Zonder Titel (de zoveelste)
 

Bevroren als een sneeuwpop,
verloren als z’n neus,
zo sta ik je op te wachten.

Tenen smelten langzaam,
m’n vingers ploffen, worden bruin.
Och lief, wat doe je me toch aan.

M’n witte lichaam zegt gedag,
ik zak in terwijl m’n
bollebeentjes vluchten
richting riool.

Daar ben je eindelijk,
ik zwaai met wat nog rest.
Geen blauwe ogen, maar
zwarte kolen kijken me aan.
Voor mij zie ik niet meer jou,
maar een sneeuwpop staan.

We veranderen allemaal.

Vind het wel een leuk gedicht :) originele vergelijking die goed is uitgewerkt...Het einde is ook goed (y)