eten & niet eten
 

Ik vind het ontzettend eng maar wil toch graag vertellen aan onbekenden wat er aan de hand is. Ik verwacht niks, ik wil het even kwijt. Sluit het topic vooral als het hier niet past, maar misschien is mijn verhaal een soort voorbeeld van hoe het óók mis kan gaan.

Nooit eerder sprak ik uit, of schreef ik op, dat ik regelmatig op het randje van een eetstoornis zit. Zo regelmatig dat ik intussen wel weet dat dat op zich al een stoornis te noemen is. Periodes van extreem lijnen wisselen zich af met periodes van eten. Heel veel eten. Mijn gewicht schommelt daardoor ontzettend maar omdat ik nooit dik of heel dun ben valt het niet echt op. Het is natuurlijk alles behalve gezond.
Ik weet niet waarom ik dit doe. Het is niet zo dat ik een onzeker vogeltje ben, psychisch helemaal in de knoop zit of een verkeerd beeld van mezelf heb. Ik vind mezelf meestal mooi, al is dat meestal wel tijdens de lijn periodes. Walgen van mijn lichaam doe ik nooit. Wel van mezelf, als ik weer es een vreetbui heb. Het uitkotsen doe ik niet.
Het valt niet op omdat het ook weer niet zo extreem is dat ik niks meer eet of juist de hele koelkast leegroof. Hierdoor heeft het ook zo lang geduurt voor ik eindelijk zelf besef dat het niet klopt wat ik doe. Maar hoe ik er aan kom en waarom ik het doe weet ik écht niet.
Ik weet dat ik ergens hulp moet zoeken want er zelf mee stoppen lukt niet. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een normaal eetpatroon had dus ik weet niet eens hoe ik gezond zou moeten eten. Nou ja, ik wéét het wel maar om het werkelijk te doen is een hele grote verandering nodig. En dat kan ik niet alleen.
Beseffen dat ik ongezond bezig ben was stap één, het opschrijven stap twee en er iets mee doen wordt de volgende stap. Ik ben ontzettend bang.

Klopt helemaal wat je zegt (y). Daarom ben je nu al op de goede weg, omdat je er iets aan wíl gaan doen. Je ziet zelf in dat het niet goed gaat zo, je weet echter niet wat daar de oorzaak van is. Dat hoef je ook nog niet gelijk helemaal te weten, dat komt vanzelf wel in de volgende stap, inderdaad er iets mee gaan doen. Ik denk dat je het beste met je verhaal naar de huisarts kunt gaan, die kan jou dan het beste doorverwijzen naar de mensen die jou kunnen helpen. Ik weet dat het heel eng is om naar de huisarts te gaan, maar je hebt ook de stap gezet om het hier te vertellen en je weet dat je op die manier geholpen kan worden, dus laat dat voor jou de motivatie zijn om naar de huisarts te gaan :).

Eetstoornissen zitten altijd tussen je oren, als je dus een normaa eetpatroon wil kun je het beste een psycholoog opzoeken om iets aan je stoornis (want daar lijkt het toch veel op zoals je het omschrijft) te doen

Er is een heel verschil tussen iets dat 'tussen de oren' zit en een probleem dat gezien kan worden als een psychische stoornis.... Maar goed, dat terzijde.



Een huisarts zal waarschijnlijk inderdaad doorverwijzen naar een psycholoog.

Weet iemand van je eetgedrag? Hebben je ouders bijvoorbeeld door dat je vaak bezig bent met de lijn etc. En zou je met hun kunnen praten over je probleem? Of zou je liever met een professioneel iemand erover praten? Dan zou je een keer bij je huisarts lang kunnen gaan, of bij de schooljeugverpleegkundige Of liever voor jezelf houden, en daarbij heel erg bang blijven...

Weet je wat je mss kan doen? Op een forum speciaal voor eetproblemen (ik neem aan dat dat wel bestaat ergens) met mensen praten over je probleem. Maar dat moet je natuurlijk alleen doen als je het zelf ook wilt.

Suc6 ermee.

Mijn ouders hebben een aantal keer een berg verpakkingen ed gevonden maar stonden daar verder niet echt bij stil. Het lijnen valt ze niet op. Door problemen zijn ze sowieso niet echt bezig met mij. Ik heb geen idee wat ik wil. Ik wil hier vanaf, ik wil weer gezond eten maar via welke weg ik dat wil bereiken weet ik niet.
Het liefst zou ik het zelf oplossen maar dat probeer ik al zo lang. Het lijnen is een 'oplossing' voor het veeleten en het eten gebeurt als het lijnen te lang duurt, dan sla ik door omdat ik het niet volhou. Logisch, want ik lijn niet echt gezond.
Dat bange slaat niet op hoe ik me nu voel, ik ben bang om hulp te zoeken, om het aan iemand te vertellen.

dat is misschien wel een goed idee. Als iemand hier iets van mijn gedrag herkent en er over wil praten: laat het even weten.

Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik heb ook al denk ik ruim 2 jaar problemen met eten. Wat jij zegt: periodes van eindeloos lijnen en dan tijden veel te veel eten. Ik heb geen idee hoe ik eraf wil komen, want ik wil eigenlijk niet naar een psycholoog. Mijn ouders weten er niets vanaf, ik wil ze niets vertellen. Mijn band met hen is nogal slecht.

En op die manier blijf je in een vicieuze circel zitten die zichzelf in stand blijft houden. Door het vele eten voel jij je schuldig, dit wil je compenseren door een periode zwaar te lijnen, maar jouw lichaam is slim genoeg om daar niet in te trappen, en geeft jou vanzelf weer die prikkel van het feit dat je honger hebt en dat je moet eten. Hét kenmerk van boulimia.

Je zult dus inderdaad serieus iets aan dit probleem moeten gaan doen, want alleen zul je het helaas niet gaan redden vrees ik.

Misschien heb je hier iets aan :). www.sabn.nl

ik wil ook niet naar een psycholoog, ik denk dat ik het probleem onderschat. Ik heb niet het idee dat dit gedrag het gevolg is van een psychisch probleem. Maar het ís natuurlijk wel een probleem.
Is het voor jou duidelijk waarom je zo slecht eet?

Waar zou het dan eventueel van kunnen komen? En waarom denk je dat het niet het gevolg is van een psychisch probleem?

Ik weet het. Maar echt hulp zoeken durf ik nog niet.

bedankt voor die link (y)

Omdat ik niets kan bedenken dat dit tot gevolg heeft gehad. Vooral omdat het al zo lang duurt en ik dus niet kan aangeven wanneer mijn eetgedrag verandert is.

Ik zou er eigenlijk met iemand over moeten praten want misschien (waarschijnlijk) is het wel iets psychisch, maar die stap is nu te groot.

Dat kan dat die stap voor nu inderdaad nog te groot is, maar probeer er dan naartoe te werken dat je op een punt komt waarop die stap níet meer te groot is :). Geloof me, uiteindelijk kun je die stap dan wel zetten :).

heb jij hier ervaring mee?

Nee, niet persoonlijk. Dat je de stap hebt gezet om het als een probleem te erkennen is al een heel goed begin. En ook door het hier op te schrijven, vraag je al een soort van hulp. Je vraagt om adviezen en herkenning. Dat lukt je dus in ieder geval al wel. Probeer dat dan ook als een postief punt te zien, want dat is het zeker.

Wat misschien ook wel een heel goed idee is, is om een eetdagboek bij te houden. Probeer eens op te schrijven hoe je je op een dag voelt, wanneer je de neiging hebt om veel te gaan eten of om juist te gaan lijnen. Wat denk, voel en doe je op zo'n moment? En hoe voel je je daarna? Dit help jezelf heel goed om wat meer inzcht te krijgen in je gedachten en hoe je daar eventueel naar handelt.
Het maken van dat dagboek kan eventueel ook de volgende stap naar hulp vragen zijn, door iemand bijvoorbeeld wat bevindingen te laten lezen. Dan heb je het voor jezelf al op kunnen schrijven, en is het makkelijker om dat met iemand anders te kunnen delen :).

En het maakt dan niet zo veel uit met wie je dat deelt. Maar het feit dat je het met iemand deelt, bewijst dat je steeds meer in staat bent om hulp te vragen en anderen erover in vertrouwen te nemen.

Ik vind het heel lief van je dat je met allerlei adviezen komt, maar dit is de allereerste keer dat ik het opschrijf. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld, ik schrijf er zelfs niet over in dagboeken. Ik kan, en wil, niet nu ineens van alles doen. Je begrijpt vast dat iets dat al zo lang duurt heel moeilijk te veranderen is, maar ook moeilijk als 'probleem' te beschrijven. Dat kan ik nog maar net. Het is voorlopig genoeg.

Het is ook niet zo dat het met mij slecht gaat. Ik ben meestal heel vrolijk, heb veel vrienden, doe veel leuke dingen enz. Het eten beheerst niet heel mijn leven, het is wel een groot onderdeel ervan.
Eetdagboeken bijhouden en hulp zoeken komt wel.

Das heel mooi. Misschien ben ik inderdaad ook wel heel snel met het geven van adviezen, maar dat zit nu eenmaal in me :o. Jij bepaald zelf hoe je dit wil doen en in welk tempo. Als je nu maar niet uit het oog verliest dat je er wel mee bezig moet blijven, dat is alles dat ik je mee wil geven. En dat er manieren zijn om hier mee om te gaan :).