Wat vind je van deze kleur rood?
 

‘Wat vind je van deze kleur rood?’ vroeg ze me. ‘Is het niet ietsje te koraal voor mijn teint?’.
Ze hield het truitje naast haar gezicht en beiden vervaagden en versmolten tot vlekken.
Ik haalde diep adem en de wereld keerde weer terug.
‘Staat je vast goed’ mompelde ik. Ik loog. Maar wat wil je.

Merel was al drie jaar mijn beste vriendin en overal keek iedereen naar haar.
In winkels werd ze altijd eerst geholpen terwijl ik stond te schutteren met wisselgeld. Merel flitste gewoon haar stralende glimlach en legde haar pinpas op de toonbank.
Merel had wel honderd nummers van smachtende jongens in haar telefoon staan die ze toch nooit belde. Merel at alles en paste nog steeds al haar kleren.

We zijn een keer naar het zwembad geweest, waar mijn badpak van boven openviel als ik me voorover boog en waar Merel badmeesters van zich af bleef schudden die steeds maar controleerden of ze niet per ongeluk aan het verdrinken was.
De geur van natte voeten, chloor en kleffe patat drong mijn neus binnen en mijn haar zat als een plakkerige helm om mijn hoofd. Ik haatte haar, een harde hete klomp in mijn borst zwol op en ik schaamde me er intens voor.

En toen kwam Dennis.
Op een woensdagmorgen ergens in de herfst gooide een jongen met warrig haar de deur van het lokaal Natuurkunde open. Ik ben dol op Natuurkunde. Alles heeft een plek en nergens zitten verborgen boodschappen of dubbele bedoelingen. Natuurkunde is simpel moleculen en niks anders.
Ik zat naast Merel, die haar haar opschudde en haar truitje naar beneden trok en alvast een verblindende glimlach voorbereidde. Maar de jongen liep langs haar en ging achterin zitten, zonder dat zijn ogen uit zijn hoofd vielen of zijn broek van voren verdacht opbolde.
En in de pauze kwam hij naast mij zitten.
Ik was een boek aan het lezen terwijl Merel haar sociale contacten aan het onderhouden was. Ik hoorde haar giechelen terwijl een van de jongens uit mijn klas probeerde haar sjaal af te pakken, de klomp rees weer in mijn borst, en toen plofte hij op de stoel naast me.
Hij zei dat hij van slimme meisjes hield en wees op mijn boek.
Ik bloosde en stotterde maar hij trok zich er niks van aan en bleef praten. Het viel me op dat zijn spijkerbroek onder de vlekken zat en dat ik de contouren van zijn knieschijven er doorheen kon zien. Zijn bloes hing losjes om zijn lichaam en zijn ogen waren omkranst door dikke wimpers.
Zonder dat ik het wilde keek ik op Merels manier naar hem, alsof hij alleen maar vlees en botten en een mond en een lul was.
Maar na een week keek ik naar hem op mijn manier, en mijn manier was nogal nieuw voor me. Ik miste het geluid van zijn stem als hij er niet was, en de manier waarop hij zijn haar naar achter schudde.
Het was het meest romantische wat me ooit overkomen was. Ik had erover gelezen in boeken, maar het was anders, zoveel enger en echter.

En toen moest Merel mijn Duits schrift lenen voor een proefwerk.
Ik was vergeten zijn naam weg te krassen met de hartjes erboven.
De volgende dag kwam ze naar me toe met glinsters in haar ogen waarin ik mijn geheim las.
Ze moest alles weten, de vunzigste details en ik vertelde ze.
Hoe kon ik anders? Ze was mijn beste vriendin.


En nu waren we aan het winkelen voor Het Perfecte Truitje.
Haar Perfecte Truitje, wel te verstaan. Voor het schoolfeest.
De glinsters in haar ogen waren veranderd in gemene, koude stuiters. Stuiters met een plan, en ik kon het wel raden en voelde me misselijk.
Het koraalrode truitje in een plastic zak en Merel die me bijpraatte over de roddels op school.
Met een vals aardige stem en een flauwe glimlach.

