geen relatie met je ouders
 

Wie heeft er contact met zijn/haar ouders verbroken. En hoe deed je dat. Hoe oud was je etc.

Ik ga nl. binnenkort contact verbreken met me ouders. Maar k weet nog niet precies hoe. Ik wil nl. richting een gezin , en dan daar nog 2 jaartjes wonen.

Kan iemand mij advies geven. Ik ga trouwens richting provincie utrecht wonen (als dit nuttig info is)

hoezo verbreek je je contact met je ouders als ik het vragen mag?

Euhm, mijn moeder heeft me heel wat dingen aangedaan die eigenlijk mijn eigen leven bepalen. Ik kan niet meer leven met haar. Ik ben depri aan het worden. Ze heeft heel veel verslavingen gehad,(en heeft ze nog steeds) en mijn thuissituatie is helemaal niet oke daardoor.

het is wel een grote stap, maar als de situatie thuis moeilijk is, snap ik het zeker wel!

ik denk gewoon dat je eerlijk tegen ze moet zijn, waarom je het thuis niet meer wilt. misschien kun je altijd haar vaak opzoeken ofzo (ik weet niet hoe erg de situatie is :confused: )

maar ik zou wel gewoon eerlijk zijn. als ze wat begrip hebben, snappen ze heuswel dat jij ook een goed leven probeert op te bouwen!

ik heb zelf nooit zoiets mee gemaakt by the way!

in ieder geval, succes dr mee! (y)

Alleen met mijn vader, op mijn 12e of 13e. Ik had mijn moeder om bij te wonen en die heb ik laten zeggen dat ik hem niet meer wilde zien of spreken, sindsdien ook niet meer gedaan.

Aangezien jij het contact met beide ouders wil verbreken zou ik ze gewoon een brief schrijven.

Ik heb het gevoel dat je nog maar heel jong bent, hoe oud ben je als ik vragen mag?

Ik heb het contact met mijn ouders niet verbroken, maar als ik jou was zou ik dat ook zeker niet doen.

Wij zijn thuis een crisispleeggezin voor pubers, en ik heb dus genoeg mensen gezien dat dan wel gedaan hebben. Echt, volgens mij breng je je er zelf 9 van de 10 keer alleen maar mee in de problemen.

Waarom kies je meteen voor het uiterste? Waarom probeer je niet eerst te kijken wat voor hulp er is, om de realtie tussen jou en je moeder beter te krijgen bijvoorbeeld. Ik bedoel bij jeugdzorg hebben ze echt wel meer oplossingen dan kinderen het huis uit plaatsen en het contact te laten verbreken met de ouders. Het is zelf eigenlijk beter voor kinderen (de uitzondering daargelaten) om gewoon thuis te blijven wonen.

En dan... je wil naar een gezin, een pleeggezin neem ik aan?? Ten eerste kom je daar dus niet al te makkelijk in. Vaak zit je eerst in 10 opvanghuizen, dan kom je misschien een keer in een crisispleeggezin (dat is dus ook een tijdelijke opvang), en daarna wordt er een plaats voor je gezocht. Het ligt eraan hoe oud je bent, maar als je 15/16 bent, kom je niet meer snel in aanmerking voor een pleeggezin. Dus echt denk daar niet te makkelijk over. Daarnaast in nederland gaat er steeds minder geld naar jeugdzorg, en er is dus ook steeeds minder plek voor kinderen. Gezinnen zijn relatief duur, dus dat zal steeds minder worden.

Echt, ga eest eens met iemand praten (bijvoorbeeld op school) voordat je denkt aan contact verbreken, want dat lijkt misschien de oplossing nu, maar dat is ie waarschijnlijk toch niet.

En dat je je depri en ongelukkig voelt heeft waarschijnlijk ook heel erg met de puberteit te maken!!

mijn vriend heeft zijn vader 14 jaar niet gezien...
zijn vader had het contact dan verbroken, hij had een nieuwe vrouw en die vond hem niet bij het nieuwe leventje passen

tsss :mad:

verder aan ts: als het niet 100% nodig is, doe het dan niet. je krijgt er dan echt spijt van, en terug komen is zoo moeilijk! als het nog enigzins te bepraten is probeer het dan. probeer het uiterste.

veel succes ermee!

Ik ben 15 jaar. Euhm..ik weet zeker dat ik er geen spijt van ga krijgen omdat ik teveel heb meegemaakt. Me moeder heeft ooit haar pols doorgesneden voor me ogen. Ze had/heeft allemaal verslavingen..Ik kan hier niet meeleven. Ik zit nu in het examenjaar en juist dit jaar komt alles weer naar boven. Ik kan wel hulp gaan nemen bij een psycholoog(of whatever). maar het helpt niet. Want iedere dag dat ik naar huis ga doet pijn. Ik wil gewoon mijn moeder niet meer zien , ze heeft met echt veeel te pijn gedaan.En zolang zij er is ..zal hulp niet helpen.

maar hulp om weg te gaan is natuurlijk ook handig:)

Het contact met mijn ouders is prima. Met mijn drie resterende grootouders, daarentegen, heb ik geen contact meer.

