Walging en de Wereld
 

Ja, het is oprecht.

_{big up to Cameron Crowe}

- - -
We zitten hier op een verschrikkelijke plaats, wist je dat?
Op een plaats die we allemaal delen, maar waar we stiekem allemaal uit willen. Bang voor de dood? Niemand. We wensen er allemaal wel een keer in ons leven om, en de reden maakt dan niet uit.
Overvallen door een gevoel van leegte of walging, afkeer en verschrikking zeg, roep of denk je al snel dingen die je later 'niet zo bedoelde'. Maar in een geval van overrompeling door een gevoel zegt een mens meestal juist wat hij wil, wat hij echt vindt.

En later denk je dan terug aan dat moment, en dan had je gewild dat je het niet zo had gedaan. Puur omdat de mens van nature een laf wezen is, wat het liefst de goede vrede bewaart op elke mogelijke manier. En is dat niet ook al verschrikkelijk? Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk dat elk mens diep van binnen verdorven is.
We verliezen onze kindse naïviteit op een gegeven moment, worden volwassen, meten ons met dat woord een stel vooroordelen aan jegens de rest van de wereld, en meestal wordt het beeld voor je ogen er dan niet rooskleuriger op.

Puurheid is wat mij betreft nog het enige dat telt, en de enige manier om gelukkig te zijn, echt gelukkig, tot diep in je hart. Een puurheid die alleen door onwetendheid, kinderlijkheid of oprechte liefde kan komen. Maar ja, hoeveel mensen maak je mee in je leven die zo zijn, zo denken, en zo doen, en met dat doen een beetje van hun manieren op je afstralen? De meeste mensen niet veel. Absoluut niet veel.

Ik snap de suïcidalen van deze wereld wel, soms. Dat denk ik in ieder geval, hoewel ik het gevoel van wanhoop en afschuw nooit zo lang vast kan houden dat het me overneemt en ik me er wel aan toe moet geven. Meestal ebt het weg bij mij, verstopt het zich weer in een klein donker plaatsje in mijn hart en in mijn hoofd. Maar het blijft broeden, gloeien, en ik blijf me er altijd van bewust. Ik denk dat ik niet echt in deze wereld pas. Of juist wel, en dat maakt me soms zo bang. Misschien wordt ik later ook wel een zakenman, een leeg pak met een klootzak erin, maar nu ik volwassen word zal ik nooit meer een echt mens zijn en onbekommerd kunnen leven. Kinderlijkheid, onze laatste redding. En dan...? Paradijs.

Maar tot die tijd zitten we nog allemaal vast aan deze wereld en deze manier van leven. Waar ik van walg. Om het nog zacht uit te drukken...
- - -

Ja. Kan mezelf voor een deel wel terugvinden in dit stukje. :s Voor een deel ook niet. Mooi verwoord in ieder geval.

Je houdt van ellipsen :).
Ik ook.

Het lijkt of jou stukje zo uit een boek over de Romantiek is wegglopen! Het is zeker niet slecht, het is een beetje zwartgallig.
die was goed :d

Sterke openingzin en puik stuk!

Grim

Hoezo dat? Qua stijl?

Meer in de trand van 'nogal zwartgallig', maar ja, dat was het gevoel wat ik op dat moment had.

bedankt voor het compliment btw. De rest ook...

Ik ben het met je eens.

(y), en een leuk gevonden titel (y)

Goed goed, zeker. Herken er veel van en sluit me aan bij astuanax van die klootzak in een leegpak :D.

Nee mooi taal, voor zoveel zorgen.

in 1 woord: Wow :p :) ;) :D

Qua inhoud (op het fatalistische af, weltschmertz net les over gehad ;))

Inderdaad, qua inhoud hangt het dicht tegen de romantiek in. Niet alleen de weltschmerz, maar ook het geloof in puurheid en kinderlijkheid waarin geluk zou kunnen liggen. De romantici rekenden de 'gekken' er ook nog vaak bij.

Qua stijl is het echter anders. Moderner natuurlijk en niet zo eindeloos slepend (wat soms naar kan worden). Ik zag een neergaande lijn, en dan bedoel ik niet noodzakelijk kwaliteit, maar van zelfvertrouwen. De verteller begint met sterke uitspraken over de wereld, de waarheid en het leven, gooit er in het midden al een paar keer 'denk ik' doorheen en eindigt met angstige twijfel over de toekomst (en mogelijk een Christelijke hoop op een beter iets, of zou dat ironisch kunnen zijn?). Ik denk dat ik het jammer vond. De hele tekst door vanaf een voetstuk de lezer dicteren hoe futiel zijn bestaan is heeft voor mij wel iets. Omdat de verteller op het laatste heel klein is en heel persoonlijk bezig is, heeft de kracht van het begin zijn werking verloren.

Maar misschien vinden anderen zo'n afbouw weer mooier.

LUH-3417

Je taalspelingen en opbouwen maken het tot een mooi narratief.
Goed afgebouwd naar het anticlimax -alhoewel de laatste drie regels weer zo smakeloos climactisch zijn. Goed, inhoudelijk ben ik het ab-so-luut niet met je eens, maar het is mooi verwoord.

Word.

ik kan niks zinnigs zeggen over stijle en bla bla bla
wat ik wel wil zeggen is dat ik voor een groot deel hetzelfde gevoel heb over de wereld

Ik denk dat ik niet echt in deze wereld pas. Of juist wel, en dat maakt me soms zo bang. Misschien wordt ik later ook wel een zakenman, een leeg pak met een klootzak erin, maar nu ik volwassen word zal ik nooit meer een echt mens zijn en onbekommerd kunnen leven. Kinderlijkheid, onze laatste redding. En dan...? Paradijs.

Het gevoel niet in deze wereld te passen,
deze maatschappij die verhard, individualiseert en weinig plaats kent voor andere gedachten.
Het gevoel dat ik anders denk als de meest anderen. Geld is het waar het tegenwoordig over gaat heb ik me laten vertellen en weet ik uit eigen ervaring. Waar is de wereld gebleven dat vriendschap eerlijk en sociaal zijn voor elkaar ook nog belangrijk was?

Je denkt (ik dacht), iemand gevonden te hebben die er net zo overdacht die ook vriendschap en respect toonde, oprecht. Maar na een aantal gebeurtenissen en gesprekken bleek ook zij verhard indivdualitisch en asociaal te zijn. Waar moet het heen met de wereld, waar zijn de mensen gebleven die nog wel anders denken?

(sorry als deze reply niet word ervaren als een toevoeging aan deze topic)

Schrijf met hetzelfde materiaal nog eens een ander stukje. Je kan er nog veel meer kanten mee op. Het thema vind ik zelf wat uitgekauwd. Plaats het in een andere context.

Deze zin erin laten, hem als vertrekpunt gebruiken ofzo. Hij is qua ritme erg mooi.