Scholieren.com forum - de tennisfinale beter uitgewerkt en verbeterd

Scholieren.com forum (https://forum.scholieren.com/index.php)

- Verhalen & Gedichten (https://forum.scholieren.com/forumdisplay.php?f=25)

- - de tennisfinale beter uitgewerkt en verbeterd (https://forum.scholieren.com/showthread.php?t=975992)

de tennisfinale beter uitgewerkt en verbeterd

De tennisfinale:

Vandaag is het eindelijk zover, ik moet de grote tennisfinale spelen. Ik speel tegen een jongen waar ik al 3 keer eerder tegen gespeeld heb. Ik heb 2 van de 3 eerdere ontmoetingen gewonnen maar dat waren geen belangrijke wedstrijden dus alles is anders vandaag. Terwijl ik dit denk lopen we de baan op. Ik sta stijf van de zenuwen maar dat zal straks wel verdwijnen, dat is namelijk altijd zo bedenk ik me.

We beginnen in te slaan. Hij slaat erg goed vandaag valt me op, maar gelukkig sla ik zelf ook goede ballen. Ik heb dus kans bedenk ik me, en ik word al rustiger. TIME roept de scheidsrechter en ik loop naar mijn stoel. Nog even snel wat drinken en naar het publiek kijken. Ik sta op en loop de baan op.

De wedstrijd begint. Hij komt al snel op een 3-0 voorsprong in de eerste set. Maar ik vecht me heel sterk terug. De eerste set win ik toch nog met 6-4. dat is een opluchting denk ik terwijl ik naar mijn stoel loop.

De tweede set gaat zeer snel en heel goed. Hij begint te klagen en schelden op zichzelf. Ik sta 5-2 voor en leid deze game met 30-0. Ik maak het punt en kom op matchpoint. Dit ene punt kan mij de toernooizege opleveren en kan me onsterfelijk maken. Ik serveer… een ACE!!!

GEWONNEN!! Ik zak op mijn knieën en begin te huilen. Ik kijk naar mijn moeder op de tribune maar zie haar niet. Pas na 5 minuten vind ik haar tussen het publiek en ze is door het dollen heen.

Ik krijg de beker uit handen van een oud tennis prof. Ik houd de beker boven mijn hoofd. Ik heb een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik wijs met 1 vinger in de lucht. Ik wijs naar de hemel, daar waar mijn vader naar mij moet zitten kijken.

Citaat:

De tennisfinale:

Vandaag is het eindelijk zover, ik moet de grote tennisfinale spelen. Ik speel tegen een jongen waar ik al 3 keer eerder tegen gespeeld heb. Ik heb 2 van de 3 eerdere ontmoetingen gewonnen maar dat waren geen belangrijke wedstrijden dus alles is anders vandaag. Terwijl ik dit denk lopen we de baan op. Ik sta stijf van de zenuwen maar dat zal straks wel verdwijnen, dat is namelijk altijd zo bedenk ik me.

Getallen onder de 20 altijd voluit schrijven.

We beginnen in te slaan. Hij slaat erg goed vandaag valt me op, maar gelukkig sla ik zelf ook goede ballen. Ik heb dus kans bedenk ik me, en ik word al rustiger. "TIME!" roept de scheidsrechter en ik loop naar mijn stoel. Nog even snel wat drinken en naar het publiek kijken. Ik sta op en loop de baan op.

Laatste twee zinnen: 1e zin komt over als: wat zal ik gaan doen. 2e zin als: wat doe ik. Dat sluit niet met het voorafgaande en elkaar aan.

De wedstrijd begint. Hij komt al snel op een 3-0 voorsprong in de eerste set. Maar ik vecht me heel sterk terug. De eerste set win ik toch nog met 6-4. dat is een opluchting denk ik terwijl ik naar mijn stoel loop.

De tweede set gaat zeer snel en heel goed. Hij begint te klagen en schelden op zichzelf. Ik sta 5-2 voor en leid deze game met 30-0. Ik maak het punt en kom op matchpoint. Dit ene punt kan mij de toernooizege opleveren en kan me onsterfelijk maken. Ik serveer… een ACE!!!

GEWONNEN!! Ik zak op mijn knieën en begin te huilen. Ik kijk naar mijn moeder op de tribune maar zie haar niet. Pas na 5 minuten vind ik haar tussen het publiek en ze is door het dolle(!niet dollen) heen.

Ik krijg de beker uit handen van een oud tennis prof. Ik houd de beker boven mijn hoofd. Ik heb een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik wijs met 1 vinger in de lucht. Ik wijs naar de hemel, daar waar mijn vader naar mij moet zitten kijken.

Als je elke zin achter elkaar met 'ik' begint loopt het niet meer zo lekker. Bovendien denk je teveel. (al die bedenk ik me's kan je wel weglaten.)

Voor de rest: tja, het is proza ja. En als je ermee verder wilt; try me.

Hoewel ik zelf ook tennis speel en graag naar matchen kijk vind ik dat je het toch wat spannender had kunnen beschrijven, je hebt te veel sprongen gemaakt in de tijd...Al bij al valt het nog goed mee!

Een stuk beter dan eerst. Maar je bouwt niet echt spanning op. Ik weet niet precies hoe, maar er moet een betere manier zijn om zo'n wedstrijd te beschrijven. Misschien langer, misschien gewoon op een hele andere manier. Verder liever:

aanhalingstekens als de scheidsrechter roept
1 uitroepteken tegelijk
een komma voor de woorden 'denk ik'.