depersonalisatie en derealisatie (als ik het goed heb)
 

Vandaag biij mijn psych geweest en we weten nu eindelijk waarom ik zo bang ben van school. Ik wist dat het niet aan de leerlingen lag en ook niet echt helemaal aan de leraren. Maar ik voelde toch spanningen en door die spanningen raakte ik de weg kwijt. Daardoor kreeg ik dus (waar we nu achter zijn) last van depersonalisatie en derealisatie.

Ik weet niet precies of het de juiste woorden zijn, maar hier even de betekenissen:
Depersonalisatie Het gevoel dat je eigen lijf niet meer van jou is. Dat je kijkt vanuit een vreemd lichaam en bepaalde zenuwlijnen ook niet meer voelt.
Derealisatie Het gevoel dat de omgeving veel groter en verder weg/dichterbij is. Geluiden horen vaak harder of zachter.

Nu moet ik hier dus aan gaan werken, maar ik zou niet echt weten hoe. Mijn psych had het over de spanningen, die ik van te voren aan voel komen, om die te verwerken. Ik moet met de dingen die mij gespannen maken, emmertjes gaan vullen in mijn hoofd en die dan weggooien, maar het klinkt nogal achterlijk, haha! Zijn er meerdere mensen die hier last van hebben? En hoe gaan jullie er dan mee om?

Ik weet niet of de woorden goed geschreven zijn, maar ik kon ze niet in het woordenboek vinden :bloos:

Ja, ik heb hier ook last van. Alleen heb ik mijn psych vriendelijk verzocht niet van die moeilijke woorden te gebruiken dus noemde ze het zoals het hier boven staat. Ik omschrijf depresonalisatie altijd als het gevoel in een film of droom te zitten, je kunt nergens bij komen, alles gaat langs je heen. En derealisatie, nouja lijkt dan opeens of ik weer op aarde land of iets, en dan is het geluid zo keihard, dat ik echt mn handen over mijn oren wil leggen.(ik heb nu ook een lichte stofzuiger angst ontwikkeld, want dat kwam een keer toen de stofzuiger net aanging. Ik ben toen weggerend) Ik weet ook niet zo goed wat je eraan kunt doen. Bij mij werd ook gezegt dat het uit een onderliggende angst voortkwam, maar ik vind dat altijd zo vaag. Ik bedoel, ik snap dat helemaal niet. Want dan wil ze weten wat ik voel en dat weet ik juist nooit.

Heel veel sterkte ermee

Als ik hier last van heb dan helpt het altijd om dingen even aan te raken (stevig vast te pakken). Zodra ik mezelf zo ver kan krijgen om iets te pakken heb ik automatisch de controle weer terug. Maar ik heb het alleen als ik een dipje heb, en die heb ik eigenlijk nooit meer.

Ja, ik heb eveneens last van derealisatie en depersonalisatie. Wanneer je last van derealisatie hebt, lijkt het alsof er een glaswand tussen jou en de rest van de wereld is, alsof je geen gevoel hebt. (Een psych antwoord hier standaard op met 'geen gevoel is ook een gevoel'... Modo..) Als je aan depersonalisatie lijdt, kun je bijvoorbeeld in een spiegel kijken en jezelf niet echt herkennen in het beeld wat je ziet. (Of je ledematen komen je niet bekend voor). Ik vind het ontzettend beangstigend gevoel..


Mijn (vorige) psych mailde mij het volgende door..

Miss kun je daar wat mee(?) De oplossing heb ik niet gevonden, ben nog steeds zoekende.

Goodluck, Joyce

Hee, thnx, ik zal kijken of ik er wat mee kan:)

Hoi Eend, je hebt de woorden helemaal goed geschreven!
Mijn enige tip die ik voor je heb, zoek steun van mensen in je dagelijks leven. Een beetje geborgenheid en een steuntje wil vaak deze vormen afzwakken. Veel succes!!

Ik heb hier mee te maken gehad. Vooral tijdens mijn opname. Alles ging dan langs me heen. Ik voelde me heel licht/zweverig en alles leek onwerkelijk. Het viel mensen op zulke momenten meestal wel op dat het niet helemaal goed met me ging...
Ik kon ook geen gevoelens omschrijven, omdat het leek alsof ik alles tegelijk voelde waardoor het eigenlijk geen gevoel meer was maar meer een leegte.
Ook hoorde ik mezelf praten, maar had ik niet het idee alsof het over mezelf ging. Ik dacht dat ik elk moment wakker kon worden in de klas ofzo, terwijl ik opgenomen was...

Heel vervelend en moeilijk te bevatten. Ik zou je aanraden om zoveel mogelijk ritme in je leven te brengen, zodat je weet waar je aan toe bent. Dit vermindert stress en spanningen. Daarnaast zou ik willen zeggen: Denk niet teveel na over de dingen, sommige dingen zijn moeilijk te verklaren...

Ik heb hier ook regelmatig best wel heftig last van.
dan loop ik bijvoorbeeld ergens, en dan zie ik mezelf lopen, ik ben het dan zelf niet die loopt, iemand anders doet het zeg maar voor mij. en inderdaad een soort droomwereld, dingen bereiken me niet goed, mensen ook niet, ik leef dan in m'n eigen droomwereldje.
wat mij helpt, is om praktische dingen te gaan doen. vooral met je handen. bijvoorbeeld roken, handje drukkken, of een spelletje, in iedergeval iets waarbij je je aandacht op iets anders moet richten, afleiding zoeken dus. het helpt niet altijd, maar verder weet ik er ook geen oplossingen voor.

pff lijkt me lastig...succes ermee

Ja, dit is heel erg herkenbaar...
Ik heb dit heel erg vaak als ik uit ga, vandaar dat ik me vaak slechter voel als ik dan thuis kom. Maar ook in groepen als ik me slecht voel en erg op mn gemak.
Ik weet zelf niet hoe ik er mee moet omgaan. Ik wacht gewoon altijd maar dat het over is. Als ik me terug trek gaat het naar enige tijd weer over.

Maar toen ik nog therapie had (voor borderline symptomen) is ook wel een het woord dissociatie genoemd. IS dat niet zo ongeveer het zelfde?