Zo levendig dood
 

...omdat ik een beetje moe wordt, van al die deprimerende doodsgedichten:

1. Zo Levendig dood
   
   Tussen twee ribben
   kietelt een made
   lief als hij draait
   in zijn kribbe.
   Zijn familie rondom
   danst bij dat zicht
   van plezier om
   mijn wervelkolom.
   
   Iets naar het noorden
   betrekken twee wormen
   het leegstaande huis
   in mijn oor en
   hun buur om de hoek
   verbouwt in twee kassen
   zijn verse gewassen
   't hele jaar door.
   
   En hoewel het vrij laat is
   stroomt door mijn aders
   een massa bijeen
   rond mijn middenvoetsbeen.
   Het ziet daar nog net
   hoe een mijt in haar eentje
   een van mijn teentjes
   volledig uitbeent.
   
   Midden in't rif
   zwemmen wat mieren,
   gebruiken een klier
   als de rand van een klif,
   waar zij duiken
   en springen en joelen...
   
   God,
   
   nog nooit heb ik mij
   zo springlevend gevoeld!

:) erg leuk opzich sommige regels open neit helemaal maaer de meste wel (y)

Ik vermoed dat je hier iets over mijn schrijfvaardigheid zegt...?

:p :bloos:

Blij dat ik opbouwende kritiek krijg van iemand die dit soort gedichten schrijft:

Behoorlijk geniaal. Respect.
Excuses voor de niet opbouwendheid.

:D echt grappig joh! :D
Heel leuk gedaan!

De paradox in dit geheel is dan dat ik moet lachen om depressieve gedichten, maar jou gedicht mij toch met een depressieve gedachte / overdenking achterlaat.

Wel knap geschreven hoor: rijm, metrum, woordkeus, originele metaforen etc. Respect :D

*buigt* Thnx allen! Nog kritische noten iemand?

Dit is overigens het effect dat ik heb beoogd: met humor iets zwaars aansnijden, waardoor gedwongen wordt de betekenis ervan te doorgronden. Leuk dat je dat zo hebt opgevat!

Oeh. Ik krijg er de rillingen van :p Ik moet zeggen dat het heel erg origineel is. En verder... tja, niks op aan te merken. :)

Wat een positiviteit! Dank!

:nono: dat was een grapje en ik was niet helemaal uhm ...

;) :evil: