Vertel me van hoe je niet meer spreken kunt.
 

Ik kras zwijgend woorden in tafels:
zo schreeuw ik alles wat ik kwijt wil toch.
Ik als verliezer rouw om wat ik vergat,
de stiltepolitie hijgend in mijn kielzog.

Staar voor me uit,
het is nacht en wat later dan bedoeld.
Het doodzwijgen, opstijgen
dan neerdalen, onderdrukt zijn
door alles wat ik niet had gezegd.
Het is ook mijn fout, ik was niet oprecht.

(Zachtjes!) schommelend ontwater ik traanbuizen,
vervloek ieder die dit aan zag komen.
Zo nu en hier, in deze nachtelijke kilte;
deze wroeging - mijn verlopen plezier,
bewaar ik gearticuleerde stilte.

Ik vind de rijm in de eerste strofe niet zo geslaagd, evenals de zin: Het is ook mijn fout, ik was niet oprecht. Je weet wel heel goed een sfeer neer te zetten en het spreekt me zeker aan. Ik vind het leuk hoe je de dingen verwoord.

Daar ben ik het wel mee eens. Vooral deze zin: (Zachtjes!) schommelend ontwater ik traanbuizen
vind ik ontzettend goed gevonden! :D