Mijn Wereld...
 

Ik heb hier vaak over gedacht en wil het er eens met jullie erover hebben:

Zijn jullie wel echt? Is deze wereld waarin ik leef gewoon alleen mij? Zijn jullie niet meer dan een paar bewegende voorwerpen die even interactief zijn als bijvoorbeeld de figuren in een computer spel?
Ik gebruik hier de term jullie, maar dat is alleen om aan te geven hoe raar en verwarrend dit onderwerp is.
Denk hier maar eens goed over na, je zult merken dat je gaat twijfelen aan de wereld om je heen.

Ja, ik ben echt. :rolleyes:

Dit postte ik in mijn topic paar maanden geleden.

Er kwam nog een heel verhaal hiervoor om aan te tonen waarom alle materie 1 was, maar ik heb geen zin om daar weer een discussie over te houden.

Bedoel je dit?

Bewustzijn is zijn eigen illusie. Er is geen bewustzijn joh. Dat denk je maar.

Grappig dit topic.
Ik had vroeger het gevoel dat ik in een computerspellertje leefde en iedereen om me eigenlijk gewoon in dat spel hoorden. Opzich niet zo raar want je hebt alleen jezelf onder controlle. De rest doet gewoon z'n eigen gang en lijkt het net of alles automatisch gaat.

Maar goed, als kind had ik al te veel fantasie. :| :bloos:

Alles is echt als het zich in het universum bevind , zelfs gedachten en fantasiën zijn echt als jij ze denkt. Ookal kunnen bepaalde gedachten of fantasiën nooit fysiek plaatsvinden , het denkproces is een fysiek proces , wat het dan weer "echt" maakt. ;)

Er is geen reden om aan te nemen dat het zo is.

Als jij dood gaat, leeft de rest dan verder? Ja.

Je kan natuurlijk nooit echt aantonen, dat iets buiten jouzelf ook bewustzijn heeft, en niet "gesimuleerd" wordt door je eigen geest. In die zin zou je gelijk kunnen hebben.
Nu weet ik wel, dat je ongelijk hebt, omdat ik mijn eigen bewustzijn ervaar, maar daar heb je met een dergelijke denkwijze weinig aan.

Zelf ga ik er dan ook maar van uit, dat het niet zo is, en wellicht is dat ook wat fijner in de omgang.

Groet,
Tio

Dit idee is ouder dan computerspelletjes en wordt solipsisme genoemd. Wat ongeveer betekent "het idee dat je de enige ziel bent".

Er is weinig logica tegen in te brengen. Maar ik verwerp het op morele gronden.

Trouwens, zo overtuigd van je eigen bestaan hoef je ook niet te zijn. Misschien is iedereen, inclusief jou wel een simulatie.

"There is no spoon"

Ik heb net gegeten. :|

Ja, dat was een perfecte omschrijving.

Wie weet misschien is dat niet zo.

Er is ook geen reden om aan te nemen dat het niet zo is.

Het ging om die quote die in me bericht zat.

solupsime :)

Beetje zinloze stelling dus.

ik herken me hierzelf wel in. ik heb me ook afgevraagt of alles om me heen niet nep is.
maar word je niet nogal depri van zulke gedachten?
je kunt makkelijk overal aan twijfelen maar heeft dat wel zin?
ik denk dat alles wat je ziet tenminste voor jou echt is.
en je kunt aannemen dat anderen dezelfde gevoelens als jou
hebben omdat ze een zelfde lichaam hebben.
natuurlijk kun je wel denken dat alles een droom is
maar volgens mij bereik je daar niets mee.

Vroeger had ik ook een soort "matrix" voorstelling van de wereld, met als wijziging dat ik dacht dat ik in een psychiatrische inrichting lag en ze allemaal dingen op me uitprobeerden :P

Nu ben ik echter geneigd aan te nemen wat je kunt zien ofwel aantonen/bewijzen. Zolang er geen reden is om te geloven in een god, doe ik dat niet, zolang er geen reden is om te geloven dat dit nep is (terwijl mijn zintuigen mij iets anders zeggen) doe ik dat niet.

