Met je ouders delen? (geaardheid)
 

Nou weet ik niet of dit beter op lifestyle past of niet, zo ja dan merk ik dat snel genoeg


Ik zal de situatie kort uitleggen. Ik woon bij mijn moeder en broer en heb zo af en toe contact met mijn vader, wiens mening ik zeer op prijs stel. Mijn moeder is nogal inconsequent, dus wat afspraken betreft niet alte "betrouwbaar". Mijn broer is volgens mij tamelijk homofoob. Mijn vader is down to earth.

Ik ben er sinds een tijdje achter (ongeveer 'n half jaar) dat mijn gevoelens naar meisjes toe ook wel te verklaren zijn met het begrip "biseksueel". Ik heb daar ook wel eerder over nagedacht maar eigenlijk afgewacht of ik dichter bij meisjes zou gaan staan. Dat gebeurde, een half jaar terug werd ik voor het eerst echt verliefd op een meisje. Ik ben bi.

Nou gaat het thuis niet echt lekker. Mijn moeder heeft gezeur met werk, ze heeft een whiplash en vind haar twee adolescente kinderen maar moeilijk. Ik heb geregeld ruzie met haar wat betreft onenigheden over uitgaan, vriendjes, thuis zijn, dingen doen thuis, volgens mij het "standaard gezeik".

Maar ik heb op de een of andere manier toch het idee dat ik, als ik mezelf wat meer naar mijn moeder toe wil bewegen, wat meer van mezelf moet blootgeven. Ik denk dat dit wel degenlijk een grote rol speelt wat betreft het "mij kennen". Ik wil het haar eigenlijk wel zeggen, maar ik ben angstig, angstig naar haar reactie. En vooral de reactie van andere mensen. Ik zou het vreselijk vinden als mijn vader hier iets kwalijks in zou zien. Hij zou het vast wel te weten komen als m'n moeder het zou weten.

(ik heb overigens nog nooit een vriendinnetje gehad, wel vriendjes)

Volgend jaar ben ik als het goed is uit huis, ik had het idee dat als ik tussen nu en dan geen vriendin krijg kan ik het misschien later nog 'n keer vertellen. Misschien dat ik een vriendinnetje krijg en dat het dan vanzelf wel doorkomt. Maar ik weet niet of ik dit nu wel of niet moet zeggen.

Dus mijn vraag aan jullie is eigenlijk, kennen jullie dit probleem, hebben jullie ervaringen met dit probleem? Het lijkt me prettig hier met iemand wat ervaringen over te delen. Ik ken wel iemand waar de ouders het nogal negatief van opvatten... Anyone?

Ik denk dat wachten op het juiste moment het beste is. Als je samen met je moeder aan het praten bent en het onderwerp vriendjes komt naar boven, dan kan je voorzichtig over meisjes beginnen.

Aan de andere kant, als je zo bang bent voor de reactie van je moeder is het misschien verstandig om te wachten tot dat je een vriendin hebt. Of iemand die je begrijpt. Mocht je moeder's reactie erg negatief zijn, dan heb je nog altijd iemand om op terug te vallen.

ik heb er zelf geen ervaring mee maar het lijkt me enorm vervelend, k snap niet dat mensen vaak zo geschokt reacheren als iemand met zo iets naar buiten komt.
Miss heb je iets aan dit topic
http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=967992
K weet niet of je er al bent geweest maar ik herken wel iets van je verhaal daarin terug

heel veel succes!

ken wel iemand die bi is en haar moeder reageerde daar wel goed op... denk dat t eigenlijk pas echt te sprake komt als je een vriendin krijgt of je toevallig over vriendjes enzo praat. zoiets als Vice zegt dus :)

Ik zet hem even op L&R. :)

Hee ja, dat is eigenlijk wel een flink relevant topic voor me, dankjewel daarvoor...

Ik weet het niet, als ik het reëel zou bekijken zou ik denken dat je als moeder zijnde toch wel ziet aan een kind hoe het is, en welke geaardheid het kind heeft. Ik kan zelf makkelijk homo- of biseksuelen herkennen die ik amper ken. In praktijk blijkt het nogal vaak niet zo te zijn...