Je bent 15, je zit in de puberteit, en wil tegen alles schoppen!! Waarschijnlijk vind je dit het stomste wat ik kan zeggen, maar als je later groot bent weet je wel beter ;).

Ik hoop dat je mijn verhaal goed gelezen hebt... Alhoewel je bent nog niet van mening veranderd...

Je kan het altijd wel gooien op dingen die je hebt meegemaakt. En die verslavingen... het klinkt een beetje vaag. Wordt ze behandeld voor die verslavingen?

En je WIL helemaal geen hulp van de psycholoog, want je zegt bij voorbaat al dat het niet werkt, maar hoe weet je dat nou??!! Ik zou echt hulp bij een psycholoog gaan zoeken hoor, en dan mss samen met je moeder, zodat de relatie bij jullie weer beetje normaler is. Zij kan ook hulp zoeken, dat jullie samen veranderen.

Hoe denkt je moeder over de situatie? En heeft je vader ook nog een rol hierin??

En waar wil je precies heen als je weg loopt van huis. Denk je dat je bij jeugdzorg niet met een psycholoog in aanmerking komt??

Echt ik vind je plan niet echt een goed idee.

Ik ben het mee eens wat MevrouwM zegt; als je naar een psycholoog gaat heb ej akns dat je dr kan vergeven en n betere band opbouwen.. Als je dat niet doet heb je kans dat jejezelf later gaat verwijten dat je niet genoeg je best gedaan ehbt om toch n betere band te krijgen!

TS woont op Curacao, dus ik weet niet of de hulpverlening daar wel hetzelfde is als in Nederland..

Ow ja dat veranderd het mss wel.

Maar TS zegt wel dat ze richting utrecht gaat wonen...

Oh wacht, ik begrijp nou haar beginpost ook beter.

Ik denk dat ze op dit moment nog op Curacao woont, maar binnen korte tijd naar Nederland bij een gezin in wil trekken (in omgeving Utrecht). Dan wil ze daar nog 2 jaar wonen en vervolgens op zich zelf gaan oid.

In dat geval denk ik dat de relatie tussen jou en je moeder toch al erg klein wordt, aangezien je elkaar niet zo vaak ziet als je zo ver van elkaar vandaan woont. Maar zou je dan ook meteen breken? Want door de afstand hoef je haar toch niet vaak te zien, maar zou je nog wel eens kunnen informeren naar hoe het met haar gaat. Ik vermoed dat je, ondanks dat je heel boos bent op wat ze je heeft gedaan met haar problemen, toch wel bezorgd bent (of anders wordt) en eens in de zoveel tijd nog eens contact met d'r op wil nemen. Zou dat geen oplossing zijn?

ik vind dit vrij onzin, als iemand echte problemen heeft zoals zij het beschrijft gaat het alleen van kwaat tot erger, en zowieso, als ze na een half jaar denkt, ik wil graag weer me ouders zien kan ze alsnog langskomen.
Je bent juist op je 15e heust wel oud genoeg om zoiets te bedenken

suc6 er mee korsou (y)

Zo'n onzin is het niet wat MevrouwM zegt. Sowieso is het idd niet zo simpel om gewoon maar ergens in een gezin te gaan wonen ed. Daarnaast vind ik dat TS idd eerst kan proberen het via de 'normale' wegen te doen, dus om het eerst met andere hulp te proberen.

Je weet niet of haar moeder dat contact dan nog wil, die heeft ook een mening in zo'n situatie.

Je bent op je 15e niet oud genoeg om een dergelijke beslissing te nemen, anders hadden ze je op je 15e wel volwassen genoemd. Het contact met je ouders verbreken is veel meer dan alleen maar het contact met je ouders verbreken, ik weet niet of je als 15-jarige de gevolgen daarvan van te voren kunt weten...ik weet sowieso niet of je die gevolgen van te voren kunt weten, hoe oud je ook bent.

@TS: Zoek iig hulp, zonder hulp kom je sowieso het huis niet uit, dus alleen daarom zul je dat al moeten doen.

Kijk, mijn leven is echt niks waar bij deze mensen snap je. Ik ga sowieso verhuizen aanstaande zomer, maar ik wil eerder. Ik begin raar te doen. Alles komt naar voren. Ik wil hulp!!...sowieso. Maar hoe kan het helpen als je bij zo’n man/vrouw aan t praten bent, en je komt thuis en je ziet weer dat het verkeerd is met mijn moeder. Mijn moeder heeft mij te veel aangedaan. Ik heb twee zussen en 1 broer. Mijn moeder en broer hebben allebei borderline maar zoeken geen hulp ervoor. Mijn 2 zussen willen allebei geen contact meer met mij moeder. Maar dat hebben ze nog wel vanwege mij. Maar ik vraag alleen of iemand dat heeft gedaan en hoe? Ik vraag geen commentaar erop!!. Ik ben 15 maar heb heel veel dingen meegemaakt. Veel zelfmoordpogingen van mijn moeder en broer enz. Check mijn vorige topic…

http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=954302

check dit...ik wil ff geen commentaar, van jeetje je opent 1ntje, en een maand later ga je weer erover zeiken. maar ik wil gewoon weten of er meerdere mensen zijn die contact hebben verbroken....thnx (ben ff in een zeikbui:D)

Ik denk dat je op je 15e heus wel kan bepalen of een relatie (verbreken) slecht voor je is of niet.