De aula van onze school was versierd met slingers en ballonnen en de muziek was veel te hard naar mijn smaak. Ik pakte een stoel en zette die in de garderobe, zodat ik kon kijken naar het feest en niet hoefde te dansen. Mijn keel was droog.
Lichten flitsten over me heen, het voelde alsof ik in een film speelde en ik probeerde onbewust ervoor weg te duiken. De zaal stroomde vol, ik deed mijn ogen dicht.
Het klinkt vreemd, maar ik rook hem aankomen. Zeker een minuut voordat hij zijn stoel schrapend over de grond naast de mijne schoof.
Dennis probeerde me wel vijf keer te vertellen dat het zo’n leuk feest was, ik zag zijn mond open en dicht happen wat een obscene verwijzing leek naar zoenen.
Ik knikte maar wat en Dennis stond op om cola te halen.
Toen hij terugkwam rook ik nog iemand aankomen.
Ze rook als een indiaan op oorlogspad, zwavel en een tikje verleidelijke parfum.
Ze stond voor ons, Merel, met haar koraalrode truitje dat half op haar knieën hing en haar strakke leren broek. Ze boog zich voorover naar Dennis en legde een hand op zijn bovenbeen, haar nagels krasten over de stof van zijn broek en gek genoeg kon ik dat geluid heel goed horen. Het galmde na in mijn oren, echode tegen mijn oorschelp alsof het geluid een stuiterbal was. En toen pakte Merel zijn hand en trok hem mee de dansvloer op.
Er prikte iets heets achter mijn ogen. Ik kuchte. Stond op om nog wat cola te halen.
Veegde met mijn hand over mijn brandende ogen en voelde hoe de klomp groeide, zich vermenigvuldigde, alle cellen, gevuld met pure haat, krioelden over elkaar en hapten elkaar met hun bekjes, begroeid met scherpe tanden.
De massa rees van mijn borst omhoog naar mijn keel, mijn luchtpijp uit. Het glas viel uit mijn handen, maar ik liet het liggen.
Ik liep naar buiten voor wat frisse lucht en daar stonden ze.

Dennis tegen de muur gedrukt met Merel tussen zijn benen. Ze ademden wolkjes uit en keken elkaar aan, af en toe raakten hun tongen elkaar als kleine beestjes die elkaar betasten.
Ik hoorde Merel kreunen, achterin haar keel, en haar ogen keken opzij om te zien of ik ze wel goed zag. Merel de Overwinnares en Dennis de Ontrouwe.
Zij in zijn armen.
En ik zag ze. Ik liep rustig naar binnen en ging weer op mijn stoel zitten. Pakte een scherf van mijn glas en wachtte tot ze naar binnen zou komen, triomfantelijk, om naar de meisjeswc te gaan en haar verovering kenbaar te maken.
Merel kwam binnen, met stralende ogen, leek me niet te zien. Schreed fier de toiletten in.
Ik volgde haar.

Ze stond voor de spiegel haar oogverblindende glimlach uit te proberen en ze schonk me er een toen ik binnenkwam. ‘Haj’ zei ze, maar verder kwam ze niet.
Het glas sneed een stukje van haar lip af en terwijl haar prachtige ogen groot werden van verbazing en schrik en ze in slowmotion een kreet uitslaakte sneed ik haar wang open, haar voorhoofd en als grande finale duwde ik de scherf langzaam, genietend, in haar rechteroog.
Ik hoorde het glas de zachte, geleiachtige materie wegduwen zoals Merel mij jarenlang had weggeduwd. ‘Wat vind je van deze kleur rood, Merel?’ vroeg ik, ‘niet te koraal voor je teint?’

Ohw, jesus. Heftig hoor.:| Het verhaal pakte me. Ik werd echt helemaal boos doet die ***Merel die Dennis meesleurde en uitgebreid met hem ging zoenen. Wat een trut.:| Mooi omschreven, ik vond het wel cool.:p

Alleen, je begint drie alinea's met 'en', dat staat niet zo mooi. Misschien kan je dat nog veranderen? (O ja, je begint ook sommige zinnen met 'en'...)

