Scholieren.com forum - Het leven is een film.

Nou, over het leven zelf. Het leven in al zijn vormen, ja. Je ogen openen, leven en sterven.
En liefde natuurlijk. Daar zegt u me wat. Liefde. Maar liefde is leven, hè? Zelfs het niet liefhebben is, op zichzelf, ook liefde. Liefde voor het niet liefhebben. Liefde is onontkoombaar en overal. Werkelijk waar, er is theoretisch gezien geen groter goed dan liefde.
Jammer genoeg heb ikzelf niet al te veel geluk gehad wat dat betreft. Ik gaf de liefde voor mijn vak de schuld, maar ik had het eigenlijk aan mezelf te wijten, weet u. Ik ging niet altijd even makkelijk om met vrouwen. Ze trokken me aan, stootten me af. En dan werd ik boos. Ergens begrijp ik nu ook wel dat het mijn eigen schuld was.
Wat zegt u? Mijn laatste film, ja. Excuses, ik liet me gaan. Het gaat over het leven zelf. Het leven in al zijn vormen. En doodgaan, natuurlijk. Sterven na een waardig leven. Natuurlijk handelt de protagonist niet altijd even goed. Ook hij maakt keuzes die later als een steen op zijn geweten zullen wegen. Hij gaat niet altijd even makkelijk om met vrouwen, ziet u. Wat dat betreft is het autobiografisch.
Maar ik heb nooit een vlieg kwaad gedaan. Vergist u zich niet. Anders zou ik niet zijn wie ik ben; niet staan waar ik nu sta. Tenzij mijn werk zelfs het hogere heeft geroerd en zo mijn vrijgeleide naar dit paradijselijk oord is geworden? Nee, u weet net zo goed als ik dat aan mijn handen geen bloed heeft gekleeft. Dat mijn handen bij tijd en wijlen losjes zaten wil niet zeggen dat ik daadwerkelijk ooit iemand pijn heb kunnen doen. Ik geef toe, ze dreven me tot waanzin, maar ik koesterde nooit haat voor ze.
Zelfs voor die laatste niet. Ze trouwde me om mijn status, ziet u. Ze kende geen sprankje liefde voor me. Ja, ze hield van mijn geld, mijn auto en mijn villa, mijn prijzen, mijn reisjes, mijn feestjes, de drank en mijn personal trainer. Ze deed het met mijn personal trainer! Ik heb nooit de behoefte gehad aan een personal trainer. Maar mijn impressario, ziet u.
Maar goed, ik dwaal weer af.
De hoofdrolspeler! De hoofdrolspeler is ongelukkig. Voor de buitenwereld is het een gevierd succesvol man. Hij is filmmaker, begrijpt u. Een Nederlandse filmmaker in Hollywood nota bene. Een succesformule, denkt u nu, maar van binnen sterft hij elke dag een beetje. Sowieso sterven wij elke dag een dag tot onze dood. Cotidie morimur.
Maar hij sterft elke dag een beetje meer. Elke eerdere dag is een dag niet geleefd en als je op leeftijd bent dan gaat dat zwaar wegen. En op leeftijd is hij. Zo oud dat uit het leven stappen zelfs geen optie meer is. Maar hij wordt gered -onbewust is iedereen uit op een happy ending! Weet u wat zijn redding lijkt?
De liefde, ja! Altijd de liefde, hè? Na al zijn eerdere ondernemingen, dan toch opnieuw de liefde! Hij heeft eerder vijf vrouwen gehad, begrijpt u. Met name de laatste heeft hem werkelijk het bloed onder de nagels vandaan gehaald.
Nee, deze was anders. Het klinkt clichématig; maar voor het eerst in zijn leven voelt hij oprechte liefde. En dat op die leeftijd! Klinkt toch als een goed verhaal voor een film?
Het duurt alleen niet lang, ziet u. Geluk duurt nooit lang in films. Een plotwending, zo op het aller einde. Ze gaat dood, ziet u. Geen gelukkig einde, nee. Maar tragedies blijken altijd weer uitstekend vermaak.
En de tragiek is dat hij haar had kunnen redden. Hij vertikt het alleen. Uit angst, de angsthaas! Als hij een vent was geweest dan was hij het die daar in een steegje onder de volle maan de dood had gevonden. Maar, bedenk wel, dan was hij in ieder geval gelukkig gestorven. Het is een afweging, hè. Want de vrouw die zijn leven kleur had gegeven is nu wel dood. Ja, leef daar maar eens mee! Een tijd later sterft hij dan ook. Zelfmoord! Op zijn leeftijd. Het is tragisch.
U weet, het blijft een film, maar als ik nu in zijn schoenen zou staan dan zou ik me zonder twijfel opofferen. Een heldendood is nog altijd beter dan eenzaam afsterven.

Ach, wie hou ik eigenlijk voor de gek.