Ik moet aan die grot met bewegende schaduwen denken :p

Goh...

De grotvergelijking ligt aan de basis van een hoop metafysische filosofieën.

Mmmm... Tja, nu je het zegt... Ik geloof wel dat ik echt ben maarre...
Ach, misschien moet je het op deze manier zien: Het maakt niet uit of je echt bent of niet, als je maar blij en gelukkig bent.

leg je gameboy maar weer neer, een computerspelletjewereld, zucht waar is de delete knop dan?

En dan beweer jij geniaal te zijn :rolleyes:

sarcasme gaat je slecht af jochie

VMBO hé. :cool:

Dyslexie :D

:( :o true

Praat nooit ergens over waar je geen verstand van hebt tenzij je ervan wil leren.

(topic nog niet gelezen, alleen de eerste post)

Dit staat bekend als de 'other minds' problematiek. Het geloof dat er buiten je eigen geest niets is, dat alles om je heen een product is van je eigen geest/ziel whatever, wordt 'solipsisme' genoemd. De vraag van een aantal 20e eeuwse ethici was dan ook vooral: Hoe kan ik aan een ander bewijzen dat ik evenzeer in eigen recht besta als zij denken te zijn? Het concept van 'de ander' is daarmee een van de waardevolste concepten in het veld van de ethiek.

Martin Buber stelde dat de wereld om ons heen bestaat uit dingen 'Es' (niet te verwarren met het 'Es' van Freud). En dat het het doel is om ieder 'Es' steeds te zijn als een 'Du', een 'Jij'. Zelf ben je een 'Ich', en dit 'Ich' staat steeds in relatie met zijn omgeving. Het 'Ich' in relatie tot een 'Es' is wezenlijk anders dan een 'Ich' in relatie tot een 'Du'. In het tweede geval beschouwt het 'Ich' de ander namelijk als een 'Ich' in eigen recht. Bij de 'Ich-Es' relatie is het andere slechts een middel in je leven. Het streven is om zoveel mogelijk 'Ich-Du' relaties te creëren, maar de ironie is dat deze altijd weer zullen vervallen tot een 'Es'.

Niettemin, er is geen oplossing, geen absolute methode om te beslissen of andere wezens inderdaad 'bestaan'. Dit zal altijd een geloof blijven, een veronderstelling, ook in de wetenschap. Daarom blijft filosofie ook altijd nuttig, om zich met dit soort fundamenteel wetenschappelijk problemen bezig te houden. Het relativeert ook de autoriteit van de wetenschap, omdat deze zetelt op principes die slechts intuitief aangenomen worden.

Ik heb een beetje moeite met het gebruik van het woord problematiek. Ik zie het niet als probleem maar als een idee een kijk op het leven. Niet dat ik het leven zo zie, maar andere mensen kunnen het leven wel zo zien.

cogito ergo sum

en omdat ik ben zijn de anderen er ook. Dus de wereld om mij heen bestaat. Of misschien ook niet. Who cares :cool: Als je doodgaat kom je vast wel meer te weten.

...of misschien ook niet.

Om er eindelijk inhoudelijk op in te gaan: de zekerheid heb je inderdaad niet dat andere net zo bestaan als jij. Eveneens is af te vragen of jijzelf niet een brain-in-a-box bent die met electroden wordt gemanipuleerd.
De constante verandering om je heen impliceert voor mij dat er meerdere "Ichs" aan het werk zijn. Zodoende is er de erkenning van anderen.

Ik denk, dat er verschillende demensies om ons heen zijn, wij denken te makkelijk over het universum etc..
De tijd heeft daarbij een belangrijke rol. Niet een klok ofzo, maar het verstrijken ervan.