Dode bloemen
 

Haar hoofd gebogen, haar ogen weg van de zon
waar eerst bloemen bloeiden, struiken groeiden,
niets meer te vinden dan haar verdorde realiteit.
Wensend dat ze enkel een madelief vinden kon.

Pure schoonheid, geborgen in de eenvoud van wit
om mogelijkheden te symboliseren, kansen creeren,
overvloedig aanwezig in de voltooid verleden tijd.
Geweten dat er zonder verzorging geen toekomst in zit

Haar eigen geluk, vertrapt zonder het te benoemen,
nooit heeft ze een boeket gemaakt, ellende ontwaakt.
In haar hoofd speelt de gedachte van oneerlijkheid,
maar langs iedere levensweg groeiden ooit bloemen

Ik vind de gedachte niet onaardig verwoord - hoewel de woordkeus niet de mijne zou zijn (een 'struik' vind ik nu niet echt een object van schoonheid bij mijn associatievermogen oproepen). Eén ding stoort mij boven alles: je werkwoordgebruik. Je perst en duwt ze tot het in je gedicht past, maar niet op een aantrekkelijke manier.

De accenten liggen naar mijn mening te her en der verspreid. Het moge duidelijk zijn, dat je niet voor bewust een metrum kiest, maar zelfs als ik alleen het ritme beschouw, komt het niet als lopend over. Kijk maar:

1. Haar_ hoofd^ is_ ge_bo^gen_, haar_ o^gen_ weg^ van_ de_ zon^
   waar_ eerst_ bloe^men_ bloei^den_, strui^ken_ groei^den_,
   niets^ meer_ te_ vin^den_ dan_ haar_ ver_dor^de_ re_a_li_teit^.
   Wen^send_ dat^ ze_ en^kel_ een_ ma^de_lief^ vin^den_ kon_.

De accenten springen dus onregelmatig door je strofe.

Mja, ik stop maar met reageren denk ik, alluman was me weer voor met alles wat me opviel :o .

:D

Ik heb altijd een beetje moeite met zo'n rijmschema als jij gebruikt. Dat ligt voornamelijk aan mij, omdat ik nooit zo lekker vind lezen. Verder ben ik het ook wel eens met alluman, het metrum klopt niet echt. Misschien dat ik daarom ook over je rijmschema struikel. Maar de inhoud vind ik wel goed, en nog steeds: ik heb bewondering voor het feit dat je zoveel woorden gebruikt en er toch iets mee te zeggen hebt, ik doe het je niet na! :)

Ik hou van onregelmatigheden. en ook dit gedicht vind ik goed.

het klopt niet helemaal, maar dat is vaak een soort kunst waar ik van houdt. Het klopt, qua gevoel. het is de onregelmatigheid die losweekt van vastigheid.

de metaforen, gedurende alle 3 de strofes zijn goed.

In de traditionele poëzieanalyse geeft men heffingen aan met - en dalingen met een omgedraaid ^, jij doet het precies andersom, maar dit even terzijde. :)

Ik heb willekeurig voor deze tekens gekozen met het oog op overzichtelijkheid - puur pragmatisme, verder niet gelet op traditie.