'Leuk' einde trouwens. Heel evil.:p:D

Duivelaartje

few.. heftig hoor! niet echt feelgood of sow... ik vind het wel mooi maar toch niet mijn stijl, sorry. (mag ik ff overgeven?) :(
muts

Heftig!! Goed verhaal, lekker cruel einde :p Godver, ik had die merel al veel eerder neergeknalt.. :D
Goed geschreven, al gebruik je wel erg vaak 'en' in je zinnen.. Leuk verhaal!(nou ja..leuk? ;) )

Nijn*

trouwens, vals aardig schrijf je toch aan elkaar? Of vergis ik me nu heel erg? :bloos:

Ouch, this is a hit :D

Ik ben gestopt bij "en overal keek iedereen naar haar". :)

En door de reacties voor mij heb ik doorgelezen. Dit verhaal heeft al eerder op Letteren gestaan.

wow! cooooooool verhaal! (y)(y)(y)(y)

het laatste stuk is wel een beetje vuil maar ach, dat hoort erbij.
Wat een teef!

Dacht je? Ik heb niets gevonden via de zoekfunctie...:s

Duivelaartje

Wow, zag het heftige einde niet echt aankomen! Boeiend geschreven (y) !
En idd wat een trut is die merel zeg, with friends like that who needs enemies...
Hopelijk is ze niet gebaseerd op een 'echt' persoon!

die vind ik leuk

Die niet. Om te beginnen vind ik de zinsbouw raar; de drie losse zinnen die je, als ze zo staan, met komma's zou verwachten. Die lange zin klopt ook niet zo. Hij moet uit twee hoofdzinnen bestaan, omdat hij twee onderwerpen heeft. Makkelijk op te lossen met het woord 'en' of een punt. Verder wel een mooie zin. (y)

Mooi. Heel mooi. Schitterend geschreven. Leuk verband tussen begin en einde. Geen moment de neiging om te stoppen met lezen. Spannend. Je kunt je inleven in de hoofdpersoon. (y)

Is het niet gewoon uitgebreid? :s

@ Touché: Ik vind het een goed verhaal, maar die 'en' elke keer is idd jammer. Misschien kun je dat nog veranderen?

Vind het einde echt goed, vooral dat ‘Wat vind je van deze kleur rood, Merel?’ vroeg ik, ‘niet te koraal voor je teint?’ :evil:

Mar

:evil:

Klopt, typfoutje...

Duivelaar

Dat je op het einde terugkomt met waar je mee begonnen was (die rode kleur) is heel goed. (y) Zo'n structuur is een dikke steunpilaar voor het verhaal. Voor de rest vind ik het net als de anderen (behalve het woordje 'en' misschien, al was me dat niet zo op gevallen) best aardig. :)

Het komt niet vaak voor dat ik vergeet wat ik allemaal nog moet doen, omdat ik zo in een verhaal zit. Goed geschreven! Vooral die opbouw van spanning, ik moest gewoon verder lezen! :)

Alleen deze zin:

We zijn een keer naar het zwembad geweest

zou ik veranderen. In plaats van 'zijn' zou ik 'waren' schrijven, omdat je het hele stuk in de verleden tijd schrijft.

Maar: complimenten! (y)

Harstikke goed, het leest echt heerlijk door! Lekker einde ook, maar ik hou hier dan ook wel van. :evil:

Tja... dat was mijn commentaar (+natuurlijk bovenstaande: :evil: )

Misschien in plaats van de 3e 'en' een puntje, een spatie en Terwijl?

Ik weet het zeker. Ik kan het ook niet vinden, helaas. :s

Nou en djees vlieg op
als je niks zinnigs weet te melden
meld je dan niet

-------

ONTOPIC;

Ik vind die herhaling van de titel op het eind goed gevonden, hoewel het een duidelijk stijlmiddel is mist het zijn impact niet. Het einde is echter zeer onrealistisch en meer iets wat je zou dagdromen...zoals je in series ziet.
voor een kort verhaal is het zeker leuk. Jaloezie en Wrok +onmachtigheid zijn zuur en hetkenbaar daardoor is het meeslepend.

Rationalisering en bezinning zouden de "ik" persoon echter niet mistaan. omdat ze schijnbaar intelligent is, zou ze ook de gevolgen ook wel kunnen overzien. een Onstabiel(er) beter beschreven persoonheid zou geloofwaardiger zijn.

het is ook een beetje makkelijk om zo te eindigen. Klats snij auw.
wel onderhoudend daar niet van. doet me aan Giph denken(di8e herhaling), die echter wel nog probeert filosofisch te zijn. Een Geniepig uitgedacht en uitgevoert wraak plan zou heel wat Gaver zijn (en een langer verhaal).

wat ik wel knap vind is de manier waarop je met de ik persoon meevoelt tijdens het lezen. Je manier van schrijven is GOED!