angst? aanvallen.
 

hi

ik weet niet precies wat ik heb. maar ik ben 1x flauwgevallen waardoor ik zo'n beetje bang ben om de controle over mn lichaam kwijt te raken. ik had daarvoor weinig gegeten dus nu probeer ik altijd genoeg gegeten te hebben om dat stukje controle nog te hebben.

maar als ik alleen ben of lang moet wachten ergens dan krijg ik een 'aanval' ik word onrustig en ik wil naar huis. ik wil me weer goed voelen. thuis voel ik me altijd goed enzo. alleen als ik alleen thuis ben, ben ik weer bang om de controle over mezelf kwijt te raken.

nu heb ik wat boeken gelezen en 1 oorzaak zou kunnen zijn: hormonen. In de pubertijd en dmv de pil word er een chaos gemaakt in je lichaam wat hormonen betreft. Je krijgt een rusteloos gevoel etc. Er zullen vast wel medicijnen tegen die onrust zijn maar die wil ik niet.

Ik heb het er met mijn moeder over gehad en ze zei: als je je weer zo voelt moet je je er gewoon doorheen slaan en bedenken dat het over 5 minuten weer over is.

mijn gevoel: ik krijg het warm, soms gaan mn handen trillen. ik word licht in mn hoofd, kan mn evenwicht niet echt meer bewaren maar ik kan wel blijven staan. Ik voel mn benen haast niet meer. en ik ben bang de controle over mn adem kwijt te raken.
het is een heel raar en machteloos gevoel..

Ik zou graag reacties krijgen van mensen die dit ook hebben (gehad) hoe hun ermee zijn omgegaan, en misschien tips voor me hebben.
Misschien zijn d'r ook nog mensen die denken dat het allemaal een andere oorzaak heeft. alle tips oid zijn welkom.
ik wil hier heel graag van af. maar liever niet met medicijnen. maar het gewoon zelf doen..

alvast bedankt

Hee, ik herken veel in de kenmerken van je aanval.
Twee jaar geleden kreeg ik opeens een paniekaanval in de klas. Ik begon onregelmatig te ademhalen, werd misselijk, de dingen leken van verweg te komen, mijn handen begonnen te tintelen en het leek elk moment of ik flauw kon vallen.
Het liefste was ik dat moment de klas uitgerend, maar ik bleef zitten, omdat ik niet durfde. Uiteindelijk zakte mijn aanval en was het weg. Maar vanaf dat moment was ik voortaan bang om zo'n aanval terug te krijgen.
Steeds als ik op school was, was die angst om het terug te krijgen het ergste, omdat ik dat dat daar voor het eerst kreeg.

Nou, doordat ik dus zo bang was om het terug te krijgen riep ik het juist op. Op school kwamen de aanvallen dus steeds vaker terug en 's ochtends stond ik misselijk op, omdat ik wist dat ik weer naar school toe moest waar ik die paniekaanvallen kreeg. Ik wilde alleen maar thuis zijn, want thuis was het veilig. Het ging helemaal mis met me, en ik heb drie weken thuis gezeten. Ik was helemaal depressief. Durfde niets meer. Want uiteindelijk kreeg ik het ook in de stad, waar mijn ouders zelfs bij waren. Zelfs de vertrouwde omgeving hielp niet meer. Zo ver was ik al met mijn paniekaanvallen. Ik kon niets meer. Ik heb drie weken in bed gelegen. Het uiteindelijke besluit; Naar de dokter. Want zo kon het niet langer.
Daar kreeg ik medicijnen. Liever had ik het gewoon op een andere manier willen oplossen maar ik kon het niet. Dus de enige uitweg was nog medicijnen. Ik heb een halfjaar aan de anti-depressiva gezeten en uiteindelijk mocht ik dus afbouwen.
Nu ben ik dus alweer twee jaar verder, zonder medicijnen en ik heb er nog wel eens last van, maar dan niet zo sterk. En ik kan het nu eerder van me afzetten.

Je moet gewoon proberen, als je zo'n aanval krijgt, aan iets anders te denken. Zoek afleiding. Zoek iets anders, maar denk niet aan die aanval. Het is super moeilijk, ik kon het zelf ook niet. Maar uiteindelijk is het me toch gelukt (wel even met behulp van medicijnen), maar nu kan ik ook zonder.

ja idd, doordat je er aan denkt gebeuren die dingen.
Als ik gewoon bezig ben heb ik nergens last van.
Ik onderga gewoon de aanvallen en probeer weer rustig te worden. ik wil absoluut geen medicijnen.

ik heb ook de neiging om thuis te blijven. maar het is beter als je gewoon weg gaat. ik ben afgelopen weekend voor het eerst weer uitgeweest en op stap enzo. en ik had nergens last van. Dat was een super fijn gevoel.

