Heimwee is voor mietjes
 

Ik leun op de tafel
ogenschijnlijk zonder doel
ik wacht op het verleden
op mezelf zoals ik was
en de beelden
die niet nu maar toen zich afspelen in mijn eigen bioscoop

het lawaai van tientallen schoolgenoten
dringt niet tot me door
verborgen in mijn eigen verhalen, eigen gedachten

Ik ga voor niks
sta hier maar
de tijd die ik kreeg heb ik nauwelijks gebruikt
maar nu wil ik

durven wegkruipen in die armen
zo ruimals een huis
zo warm als een deken
zo zacht als de knuffel van mijn broertje
zo sterk als een beer.
ooit geboden
niet gedurfd
nooit gedurfd

Heimwee is voor mietjes

Ik vind het laatste stuk niet heel erg sterk maar het roept wel een aantal vragen op.

Melancholie alom, je stuk is herkenbaar, maar tegelijk wordt het op het einde dus onduidelijker.


Geniet van de middelbare, maar het feest begint op de Uni. Je ontmoet ze wel, de mensen die je begrijpen je interesses delen


en de beelden
die niet nu maar toen, zich afspeelden in mijn eigen bioscoop
?

weet niet dat stuk loopt niet geweldig. maar is wel essentieel

omschrijvende kracht daar is goed.

Ik weet het niet. Enerzijds vind ik dat het gevoel erg goed naar voren springt, anderzijds echter vind ik de vorm helemaal niet zo geweldig. Ik vraag me bijvoorbeeld af waarom je dit zo gedaan hebt:

Ik leun op de tafel
ogenschijnlijk zonder doel
ik wacht op het verleden
op mezelf zoals ik was
en de beelden
die niet nu maar toen zich afspelen in mijn eigen bioscoop

Waarom breek je die laatste zin niet gewoon af? Dat past veel meer in het ritme, en dan zou je ook nog kunnen rijmen met beelden - afspeelden.

Trouwens, de eerste twee regels van deze strofe vind ik wel goed. :)

Er spreekt mij een zin echt aan:
Heimwee is voor mietjes :)
Kort, maar krachtig, botweg gewoon de wereld in geslingerd.

De rest vind ik nogal langdradig omschreven en ik hou niet van opsommingen. Maar dat ben ik weer :)