Dood door Derrida
 

Een beschuldiging van dood door schuld aan de voeten van de vader van de deconstructie:

1. Dood door Derrida.
   
   Eerst voel ik klanken
   van vroeger tot nu.
   Symbolisch verwoord ik
   haar beeld daarmee ruw.
   Niet meer dan een schets
   toont zich aan mijn publiek,
   dat haar ziet zoals ik - maar verder ook niet.

mm, het doet me niet veel eigenlijk....

Je bent bekend met Derrida?

'maar verder ook niet'; dat zet mij aan het denken. betekent het dat de toeschouwer hetzelfde beeld ziet, maar de achterliggende gedachten niet kent? Dat hetzelfde gevoel niet geheel wordt ervaren, enkel de verschijning ervan?

Derrida, die de vraag stelde 'wat is literatuur?'. Ik vind het wel mooi dat je een gedicht n.a.v. zijn dood hebt geschreven, en dat je dan de 'woordspeling' 'dood door derrida' als titel kiest. Ik vraag me wel af wat je hier precies mee bedoeld; helaas weet ik te wenig van hem af om je gedicht precies te kunnen doorgronden. Maar het is zeker interessant. Het zet me in ieder geval aan het denken, ook het woord 'haar' kan ik niet geheel plaatsen. Of gaat het daar om de taal?

Mag ik je hartelijk feliciteren met je bovengemiddelde IQ :)? Je zit er idd lekker dichtbij! (y)

Onderwerp = poëzie

In feite start ik bij de dood van betekenis door hyperrealiteit (in dit geval een term van baudrillard): beelden verwijzen alleen nog naar elkaar en niet meer naar iets in de werkelijkheid - vandaar de klanken van vroeger en nu. Ook staan die klanken voor emoties of denkbeelden die ik deel met velen voor mij en ook nu nog met mij.

Dan wijs ik erop dat ik die beelden nooit helemaal kan zien zoals ze zijn. Ik gebruik symbolen, die ik gebruik voor het maken van woorden. En die woorden gebruik ik weer voor het schetsen van beelden.

Resultaat: ik zie iets op mijn manier, maar door een bril van culturele bagage. Ik verwoord dat op een niet-volledige (vertekende, zo je wilt) manier, waardoor anderen die mijn poëzie lezen, precies zien zoals ik het heb geschetst, maar op hun beurt weer niet mijn specifieke beeld kunnen zien. Ook mijn publiek interpreteert dus weer en construeert eigen betekenissen a.d.h. hun persoonlijke culturele bagage.
Zij zien dus wat ik zie, maar zien het in een andere zin des woords weer niet.

Kortom: ik doel hier op dat poëzie dood is doordat teksten niet een betekenis hebben, maar multi-interpretabel zijn. Poëtische kunst verliest zijn zingevende waarde doordat het 'de waarheid' niet meer kan verwoorden. Of misschien ook niet ;).

Oh ik snap het :cool:. En bedankt voor het compliment.

Hoe ik dit zie (want ik ben het er in het geheel mee eens): iedereen heeft een eigen schilderij van de werkelijkheid (die combinaties van beelden van beelden ed.), waarbij de kleuren en composities met die van anderen kunnen verschillen. Maar door het eigen schiilderij te presenteren, kan er wel inzicht aan anderen worden verschaft.

(dit weer deels gebaseerd op de filosoof Cuvelier)

Zonder jouw uitleg hierboven te lezen, maar alleen mijn eigen ik volgende: je laat met dit gedicht zien dat poëzie meerdere interpretaties heeft. Multi-interpretabel. Iedereen heeft een andere achtergrond, een bepaalde bagage, en ziet er daardoor zijn eigen betekenis in. Poëzie en maar één betekenis bestaat niet meer, ieder mens ziet zijn eigen waarheid in de poëzie.

Derrida was best :cool:.

Vind je dat daadwerkelijk een felicitatie waard?

Ja.

ik heb de uitleg niet gelezen (wat een werk :)) maar ik vind het een mooi gedichtje.

Thnx!

en toch vind ik het onvergeeflijk dat je nu en ruw zo wreed met elkaar laat rijmen.