wanneer wist je dat je relatie niet zomaar kapot te krijgen is?
 

Hoe lang duurde je relatie voordat je besefte dat hij/zij echt om je gaf en dat het niet zomaar uit zou gaan?

"Niet zomaar" is erg subjectief.

Hm, eigenlijk al een beetje vanaf het begin. Mijn ouders deden erg moeilijk vanwege ons leeftijdsverschil en toen hebben we best wel voor onze relatie moeten knokken.
En nog steeds (na bijna 2 jaar) komen er dingen voor waardoor onze relatie weer sterker wordt, ik denk dat dat blijft groeien :)

volgens mij kan je er beter niet van uitgaan dat je relatie niet zomaar kapot te krijgen is. Dan gebeurt t des te sneller.

Vertrouwen hebben in je partner en in jezelf is niet hetzelfde als roekeloosheid. Het betekent evenmin dat je jouw partner als vanzelfsprekend beschouwd.

Ik dacht, ik herhaal, dacht dat onze relatie redelijk sterk was of in elk geval begon te worden, toen hij een moeilijke tijd doormaakte. Wat na lang praten en veel gedoe leidde tot opname. Toen we er samen redelijk doorheen kwamen. Maarja toen ging het uit :D (niet dat ik het leuk vind) Je kunt het nooit zeker weten.

ik geloof ongeveer 3 maanden toen ik echt wist dat hij echt heel veel om mij gaf..

Hij had iets gedaan tegenover mij wat ik totaal niet wilde en hij was zo bang dat ik het uit ging maken dat ik hem in dat weekend wel 4x heb zien huilen.. en toen ik zei dat ik dat helemaal niet zou doen omdat ik het niet zo erg vond als hijzelf, kreeg hij weer een traantje van blijdschap :o

Na 5 maanden heb ik een keer al mijn opgekropte frustraties eruit gegooid, en daar schrok hij zo van dat ik vanaf toen zeker wist dat hij echt wel van me hield, en ik besloot het hem nooit meer aan te doen om zo lang te wachten met problemen.
Nu hebben we een jaar, en meestal weet ik wel dat onze relatie goed is, al blijft het afwachten.

Ik weet niet meer wanneer dat was, na een maand of 8?, maar ik weet wel dat ik dat gevoel iedere keer weer krijg als hij mij probeert te helpen als ik weer eens in een dip zit...

Ik geloof dat ik het vrij snel wist. We kenden elkaar al een tijdje voordat we wat met elkaar kregen, een periode waarin ik al ontzettend verliefd op hem was en hij nog niet echt veel van mij moest weten, maar na verloop veranderde dit. Hij twijfelt nogal over alles, dus ook of hij een relatie met me aanwilde; daar moest ie wel even over nadenken. Maar uiteindelijk wilde ie 't wel, omdat ie geloofde in een goede relatie met mij. En dat was voor mij een bevestiging dat het niet 'zomaar' iets was. Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder en zit alles nog steeds goed, dus mijn gevoel had toen gelijk. :)

een jaar geleden was mijn vriend door de week de hele week weg vanwege zijn werk, zeg maar van maandagmorgen vroeg tot vrijdagmiddag.

het was toen een hele verrassing voor mij toen hij onverwacht bij mij aan de achterdeur stond op dinsdagmiddag, hij had speciaal een middag vrij genomen om 300 km heen en 300 km terug te rijden om mij even te kunnen zien ! dat was voor mij het moment dat ik voelde hoe speciaal ik voor hem was. en nu zijn we 1.5 jaar samen :D !

Het lijkt mij logisch dat ik meteen al wist dat hij echt om me gaf; anders was ik geen relatie met hem begonnen. En natuurlijk gaat het niet zomaar uit, als het uitgaat dan is daar toch altijd wel een reden voor...?

Fake gevoel.

Door schade en schande wijs geworden.

Yep, maar bij mij was't meer van mijn kant faken :s

Tijdens de mindere tijden.

Vrijwel in het beging.
Want ik kwam net uit een rot jaar en ik had gelijk heel veel steun aan haar en ik kon er alles uit gooien.
Ze zag toen hoe een wrak ik was.
Zowel geestelijk als lichaamelijk.
En dat heeft haar niet afgeschrikt maar de band die we hebben is daar door alleen maar sterker geworden.
En ik zou haar nu niet meer willen missen. :D

Na een paar jaar was het vertrouwen van beide kanten zo groot... door moeilijke momenten geraakten we ook uit en praten konden we heel goed met elkaar... Dus we waren niet zomaar kapot te krijgen...
Er is dan ook meer geweest dan "zomaar een beetje"... Dus na 5 jaar was het wel gedaan...

Toen ik met mijn vriend ging praten als ik iets niet lekker vond gaan. Dit is sinds kort.

Ik heb hiervoor vaker wat met jongens gehad, maar nooit erg lang omdat ik nooit sprak over irritaties of dingen die ik niet goed vond in de relatie. In plaats van erover praten maakte ik het gewoon uit.

