Wijze rimpels
 

Het verdriet dat ze met de jaren
heeft doorstaan en meegemaakt,
bekijkt zij nog een laatste keer,
vanachter haar wijze rimpels.

Het geluk dat nu zo fragiel
zijn hoofd om de hoek stak,
leek terug te deinzen en zelfs
weg te ebben uit vergeten tijden,
die zij in haar verleden zag.

En terwijl zij geniet
van de glimlach van het kind,
beseft zij dat het geluk
binnenin haar huist.

Met het aanhoren van de schaterlach,
opent ze haar stenen hart
en daarbij de deur naar geluk.

mooi gedicht, maar ik vind het jammer dat je er geen sonnet van hebt gemaakt en dat je heel expliciet woorden als lijden en geluk gebruikt. Het is mooier en minder cliché en minder saai als je met dat soort begrippen speelt, ze metaforisch omschrijft etc etc.