Ik wil er gewoon niet meer aan denken.
Ik denk er elke dag aan. en dat wil ik niet meer
ik heb er genoeg van. ik ben het zoooo zat.
Ik wil me gewoon weer goed voelen..

Het klinkt als hyperventilatie of in die vorm.(maar dat weet ik niet zeker)

Probeer op zo'n moment, hoe moeilijk het misschien ook is, je aandacht te richten op je ademhaling.

Belangrijk dat je vertrouwen krijgt in je lichaam en in jezelf.
Bij een angst moet je er dwars door heen gaan om het te overwinnen; niet weglopen, want zo houd je de angst in stand.(en word wellicht van kwaad tot erger).

Heb je het alleen als je alleen bent of ook wanneer anderen er zijn?, hoe vaak gebeurt het?/is het gebeurd?

Praat er over met anderen, dat lucht misschien wat op. Heb je een goede vriendin, buur, moeder?

Suc6 er mee!

Heej,

Ik herken het ook wel, ik heb dat de laatste tijd ook wel eens vooral als ik op de fiets zit... of als ik loop dan heb ik precies de zelfde kenmerken en op de fiets begin ik helemaal te slingeren dan moeten ze me echt vast houden :|

ik weet ook niet wat ik er mee aan moet maar soms vind ik het nog wel eng vooral als ik aan het fietsen ben dan ben ik bang dat ik val of dat ik word aangereden :( :bloos:

het gebeurd meestal in de klas, of als ik alleen thuis ben. maar vanmiddag moest ik heel lang wachten in de supermarkt. en dan let ik teveel op mn ademhaling.
ik moet idd dieper ademhalen enzo.

t gebeurd soms elke dag en soms om de 2 dagen..

probeer een beetje te letten op je ademhaling. adem in en tel tot 4 en adem uit. als je er echt last van heb stop dan ff met fietsen. want een ongeluk moet je natuurlijk niet krijgen :(

Heej..ik heb dit ook..Nu ongeveer sinds einde van de zomervakantie.
Ik dacht eerst dat het kwam door mijn hoofdpijn (mensen hebben me min of meer aangepraat dat ik een tumor zou kunnen hebben en werd dan heel erg bang als ik hoofdpijn kreeg)
Maar nu heb ik het ook wel eens als ik geen hoofdpijn heb.
Ik krijg het dan benauwd, begin te trillen en heb weinig gevoel in mn benen..Ik ben wel aan de pil, en wist niet dat het ook hierdoor zou kunnnen komen (thx dus :))

Je mag me wel toevoegen op msn als je er over wilt praten?

ik weet misschien wat je bedoelt, maar dat is een vrij lang verhaal, anyway, ik kan je wel tips geven, als je er belangstelling naar hebt , pb me maar, dat is voor mij wat prettiger.

ik heb het ook. bij mij is het ook begonnen toen ik een keer flauwgevallen was (ook omdat het heet was en niet gegeten had), ik had een hele zware hersenschudding. daarna was ik bang om alleen te zijn, dat er weer zoiets gebeurd en dat er dan niemand is die iets doet. en bang om dan dood te gaan, ik had het erg vaak s'avonds in bed en zat dan doodmoe op school, als ik moe ben krijg ik het vaker dus zo gaat het rond.

later kreeg ik het steeds vaker, ook op momenten dat ik niet eens wist waardoor het kwam. zo heb ik het heel vaak in de trein. maar ook wel gewoon als ik door de stad loop, in de klas zit of uitga. ik ben eigenlijk altijd (onbewust) zo gespannen dat ik niet normaal ademhaal, mn rug en schouders doen er pijn van en ik ben vaak erg licht in mn hoofd.

ik kreeg een jaar geleden pfeiffer, daardoor werd het nog 10x zo erg. ik raakte mn vrienden kwijt, zag niemand meer en durfde weinig meer.

ik heb ademhalings therapie gehad maar dat hielp niet. toen ben ik naar een psycholoog gestuurd. de paniekaanvallen blijken te komen door trauma's (flauwvallen en nog een paar dingen uit mn verlede die te maken hebben met mensen, contacten) en ze zijn er achter dat ik ADD heb, en ook heel erg, ik krijg die aanvallen omdat het me (onbewust) beangstigt dat ik in mijn eigen wereldje zit en doordat ik er niet tegen kan stil te zitten of te wachten, van binnen ben ik hyperactief maar het komt er niet uit, ik kan me ook van binnen bijvoorbeeld heel erg ergeren aan mensen en maak me dan van binnen boos waardoor ik ook hyperventilatie aanvallen krijg. nu heb ik medicijnen en het gaat iets beter, maar het is zeker niet over.



schrijven helpt vaak bij mij, precies opschrijven hoe je je voelt en het dan nalezen, vaak zie je dan dat het eigenlijk helemaal nergens op slaat.