Mijn Gedichtjes
 

Op een bloemenbed van rozen, heb ik je neergelegd.
Je haren heb ik in een waaiermotief gedrapeerd.
Ik keek naar je, hoe je zachtjes adem hield.
Hoe je, jezelf zo mooi en lief liet lijken.

Je buik ging zachtjes op en neer, heel voorzichtig.
Ik aaide je wang, alsof je breekbaar was.
Snel kuste ik je, vluchtig en kort.
Voor ik wegvluchte door de poort.

Ik liet je achter, om nooit meer terug te komen.
Het had zo moeten zijn, ik weet ook niet waarom.
Wat zo mooi had kunnen zijn, was vervaagd.
In slechts een illusie, van waanbeeld.

Wij dachten dat we nooit zouden scheiden.
Toch had het zo moeten zijn.
Waarvan ik dacht, dat het niet breekbaar was,
Is gevallen en gebroken als glas.

Ik had nooit verwacht, dat het zo had moeten lopen.
Toch is het zo gegaan, niemand zou weten waarom.
Ik zal altijd aan je blijven denken, jou vergeten kan ik niet.
Ik hoop dat ik ook in jou gedachten zal blijven,

Want deze beslissing, doet me zoveel verdriet.

Ik vind sommige stukjes heel mooi.. Maar andere vallen dan wel weer tegen; af en toe sta ik te kijken van je prachtige woordgebruik, maar de volgende zin is dan weer heel simpel. Dat vind ik erg jammer.
Wel vind ik deze zin leuk:
Hoe je, jezelf zo mooi en lief liet lijken. :)

Misschien zou je je idee nog iets meer kunnen uitwerken; nu lijkt het alsof het niet helemaal af is.