verloren liefde
 

Hooi Jesse.

Hoogstwaarschijnlijk opende je net je mailbox en moest je een beetje zuchten toen je zag dar er nou wéér een mail van mij was... Sorry dan daarvoor. Maargoed, als je dit leest heb ik hem toch al gestuurd.

Ik was vandaag al om één uur uit, net even lekker buiten gezeten en de muis een nieuw kunstje geleerd (bravo), maar ik moest ckv doen, op de computer. "U heeft 4 nieuwe e-mailberichten in uw inbox". Toen was het al telaat, als ik eenmaal bezig ben met dingen voor mezelf, hoe nutteloos ook, lukt ckv echt niet meer. Dit keer ging ik al mijn oude mails lezen, aangezien mijn inbox bijna vol was, ik moest dus een hoop mailtjes gaan verwijderen... Ik verbaasde me erover dat ik bijna al je mails (niet alleen van jou) nog heb. Mails uit 2001. Mails uit de maanden vlak nadat we samen mijn kamer hebben “geverfd”. Wel schattig, twee pubers verliefd. Maar ook stom hoe overtuigd je toen kon zeggen dat je me miste en dat ik veel voor je betekende de, hoe overtuigd je nu kan zeggen dat we 'toch geen contact meer hebben'.

Grappig om te zien dat je toen gewoon kon mailen, terwijl we een tijdje weinig contact hadden, dat je even aan me moest denken en dat je me miste. Of dat je me mailde, terwijl je juist helemaal niet met me bezig was. En dat ik jou gewoon kon mailen dat ik werd gevraagd als model, of dat mijn ex weer bezig was.

Ik vind het super bot om te zeggen dat ik "telerugesteld" ben. Dus dat doe ik niet. En zo voel ik het ook niet. Maar ik ga het ook niet grappig noemen dat je me niet gebeld hebt op mij verjaardag. En ook niet dat ik jou niet heb gebeld dat ik door ben bij de audities van de internationale modeshow. En dat ik gezichtsreclames mag gaan doen. Of dat ik een half jaar doodziek op bed heb gelegen.

Ik weet dat je een vriendin hebt, al 17 maanden zo ongeveer schat ik, en dat je heel erg veel van haar houdt en blabla... Maar dat is bij mij niet anders. Alleen die 17 maanden haal ik nog niet. De 13 wel.
Maar ik vergeet je toch niet. Hoe erg je best je ook doet. Of ik. Niet "nooit vergeten" in de zin van nooit over je heenkomen, maar gewoon vergeten in de zin van vergeten dat jij er ook bent. Jij bent Jesse. Met jou heb ik voor het eerst geslapen. Jij was de eerste op wie ik verliefd werd. Aan jou moet ik denken als ik Mad About You of Massive Attack hoor.

Jij bent slim en mooi en leuk. Ik ben Yana, en verder niets speciaals. Maar ik ben wel het meisje dat hier in Den Haag achter de computer haar ckv zit te verneuken omdat ze dit belangrijker vindt...

Dus mail je terug?

Kus, Yaan

moet dit een verhaal worden, een mail blijven, of is het gewoon nutteloos en stom?
wat is fijner en mooier lezen, zo iets als dit, of de styl die ik vaker gebruik?

Het is al jouw stijl.

mijn mailstijl ja, maar niet verhaaltjesstijl

Dit is fijner lezen. Begrijpelijk enzo.

Ik vind het een goed verhaal/mail. Heb er geen foutjes in kunnen ontdekken alleen staat er telerugesteld ivm teleurgesteld. Verder: ga zo door!

Mar :)

het leven gaat door, zo ook mijn verhaal:


Voor de zoveelste keer klik ik op “verzenden” en droom weg achter en in de computer. Jesse beïnvloed mijn leven, waaorm blijft het zo stil? Ik mis hem. Ik mis hem ongelofelijk erg... Tino is lief, ja, maar nog geen derde van Jes. Hoe hij het met me uithoudt vraag ik me al 12 maanden af, maar ik ben bang dat als ik het hem vraag hij de echte mij leert kennen, dat wil ik niet. Want ik ben gek. Wie vindt het nou fijn om elke donderdag nacht op het station te slapen? Alleen maar in de hoop dat Jesse zijn studentheid gaat waarmaken in Mooi Den Haag. Ik ben gek. Elke afspraak die ik maak is ’s avonds, want ooit komt de dag dat ik in het halfdonker van mijn fiets word getrokken en ik verkracht, zwanger en praktisch dood, maar huilend van geluk in een verlaten steegje word achtergelaten. Was het maar vandaag. Het geeft mij voldoening ergens voor te moeten vechten, al is het verlies voor mij. Twee personen ruziënd om mijn maagdelijkheid, ik ben bijzonder.