Nou ik heb er niet echt ervaring mee. Ik vind 't wel een moeilijke situatie. Ik denk dat je het het beste als grapje ofzo kan vertellen. Of al af en toe van die toespellingen maken, zodat je moeder vanzelf vraagt: 'ben je soms een beetje bi' of dat als je over 'n poosje een vriendin krijgt kan zeggen 'ik heb 't altijd al geweten'. Dus gewoon ze vast subtiel voorbereiden erop dan komt de klap minder hard aan, kunnen ze vast aan het idee wennen en zullen ze ook niet heel absurt reageren

Het probleem is dus ook dat ik eigenlijk maar moeilijk een goed gesprek kan voeren met m'n moeder. Soms heb ik heel sterk het gevoel van : "Nu ga ik het haar vertellen", en dan zie ik haar en dan begint ze te klagen over vanalles en nogwat, en dan lijkt het me toch maar niet zo'n goed idee om het te zeggen. Als het onderwerp vriendjes naar boven komt bij ons is het 9 van de 10 - of reëel bekeken zelfs 10 van de 10 - keer negatief en schreeuwend. Ik kan niet zo goed met haar praten - we lijken totaal niet op elkaar op dat vlak (ik lijk volgens mij dan meer op mijn vader, en pa en ma verschillen nogal en kunnen elkaar ook niet uitstaan).
Soms heb ik de behoefte om het uit te schreeuwen, dan is er toch al ruzie, het kan er dan toch wel bij, maar ondertussen wordt er continu over m'n hart gewalst, ik wil het haar dus liever rustig brengen.

En met mijn moeder zit ik niet zozeer - ik hecht veel waarde aan mijn vader's mening, hij heeft hoge verwachtingen van me - en mijn moeder haar beste vriendin is lesbisch, dus neem ik aan dat ze er niet een sterk probleem van zal maken. Ik hoop eigenlijk dat ze zegt dat ze dat "altijd al gezien" zou hebben, maar ik denk niet dat ze dat doet...

Ik moet hier nog wel dit jaar wonen, ik zit in het examenjaar en ik kan er weinig stress bij hebben, als het negatief uitpakt ben ik bang dat dit te veel invloed zal hebben op m'n prestaties...

Hee ja, dat kan ook nog :)

Mijn excuses :o

Ik denk niet dat je moeder er een probleem van maakt en dat ze het zelfs heel fijn zou vinden als je haar in vertrouwen neemt.

Ik begrijp ook niet waarom je vader er iets kwalijks in zou zien, zijn je ouders heel erg conservatief?

Eerlijk zullen we alles delen.

Heej...
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie als jij. Ik ben bi, weet dit sinds ongeveer een jaar nu en mijn ouders weten van niks. De afgelopen maanden waren slopend, omdat ik verliefd ben geworden op een lesbisch meisje en dat de kans dus bestond dat ik wat met haar zou krijgen. Helaas is die kans voorbij, ik was enorm terughoudend, omdat ik moest wennen aan het idee. Haar duurde het te lang en we zijn nu op een vage manier vriendinnen.
Ik weet dat ik als ik nog een keer verliefd word op een een meisje het anders aan ga pakken. Ik zal het mijn ouders dan vertellen, hoe moeilijk ik dat ook vind, ik moet van mezelf.
Ik kan je er nog vele verhalen over vertellen (het houdt me al lange tijd elke dag bezig), wil je ook dingen vertellen, dus als je nog wat wilt weten, pm maar ofzo (hier vragen vind ik ook prima).
Succes met je eigen situatie!

Ik denk dat je het kunt vertellen. Je moeder heeft dan wel problemen, maar dan wil ze nog wel weten wat er in jou omgaat, lijkt me. Ze kunnen dit eigenlijk niet eens slecht opvatten, want dit is nou eenmaal hoe jij je voelt, en daar is weinig aan te veranderen.
Ik heb een aantal vrienden/vriendinnen/kennissen die homoseksueel of biseksueel zijn, en bij geen van hen hebben de ouders negatief gereageerd.
Ik zeg dus: ga dat gesprek aan met je moeder (y) :)

Als je dit eigenlijk eens relativeert:

Vertellen hetero's ook altijd dat ze heteroseksueel zijn? Dan krijg je een vreemde situatie. Zo van:

"Ma, pa, ik moet jullie iets vertellen. Ga even zitten, het kan als een schok komen...Ik ben hetero."
- Ma: "Geeft niet hoor, we houden nog steeds van je!"
- Pa: "....Als je maar gelukkig bent, zijn wij dat ook."


