begin of gewoon stom?
 

Hoge bomen

-“Wat ziet ze er weer mooi uit vandaag, he?” Zucht. Er is altijd één meisje de mooiste. Waar je ook komt. Één is de knapste, en zij krijgt de meeste aandacht-

Schoonheid is niet zo subjectief als menig meninggevers doen laten denken. Iets IS mooi, en daar gaat niemand tegenin. Maar voor mij geldt het niet. Ja, ik ga mee met alles en iedereen. Maar nee, ik kijk niet op tegen ogenschijnlijke mooisten. Mijn ogen vallen op een meisje, daar, op dat bankje. Ze zit alleen en in elkaargedoken, maar toch weet ze mij volledig in haar ban te zitten. Niemand kent haar, en niemand heeft daar behoefte aan. Ik ook niet, ik kijk alleen. Het is goed zo, dit beeld. Ik sta precies ver genoeg om het te laten lijken alsof ik geïnteresseerd ben in roodgeverfde bankjes. En ik sta tegelijkertijd precies dichtbij genoeg om te kunnen zien dat haar onopgemaakte ogen meer spreken dan die van alle hippo’s bij elkaar.
Ik weet dat het in het leven niet om uiterlijk draait, maar het oog wil ook wat, niet waar? En zij is zó mooi. Zó mooi! Ze is niet veel, daar ben ik heel eerlijk in. Ze doet ook niets. Je hoort haar niet, je ruikt haar niet en je ziet haar niet. Alleen ik. En ik vind haar mooi.
Ik zal dit nooit durven zeggen. Tegen jou niet, tegen haar niet en zelfs niet tegen mezelf. Ik accepteer niet dat zij zo is. Dat zij zo is en ik niet. Dat zij zo is, en ik de enige ben die haar waardeerd. Ik accepteer het beeld niet dat ik niet geaccepteerd wordt omdat ik tegen haar opkijk.

Maar zij blijft zij...



Ze loopt voorbij met achter haar aan een kudde gefluit. Het geluid botst weerkaatst tegen haar zwiepende achterwerk, maar ze voelt er niets van. Althans, zo lijkt het. De kleine schokjes die zich over haar ruggengraat verplaatsen verraden haar triomf die ze met haar ingezogen wangen probeert te verbergen.
Als ik goed mijn best zou doen, kon ik dezelfde wind door mijn nonchalant wapperende haar voelen. Als ik de motivatie had, zou mijn taille even minimaal zijn als die van haar. Maar ik ben allergisch voor wespen. “Zoals zij zou ik wel willen zijn...”. Ik niet.

Samen zitten de dames op het bankje. Nee. Niet “de dames”. Samen zitten de dame en het meisje op het bankje. Nee, ook niet samen. De dame en het meisje zitten op het bankje. Ze vloeken. De dame weet dat, en verplaatst zich verder van het meisje. Niets mag vloeken. Het meisje doet geen moeite, naast wie ze ook gaat zitten, ze vloekt met iedereen en uiteindelijk eindigt ze overal alleen.
Wat zou ik haar graag minder alleen maken! Maar ook wij staan niet bij elkaar. Zij is zo mooi uniek, ik niet. Ik ben een deeltje uit de massa. Ik ben een blauw puzzelstukje in een puzzel van de lucht als er geen wolken zijn. Niet echt bijzonder dus.

Ik vind het een beetje vaag. Ik volg je verhaal niet helemaal. Wie is dat 'zwiepende achterwerk' nou weer? Opeens ga je weer naar het populaire meisje en dan spring je weer naar het zielige meisje op het bankje. Maar toch vind ik het wel een mooi verhaal.:) Je ena laatste zin vind ik het mooiste. Prachtig verzonnen.(y)

Duivelaartje

hap schreef op 04-10-2004 @ 17:34 :
houden Hoge bomen

-“Wat ziet ze er weer mooi uit vandaag, he?” Zucht. Er is altijd één meisje de mooiste. Waar je ook komt. Één is de knapste, en zij krijgt de meeste aandacht-

