat werkte ook niet. Deze plotseling afkapping kwam me nog het beste voor.
Dat hij van de universiteit afgegooid wordt en na een paar frikadellen weer genezen is, moet je maar zien als artistieke vrijheid. Ik moest de ellende toch zoveel mogelijk opstapelen. :)

Dit verhaal is trouwens gebaseerd op een weddenschap die twee vrienden van me hadden om tijdens een vakantie alleen maar perzik-gerelateerde producten te eten en drinken. Na drie dagen gaf de één het op en de ander wist het maar één dag langer vol te houden. Eén van hen kan nu nog steeds geen perziken luchten. :)

LUH-3417

Nee, voor zulke college's moet je eerder bij Nederlands of de journalistieke vakken zijn, denk ik. Ik heb eerst een jaar Nederlands gedaan en we hadden inderdaad vakken als Argumentatie en Retoriek. Best aardig, alleen erg jammer dat Nederlands erg weinig deed met literatuur en als er iets mee deden, er erg bekrompen mee omging.

Bij Literatuurwetenschap heeft men wel een college waarin ingegaan wordt op hoe een paper of essay te schrijven, maar over creatief schrijven weinig. Het is toch meer theoretisch gericht.
Zelf vind ik dat geen probleem. Het is moeilijk tegenover elkaar te zetten, maar de vorm van het creatief schrijven zoals structuur, stijl en opbouw kun je op zat verschillende manieren leren, maar poststructuralistische taalvisies niet. Als je literatuurwetenschap wilt aanwenden voor creatief schrijven, is het denk ik voornamelijk goed voor de inhoud van de teksten die je schrijft.

LUH-3417

...omdat die de regels overboord gooien, mag ik aannemen?

Dat is idd mijn primaire doel. Tips? Suggesties?

"“Verdomd, dat is waar ook”, stak hij een kromme vinger op, in een falende imitatie van gevatheid." :)

Over de dialoog (monoloog?) op de uni (Ik heb een hekel aan die afkoring, maar het is wel lekker snel..) sluit ik me bij alluman aan. Los van de aliantie vind ik hem ook niet echt goed lopen. Hij is té welbespraakt voor iemand die al dagen perziken eet. Ik had op een raspend gemompel gehoopt, met maar een paar duidelijke woorden. In ieder geval minder duidelijk dan dat het nu is :)

Het einde.. hm, net wat te snel en iets te onwaarschijnlijk. Wel te begrijpen dat je het zo hebt gedaan, want echt heel veel langer had het niet hoeven worden. De laatste zin in wel leuk overigens, iets wat voorspelbaar wel :)

'al met al', leuk stukje

Nee, dat niet zozeer. Het ging me er meer om zomaar maar een theoretische stroming te noemen.

Ik denk dat je dan het beste kan zoeken naar boeken van Terry Eagleton. Hij heeft hele fijne werken waarin hij verschillende taalfilosofische/literatuurwetenschappelijke stromingen bespreekt en voorziet van commentaar. Zolang je er rekening mee houdt dat hij marxist is, kun je er veel uithalen. Een andere die ongeveer hetzelfde doet maar geen marxist is, is Jonathan Culler. Beiden zijn erg goed als inleiding, om daarna de diepte in te gaan. Ook al gaan deze twee zelf ook al vrij diep.

En; Flashman, ik ben het ook met jou eens. Ik ga alleen dit stuk niet meer herschrijven of wat dan ook. Ik kan me alleen maar voornemen voortaan meer naar mijn intuïtie als eerste lezer te luisteren. :)

LUH-3417

Perzikken.:| Ugh...

Tis maar waar je een verhaal over wilt schrijven.:D Maar ik vind het goed en niet meer. Een beetje standaard, die perzikken niet dan he.:p Het raakte me niet echt. Meer iets om even vluchtig te lezen en dan weer weg te stoppen of te laten liggen in de trein...

Duivelaartje

Ik heb het gelezen en ik moet zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben. De manier waarop je het woord "ok" (moet dat niet "oké" zijn?) gebruikt vind ik echter hilarisch. Probeer zoiets nog eens met een beter verhaal!

het kan aan mij liggen hoor, maar voor zover ik weet is het woord 'ok' een computeruitdrukking en kan hij niet in een normale tekst gebruikt worden. Spellingcontrole keurt het in ieder geval af. Het lijkt me ook een beetje raar als iemand tien keer achter elkaar 'OK!' zou roepen. Oké lijkt me logischer. :)

Grappig verhaaltje verder, maar niet één die me lang zal bijblijven. De beste is en blijft, naar mijn mening, 'kleine groene beestjes en het einde van de aarde'.

Ach, 'ok' en 'oké' zijn toch praktisch hetzelfde. :)
Met allebei heb ik een beetje moeite, maar dat komt meer omdat ik ze niet begrijp. Ik geloof dat Oké van Okay komt, wat weer een uitspraakspelling (ben even het woord ervoor kwijt) is van 'Ok', wat op zijn beurt een verbastering van 'O.K.' is (wat je nog wel in oude stripboeken tegenkomt). Ik ben erg benieuwd waarvoor deze afkorting staat.

Verder ga ik dit verhaal niet verdedigen, omdat het dat niet waard is. :) Maar bedankt voor de reacties. Het inspireert me vast. (Y)

LUH-3417

Thnx.

Er zijn een hoop dingen in het leven waarop je moet vertrouwen....en spellingscontrole is er niet een van.

O.K. stond op een auto van Ford toen Ford nog alle kleuren auto's maakte, zolang het maar zwart was. Dat werd een wereldrage (misschien wel de eerste echte) en uiteindelijk is het een woord geworden. :)

Zo heb ik het tenminste altijd gehoord.

:D superverhaal, ok?

Hier vind je het juiste verhaal over de oorsprong van OK:
http://www.straightdope.com/classics/a2_250

Wil je met me trouwen? :bloos:

Ben je rijk? :D

Liefde op Letteren <3

Duivelaartje - :o:bloos:

bedankt. nu weet ik alleen nog steeds niet waar het nou echt vandaan komt. :s

Het staat er toch echt heel duidelijk in:

1. "The letters, not to keep you guessing, stand for "oll korrect." They're the result of a fad for comical abbreviations that flourished in the late 1830s and 1840s."

o ja. ik had het een beetje vluchtig doorgelezen :bloos: . dacht dat al die andere punten serieuze mogelijkheden waren en dat het niet zeker was.

Mooi. :)

(Derrida is dood. :( Hij was een hele toffe taalfilosoof. Zijn werken zijn alleen belachelijk moeilijk te lezen. Maar wel tof. (Y))

LUH-3417

Zet dat eens in je sig, i.p.v. arme allumannen er mee lastig te vallen. :p

Ik werk niet met signatures. Da's niet mijn stijl. :o

LUH-3417

Misschien moet je eens aan je spelling gaan werkten. ;)

Derrida heb ik nog niet gelezen. Ik ben een tijd geleden begonnen aan foucault's "Discipline, toezicht en straf". Erg goed boek. Ik zal binnenkort ook wel aan derrida's decontructie gaan peuzelen...Ik moet zeggen dat ik ook wel erg fan ben van Baudrillard en Bourdieu. Eerst Derrida maar...

Baudrillard heb ik nog een klein beetje gebruikt in een scriptie over postmodernisme/cyberpunk/internet, geloof ik. Foucault is in ieder geval geweldig, ook zijn theoriën over seksualiteit.

LUH-3417