Dus, waarom zou je dan wél moeten of willen vertellen dat je bi- of homoseksueel bent? Dat merken ouders toch wel als als meisje thuiskomt met een vriendin?

:D

Ik heb het ook nooit zo aan m'n ouders verteld. Het is gewoon een beetje vanzelf gegaan. Om eerlijk te zijn zou ik het niet eens meer weten hoe dat precies gegaan was.

Wachten op het juiste moment is idd het beste, maar te lang wachten maakt het, denk ik, alleen maar moeilijker om het te vertellen.

Zelf heb ik er 'in directe zin' geen ervaring mee, maar ik ken wel mensen die met hetzelfde probleem zaten...voor zo ver ik weet is het bij iedereen een stuk positiever uitgepakt dan ze vooraf dachten (oftewel hun ouders en de rest van hun omgeving reageerden goed).

Aan de andere kant heeft N00dles natuurlijk ook gelijk met zijn post. Al snap ik wel dat mensen het anders zien.

Been there... Zelf ben ik ook bi, maar ik heb gewacht met het mijn ouders te vertellen totdat ik een vriendin had. Qua timing had het waarschijnlijk wel beter gekund, ze waren mee aan het spelen met tien voor taal op tv :p en ik wachtte maar iedere keer als het volgende onderdeel begon... en dacht ik "ja, nu" maar wachtte dan weer tot het volgende onderdeel, heb het ze dan toch nog tijdens het programma verteld en ze reageerden ongelooflijk positief, wat ik ook wel verwachtte, maar het bleef gewoon eng om erover te beginnen.
Ze wisten ook dat er iets aan de hand was met me, kwas de laatste 2 jaar ongelooflijk ongelukkig enzo, hoewel ik dit niet echt liet blijken aan hun, merkten ze het toch. Naderhand vertelden ze me ook "We dachten wel dat er zoiets was waar je mee zat, maar we zijn er zelf nooit over begonnen want het moest maar eens een verkeerd gedacht zijn, en dat zou ook niet goed overkomen voor jou"
Voor je ouders denk ik dat jij, als hun kind, veel belangrijker bent dan hun eigen zorgen, ok, ze kunnen het moeilijk hebben met zichzelf (je moeder) maar ze staan altijd wel klaar voor hun kind, ze houden ten slotte zielsveel van je, ondanks de wrijvingen tussen moeder-dochter. Als het even slecht gaat tussen jullie, wil dat niet zeggen dat ze jou niet wil begrijpen.

Als je vragen hebt, of mijn ervaring met de "confrontatie" wilt horen, post het hier dan maar :)

Hallo mensen,

Allemaal bedankt voor jullie aandacht :)

Ik heb besloten maar het toch maar even af te wachten met 'het zeggen', totdat het relevant is en ik daadwerkelijk een serieuze vriendin hb...

Dank jullie wel

Hmmm ik heb het toch maar wel gezegd :o...
Ze vond het helemaal niet erg zei ze, als ik maar gelukkig zou worden met iemand die goed voor me is...
Nou hoop ik dat ik niet me druk ga maken of ze zich niet stiekem wel rot voelt erover en dat gewoon niet zegt, aan de andere kant bedacht ik me vanmiddag dat het helemaal niet uitmaakt, mij verander je niet wat dat betreft, en ze dient me gewoon te accepteren. Mijn vader komt er tzt wel achter, dat is niet zo'n probleem... Maar het is er gelukkig wel uit.

En Wandering, dankjewel voor je reply :) en vooral gefeliciteerd!

Hoe leuk dat je moeder zo reageerde! :)
Ik denk niet dat je je druk moet maken of je moeder er stiekem wel wat problemen mee heeft, ze zal er misschien wel even aan moeten wennen, het is ten slotte "iets anders dan normaal" ... Maar als ze er mee zat had ze het je wel gezegd.
Het zal nu wel een hele opluchting voor je zijn, en nu hoop ik dat je je meer op je gemak voelt!

lucht zeker op?


(y)