Nu heb ik 7 maanden met mijn huidige vriend (record!) en dit komt dus omdat hij zo dierbaar voor me is dat ik er echt over ben gaan praten enz. Werkt eigenlijk wel beter :D

Voordat hij begon.

heel stom maar war ik heb dat gevoel bij mn vriend al vanaf dag 1 ik heb dit nog nooit zo gevoeld alsof ik mn soulmate heb gevonden..
liefde gaat vanaf de eerste dag heel diep en ik heb iedereen altijd voor gek verklaard als ze binnen 1,5 week tegen elkaar zeiden dat ze van elkaar hielden maar bij ons was dat echt zo :o
ik weet wat liefde is en dit gaat zelfs veel verder!!

zoiets krijg je niet zomaar stuk :)

we hebbe zelfs al serieuze plannen en die zijn er niet zomaar we hebben overal heel goed over gepraat en wat de rest erover denkt doet er niet toe :P het is gewoon zo ;)

alles is zomaar kapot te krijgen...vreemdgaan...een ander schepsel neuken kan "zomaar", dus het kan snel gaan :)

toen het uit was....

Toch wel vrij snel. Op het moment dat ik besefte dat ik zo ontzettend veel van hield en hij mij van.

Toen we voor het eerst in onze relatie (8e maand ofzo :o) echt ruzie hadden. Huilen huilen huilen en uiteindelijk toch maar goed gepraat.. en toen had ik wel het idee dat er echt wel iets heel ergs moest gebeuren om ons uit elkaar te slaan :):)

Als ik het gevoel heb dat het makkelijk uit kan gaan, begin ik er niet aan :o

Hmm, nou, dat was iets dat natuurlijk voor de relatie begon. Ik wist dat onze vriendschap niet zomaar kapot te krijgen was, toen ik erachter kwam dat hij veel op gaf om met mij te kunnen praten (vooral tijd; hij ging minder sporten en minder werken om met mij te kunnen praten). Hij stuurde lange mailtjes, waar hij soms wel een uur of twee aan zat. Dat maakte me toch wel duidelijk dat hij me graag mocht (van mezelf wist ik het wel). Niet veel later werd het meer dan een vriendschap, en dat is nu bijna 4,5 jaar geleden. (Ik hoorde ook al om me heen dat het leek alsof we elkaar al járen kenden, terwijl het toen maximaal een jaar was. Dat voelde ook bijzonder.)

Dat moet nog maar blijken :)

toen we samen per ongeluk opgesloten waren en die week daarna bij de schoolleiding moesten komen en van duizend mensen op ons kop kregen en we niet meer herkenbaar door de school durfde te lopen...

Wij hebben samen in de 6 maanden dat we elkaar hebben leren kennen al zo veel meegemaakt naar mijn idee, dat ik het ook niet zo snel kapot zie gaan. Ben er natuurlijk toch wel bang voor dat het misschien toch kan gebeuren (is eigenlijk helemaal niet goed in een relatie), maar ik denk dat zij daar eigenlijk net zo bang voor is als ik. ;) Ik weet gewoon dat ze veel van me houd, ook al vind ik haar toch soms erg onduidelijk.

Alleen ik heb de vervelende eigenschap dat ik altijd met vragen blijf ziten en altijd aan het malen ben over vanalles en nog wat wat er eigenlijk niet toe doet, maar goed.

Ik kan haar iig niet missen. :bloos: En ik zou voor haar door het vuur gaan, ik hoop dat ze dat voor mij ook zou doen. ;)

Het is misschien stom dat ik het vertel, aangezien mijn relatie verbroken is, maar toch heb ik het idee dat het nog wel goed zit tussen ons.
Waarom? De liefde die we voor elkaar voelen, hoe vertrouwd we ons bij elkaar voelen, de aantrekkingskracht die niet te ontkennen is, dat hij me als ik helemaal uit mn bol ging (negatief qua emoties) alleen maar vast hoefde te houden en ik binnen no-time weer rustig was, het feit dat ik m vertrouw no matter what, dat hij laat zien wie er achter al die maskers van m zit, vertelde dat hij nooit lang belt en vervolgens van 11 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends met me aan de telefoon hangt en ga zo maar door.
Het is gewoon een gevoel. Dus het is niet echt een speciaal moment.
Misschien toen hij zei dat ie voor mij koos en niet voor haar..

Toen hij iets vertelde over zijn vorige relatie, en dat hij het met mij dan toch weer aandurfde. toen wist ik het echt helemaal zeker.

Toen hij zei dat ie van me hield, met tranen in zijn ogen..Terwijl hij zn gevoelens niet snel uit. Nog steeds niet..

En toch gaat het dan uit. Where did it go wrong?

Toen hij ondanks rare ik bij me bleef, zei dat ie van me hield. Na onze eerste grote ruzie, dat het allemaal weer goed kwam en zelfs beter werd. Toen dacht ik; dit zit wel goed en komt ook altijd wel goed.

Blabla, kom gewoon over 2j aar terug je mening boeit niet :)

Welke relatie?

Wat 'n wijze woorden, Sarahtje. (y) :bloos:

Als je dat twee jaar geleden had gezegd, en ik nu had gereageerd, zei ik hetzelfde. Over twee jaar bel ik je wel eens op :P

Hahaha :D

Jah maar.. wat ik bedoel is.. ik hoor zo vaak mensen van hoe geweldig ze het wel neit hebben maar 90% gaat uit elkaar.