“Yaan, computer uit en eten...”

Elke dag weer een overwinning als mijn wijsvinger de power-knop weer heeft kunnen bereiken. En dat alleen maar voor die slappe hap die ik hier, thuis, elke avond voorgeschoteld krijg. Traplopen gaat nog moeilijk met mijn knie, maar ik arriveer aan tafel nog vóór de uitbarsting van mama. Om haar heel te houden begin ik maar een gesprek, als een trein die op gang komt golft de discussie over tafel, ze vindt het niet nodig dat ik morgen alwéér op stap ga. Deze discussie staat elke woensdag op het programma. Tot nu toe heb ik hem altijd gewonnen met het argument “vrijdags ben ik toch altijd vrij”, maar nu lijkt het erop alsof ze me echt een hele avond thuis verwacht. De wereld stort in en mijn vla is ook al op. Snel naar boven, Jesse mailen. Ik erger me aan mijn koude handen, want dan typ ik een stuk langzamer. Hij is echt de enige die mij begrijpt...

verder schrijven? laatste stuk weglaten?

tell me, tell me

De mail vind ik leuk. Het stuk daarna voegt nu nog niets toe, maar als dit echt een verhaal wordt misschien weer wel. Of het echt een verhaal kan worden, weet je waarschijnlijk zelf het best. Ik weet niet hoeveel ideeën je nog hebt. Maar het is zonde om tijd te verspillen door een verhaal om één leuk idee heen proberen te maken, want dat wordt dan waarschijnlijk toch niet echt iets.

nou, ik heb wel ideeën...
de ikpersoon liegt de heleboel bij elkaar, (zoals op donderdag op stap gaan en bij vriendinnen logeren, terwijl ze op het station slaapt) en ze is helemaal gek op Jesse, terwijl die niet bestaat... Uit eindelijk wordt de laatste zin "en ze logde zich in op j_e_s_s_e@..." of zoiets dergelijks...

idee?

Als je het goed kunt brengen zou het best wat kunnen worden. Maar nu je het zo vertelt, klinkt het zo simpel, weet je wel. Nou ja, als je verder schrijft zal ik het volgende deel in ieder geval wel lezen.

Plaats jij al je ooit geschreven verhalen hier ofzo? Een per keer is genoeg hoor :s.

Beetje apart, dat uit de mail naar voren lijkt te komen dat ze hem al tijden niet meer gesproken heeft, en dat ze in het verhaal na het eten meteen weer naar boven gaat om hen nog een mailtje te sturen.

En wat Kristoph zegt, of je wel genoeg stof hebt om hier een lang verhaal van te maken betwijfel ik. Vooral als je naar een voor jou al vastliggend eind toewerkt.

nee :|
maar soms heb ik opeens veel inspiratie en schrijf ik veel, soms hele periodes niet.. :|

En dan ben je op alles zo trots dat je het maar post, ofzo? Ja sorry hoor, maar ik begin wel te begrijpen waarom hier de sfeer weg gaat...

Wow, dat mailtje is zooo herkenbaar...

oké, en dat ligt aan mij? beetje onzin, hm? als ik alles zou posten wat ik schrijf, dan zou het hier pas hectisch en lopendebandverhalenonzin zijn, ik post alleen waar zelf niet zo zeker van ben, waar ik reacties op wil, of die anders zijn dan mijn normale gang van schrijven.


-en als dit je zo dwarszit, open een eigen topic dat de sfeer weg gaat en desnoods dat dat mijn schuld is of wat dan ook, maar zeg hier alsjeblieft iets nuttigs, of anders niets "Wijsheid: alleen praten als je de stilte kan verbeteren"-

Ik zeg toch niet dat dat alleen aan jou ligt. Ik zeg dat ik begrijp dat de sfeer hier weggaat als er meerdere zijn als jou, en dat is geen kritiek op persoonlijkheid e.d. Het gaat om je postgedrag, wat je opzich geheel zelf mag bepalen, maar ik vond het nuttig om daar wat over te melden.

En nee ik open geen topic, want dat is al vaak genoeg gebeurd hier.

Ach, lieve Simoen, ik denk niet dat het aan die mass topics ligt. Natuurlijk kan ik redenen noemen waarom ik denk dat de sfeer soms ver te zoeken is, maar ach, alleen op verzoek.

Grim

Ik vind de mail mooi!!
het stukje daarna vind ik wat minder, ik zou het verhaal in briefvorm laten.
Maar het idee op zich is zeker wel goed (y)