Ik zal je niet becommentariseren over of jij wel of niet die relatie moet verbreken. Maar iets anders wil ik je wel proberen te vertellen, namelijk dat het zoeken van hulp óók belangrijk is ook al verbreek je die relatie. Wat jij beschrijft zijn allemaal hele erge dingen die je hebt mee moeten maken en ook al zie je je moeder straks niet meer dagelijks (of helemaal niet meer), die herinneringen blijven en gaan niet zomaar over als je ergens anders woont (maar ik snap wel jouw standpunt dat je er minder mee geconfronteerd wordt).
Hoe dan ook zou ik dus, welke beslissing je ook neemt over het verbreken van die relatie, hulp proberen te zoeken om er voor te zorgen dat je het normaal kan verwerken en verder kan met je leven.

Idd, en een psycholoog hoeft echt niet de enige oplossing te zijn, er zijn zoveel verschillende vormen van hulpverlening. Je kunt daar heel veel inspraak in krijgen.
Je zegt zelf dat het niet helpt om met mensen te praten en vervolgens weer naar je thuissituatie terug te keren, hier spelen veel vormen van hulpverlening ook op in, al weet ik niet hoe dat op Curacao gaat. Hulpverlening kan het hele proces van uit-huis-gaan voor jou een stuk makkelijker maken. Maar zoek iig wel hulp, verslaving van een geliefde kan idd een hele hoop stuk maken en het is dan ook helemaal niet raar dat jij al zover bent dat je niet meer met je moeder in één huis wilt zijn.

Ik wil ook sowieso hulp. Ik merk aanmezelf gewoon dat ik er heel erg mee zit. Ik ga als eerste beginnen met de zelfmoordpoging van me moeder van 5 jaar geleden proberen te verwerken..maar thnx in elk geval!!!!!!!!!!!!!

Dan hoort je topic niet op L&R, maar op CG.

Hulp is sowieso belangrijk, wat anderen ook al zeggen. En zeker als je eerder het huis uit wilt, want dat gaat vaak niet zo simpel. Hoe het eerder kan ed, dat zul je denk ik moeten overleggen met de mensen die je helpen dat in de zomervakantie te doen (want die zullen er vast zijn). Of er moet hier stomtoevallig iemand rondlopen die ook op Curacao woont/woonde en in een zelfde soort situatie zat, maar die kans lijkt me errug klein.

Jah, maar ik ga toch naar nederland binnen 3 kwart jaar....

Dat wordt dan toch ook door iets of iemand geregeld? Misschien weet diegene wat de mogelijkheden zijn om het eerder te doen? Dat was ook wat ik in mijn vorige post bedoelde.

En al ga je over drie kwart jaar, dan lijkt me hulp nu nog niet onnodig.

Hm, ik heb pas geleden (een paar dagen) nog definitief het contact met m'n vader verbroken. Met m'n moeder daarentegen heb ik een erg goeie band dus ik weet niet of je wat aan me hebt. Ik ben 16. Om een lang verhaal kort te houden: mijn ouders zijn al 12 jaar gescheiden. M'n vader is nooit geinteresseerd geweest in mij, ik niet in hem. We hadden wel een bezoekregeling maar hij heeft bijna meer afgezegd dan doorlaten gaan. Ik vond het er niet leuk. Ik ben er jaren met een soort tegenzin heen geweest. Ik hoefde niet van m'n moeder maar als het even kon liet ze me wel gaan omdat ze wilde dat ik er echt helemaal zelf voor zou kiezen om niet meer te gaan als het ooit zover zou komen. Vorig jaar is het ongeveer zover gekomen.. ik heb de bezoekregeling gestopt en ben daarna niet meer langs geweest. M'n vader heeft dat jaar ook niets van zich laten horen. Toevallig kwam hij laatst m'n zusje (voor haar geldt ongeveer hetzelfde, zij is 13) en m'n moeder tegen en ging toen heel schijnheilig doen en zeggen dat-ie ons zo miste en een afspraak weer wilde maken. Hij heeft later gebeld en toen heb ik gezegd dat het schijnheilige spelletje wat ons betreft was afgelopen.
Zo is dat min of meer gegaan. Maar m'n situatie is dus niet helemaal vergelijkbaar aangezien het maar om 1 ouder gaat. Als je nog vragen hebt of zo.. hoor ik het wel.