Vrij snel van het begin wel..We hadden (hebben) allebei grote problemen, wat nogal veel chaotische momenten opleverden,
en door die problemen ging ik heel erg twijfelen over onze relatie, maar hij bleef vechten en zorgde er vaak voor dat die twijfels verdwenen, dus het zit wel goed ofzo :D

ik weet dat nog niet

eigenlijk wel meerdere keren... toen ik nog vrij veel aan am deed en hij dat voor het eerst zag.. toen ik hem vertelde over mijn depressiviteit... toen ik mezelf pijn wilde doen en hij me midden in de nacht op is komen halen om me mee naar het ziekenhuis te sleuren, wanneer ik woede/paniekaanvallen heb en hij de dupe ervan is... en nu nog steeds.. ik ben mezelf een beetje kwijt, weet het allemaal niet zo goed meer, zie weinig leuke kanten nog van vanalles.. maar nog steeds blijft ie bij het saaie verveelde meisje dat nu niks leuk vind... dat al jaren niet helemaal geweldig is n dr hoofd, dat al jaren een vreemde gedachtengang heeft zoiezo...

Op het moment dat ik merkte dat ik ondanks dat ik me af en toe vreselijk aan hem erger hem absoluut niet kan missen. Dat hij altijd achter me staat, hoe raar mijn keuzes ook zijn. Dat hij van mij houdt, en dat hij dat ook zegt. Dat hij me steunt in bepaalde dingen, dat hij dingen zegt die me raken. Kleine dingen gewoon die ik ben gaan waarderen in de tijd dat we bij elkaar zijn. ( Bijna 14 maanden nu )
Hoewel er natuurlijk altijd zomaar iets kan gebeuren waardoor het uitgaat. Mensen zijn toch impulsief.

Dat was toen we een half jaar een relatie hadden en we ruzie kregen waarbij hij helemaal overstuur was over iets. Hij heeft me toen iets verteld wat alleen zijn ouders weten. Een onderwerp wat hem heel gevoelig ligt. Toen wist ik echt dat het goed zat tussen ons.
Ik kan altijd mijn verhaal bij hem kwijt en hij neemt me echt zoals ik ben, ik kan best onzeker zijn en hij helpt me er altijd weer doorheen. Hij kan echt goed naar mij luisteren.
We hebben nu bijna 14 maand een relatie.

groetjes Nienke

En is de enige echt goede relatie dan de relatie die nooit meer uitgaat?

Dat lijkt me namelijk toch echt hele grote onzin. Lengte heeft weinig te maken met kwaliteit, zoiets als kort maar krachtig kan ook. Mijn langste relatie heeft 20 maanden geduurd, maar een relatie die ik heb gehad van 2 maanden geeft me een veel fijner gevoel, na al die tijd nog.

Verder is het bij mij net uit, maar die relatie had ik voor geen goud willen missen. Oók niet als ik van tevoren had geweten dat het niet voor het leven zou zijn. Zonder die relatie was ik niet zo sterk en gelukkig geweest als ik nu ben.

Bijna élke relatie gaat weer uit, lijkt me logisch, je ontwikkeld je nu eenmaal.

vana het begin en ik heb nu bijna 4 maanden met hem en alles gaat nog perfect ...

Dat was toen hij ervoor me was...zelfs toen het minder goed met mij ging..hij heeft me gewoon altijd gesteund bij alles! :)

met 2 maanden..toen zei hij dat hij heel veel van me hield, dat was echt van ... :| maar wel heel erg leuk :D

Toen wist ik ook dat hij niet zomaar weg zou rennen :)

Toen we net iets hadden d8 ik dat het maar een maandje of twee zou duren. Had zoiets van tis een prima jongen maar er zijn meer prima jongens en ik ben pas 15. Oke was toen ondertussen al half jaar later maar nog steeds dik aan. Toen kreeg ik langzamerhand het gevoel "hey het is nog niet uit en ik vind het leuk, dit duurt best lang(voor een 1e vriendje...)" Nja dus toen weer iets van half jaar later ging hij studeren, (toen mijn moeder me daarvoor waarschuwde zei ik tegen haar dat het tegen die tijd wel uit zou zijn) toen wer dik echt bang dat het stuk zou gaan, was toen ook wel heel depri. Maar nu is het weer een half jaar later:p en hij studeert al best lang en het gaat nog steeds prima. Voordat hij ging studeren d8 ik, als het iets van 3 maanden goed gaat dan zal het de rest van de tijd ook wel goed gaan. Nu heb ik echt zoiets van dat ik nogal vooruit durf te plannen en dat er wel iets nodig is.

Geen idee wanneer dat was... dat is er langzaam ingeslopen...
Nu ik een half jaar samenwoon is het wel nog zekerder geworden.
Wat mij betreft kan er niks gebeuren dat ons uit elkaar haalt... Maar ja never say never..
Je kan er best zeker van zijn maar je weet het nooit.
Maar ik zie mezelf over 50 jaar nog bij hem zijn...