geen titel [verhaal]
 

Je zegt dat het niet gaat.
Dat je wel wil, maar dat het echt niet gaat.
Je zegt dat je, ja, natuurlijk wel van me houdt, maar dat het niet gaat.
Dat je niet kan veranderen en nee, ook je beslissing verandert niet.
Je zegt dat je me misschien wel gaat missen ja, maar dat dit het beste is, dat dit echt, echt het beste is. Dat dit voor ons allebei het beste is.

Ik hoor het wel, maar het lijkt zo ver weg, alsof het een droom is. Zo eentje waarvan je in je slaap al wist dat je ‘m ’s ochtends nog zou herinneren, zo’n droom.
En terwijl ik daar zo zit en jou nog eens hoor zeggen dat dit echt het beste is, vraag ik me af of je dat nou zegt om jezelf te overtuigen of dat je het ook nog gelooft.
Maar ik zeg het niet, want jouw antwoord zou deze droom nog wel eens kunnen verpesten.

Ik voel dat je me aankijkt, me vasthoudt.
Ik vraag je waarom. En jij zegt “Omdat het niet meer gaat, omdat het echt niet meer gaat”
“Nee, waarom houd je me vast”
Je zegt dat je me troost en dat je het erg vindt, dat je het echt heel erg vindt.

En ik vraag weer waarom. “Omdat ik je pijn doe”
Ik zeg nee:
“Waarom doe je alsof jouw tranen de mijne zijn?”

:s Wel mooi, geloof ik. Niet echt gelet op de inhoud. Gewoon meegelezen met het ritme zegmaar. Ik vond het wat minder worden toe je aanhalingstekens, letterlijk uitgesproken zinnen ging gebruiken. Vond het juist wel apart dat je dat eerst niet deed. Vanaf:

vind ik het soieso een stuk minder.

Ik vind de dubbele punt na nee, en dan die zin erachteraan vreemd staan. Dat zou ik veranderen in zoiets als: Ik zeg nee. “Waarom doe je alsof jouw tranen de mijne zijn?”
Maar dat is aan jou.

Verder vind ik die dubbele zinnen hinderlijk om te lezen. Misschien wou je ermee extra nadruk leggen op die zin, maar dat werkt averechts, ik wilde er door stoppen met lezen :|

Mar

ik vind hem niets, sorry. Mede door de opmaak, maar ik vind het ook gewoon niet lekker lezen