Schoonheid is niet zo subjectief als menig meninggevers doen laten denken. Iets IS mooi, en daar gaat niemand tegenin. Maar voor mij geldt het niet. Ja, ik ga mee met alles en iedereen. Maar nee, ik kijk niet op tegen ogenschijnlijke mooisten. Mijn ogen vallen op een meisje, daar, op dat bankje. Ze zit alleen en in elkaargedoken, maar toch weet ze mij volledig in haar ban te houden . Niemand kent haar, en niemand heeft daar behoefte aan. Ik ook niet, ik kijk alleen. Het is goed zo, dit beeld. Ik sta precies ver genoeg om het te laten lijken alsof ik geïnteresseerd ben in roodgeverfde bankjes. En ik sta tegelijkertijd precies dichtbij genoeg om te kunnen zien dat haar onopgemaakte ogen meer spreken dan die van alle hippo’s bij elkaar.
Ik weet dat het in het leven niet om uiterlijk draait, maar het oog wil ook wat, niet waar? En zij is zó mooi. Zó mooi! Ze is niet veel, daar ben ik heel eerlijk in. Ze doet ook niets. Je hoort haar niet, je ruikt haar niet en je ziet haar niet. Alleen ik. En ik vind haar mooi.
Ik zal dit nooit durven zeggen. Tegen jou niet, tegen haar niet en zelfs niet tegen mezelf. Ik accepteer niet dat zij zo is. Dat zij zo is en ik niet. Dat zij zo is, en ik de enige ben die haar waardeerd. Ik accepteer het beeld niet dat ik niet geaccepteerd wordt omdat ik tegen haar opkijk.

Maar zij blijft zij...



Ze loopt voorbij met achter haar aan een kudde gefluit. Het geluid botst weerkaatst tegen haar zwiepende achterwerk, maar ze voelt er niets van. Althans, zo lijkt het. De kleine schokjes die zich over haar ruggengraat verplaatsen verraden haar triomf die ze met haar ingezogen wangen probeert te verbergen.
Als ik goed mijn best zou doen, kon ik dezelfde wind door mijn nonchalant wapperende haar voelen. Als ik de motivatie had, zou mijn taille even minimaal zijn als die van haar. Maar ik ben allergisch voor wespen. “Zoals zij zou ik wel willen zijn...”. Ik niet. Dit volg ik heel ff niet?

Samen zitten de dames op het bankje. Nee. Niet “de dames”. Samen zitten de dame en het meisje op het bankje. Nee, ook niet samen. De dame en het meisje zitten op het bankje. Ze vloeken. De dame weet dat, en verplaatst zich verder van het meisje. Niets mag vloeken. Het meisje doet geen moeite, naast wie ze ook gaat zitten, ze vloekt met iedereen en uiteindelijk eindigt ze overal alleen.
Wat zou ik haar graag minder alleen maken! Maar ook wij staan niet bij elkaar. Zij is zo mooi uniek, ik niet. Ik ben een deeltje uit de massa. Ik ben een blauw puzzelstukje in een puzzel van de lucht als er geen wolken zijn. Niet echt bijzonder dus. Die laatste zin moet of weg of anders. Verder niet echt geweldig ofzo. Het idee is goed, maar ik had het wel heel anders verwoord. Ook gebruik je naar mijn mening iets teveel korte zinnen na elkaar. Dat is niet goed voor het ritme. Verder niet veel spelfoutjes, zover ik die heb gevonden, kon het alleen af en toe niet volgen. Naja kan aan mij liggen :s.

ik vind het mooi, ik houd van beschrijvingen dus jah, als je er neit mee verder gaat is het toch nog een mooi kort verhaal gebleven. ik zou er eigenlijks juist neit mee verder gaan. dus jah mooi

Niet stom. Idee is leuk. Uitvoering is redelijk tot leuk. Maar een begin? Ik vind het een beetje een vreemd begin voor een echt lang verhaal. Hoe zou het dan verdergaan?

Heb geen problemen met laatste zin trouwens.

Best leuk verhaal, goed geschreven ook. De ALLERlaatste zin kan wel eventueel weg, want met die op 1 na laatste leg je dat eigenlijk al uit. Maar dat hoeft niet.
Het verhaal hoeft misschien ook niet persee verder geschreven te worden, tenzij je een heel dik boek wil maken, dan zou het nog wel passen, vind ik.

heel verwarrend geschreven maar toch wel goed

Je kunt er natuurlijk ook een soort column van maken! :D

ik ben eigenlijk meer van de korte verhalen, kort beschrijven wat er in mij omgaat het liefst zo verwarrend mogelijk zodat niet veel mensen echt weten wat er speelt...

ik zal eens meer posten

Ja, ik zou dit ook gewoon een kort verhaaltje houden. Maar vanwege de titel van de topic dacht ik dat er nog verder mee wilde gaan.

Post en ik zal lezen. (y)

het schrijven van lange verhalen is sowieso niet mijn ding, omdat ik vaak na 10 regels al heb verteld wat ik ermee wil zeggen...

"kort en bondig" uhu

daarom juist :)

hoewel dit één van mijn langste verhalen is...