De duistere bergen en het zwarte pad.
 

De duistere bergen en het zwarte pad.

Ver achter de duistere bergen,
die mij geen zicht willen geven,
in de dingen die het verdriet zullen vergen,
die mij de kans niet gunnen om te leven.

Die bergen verdwijnen steeds verder uit mijn zicht,
ik wil achter die bergen, ik wil erheen.
Dan verdwijnt plots al het al weinige licht,
dat eens met al zijn stralen mijn leven bescheen.

De donkere nacht laat het zwarte pad verschijnen,
wat gepaard gaat met regen, de tranen van verdriet.
Samen doen ze mijn bestaan verdwijnen,
lang vallend door een genadeloos vergiet.

Om mij heen alleen maar donkere wazen,
boven mij is het leven verdwenen.
De gure en harde wind blijft maar blazen,
naar een plek waar zon, vreugde en liefde ooit schenen.

-x- Soapsie

Ik vind het wel een leuk gedicht, het loopt naar mijn idee alleen niet overal lekker.

Dan verdwijnt plots al het al weinige licht,
een beetje een rare zin, in mijn mening. plots al het al, loopt gewoon niet lekker


En wat is er ver achter de bergen? Je wekt de indruk dat te gaan vertellen, en vervolgens gaat het meer over de bergen zelf.
Verder een leuk gedicht :)

Achter de bergen ligt het geluk dat mij niet gegunt is...naja, dat was vroeger het geval... -x- Soapsie

p.s Thanx! (y)