spijt hebben
 

Stel nu dat je een zeer koude, onaangename jeugd hebt gehad. Je kreeg wel alles wat je wilde maar op emotioneel gebied 0,0. Weinig of geen emoties, zeer correct, alles prestatiegericht en alles volgens de regels.
Gedurende je opvoeding heb je niet beseft dat het foutliep maar wel achteraf, nu, door samen te leven met anderen die je doen beseffen dat het leven veel mooier en beter kan.
Maar je kan niet terug, je karakter zit vastgeroest in jezelf en soms wou je dat je anders was. En soms heb je spijt van wie je bent, van hoe je ouders jou hebben gemaakt.
Stel nu dat het zo is, heb je dan het recht om je ouders dit bijzonder kwalijk te nemen en ze nooit meer te willen zien?
Moet je, omdat ze je ouders zijn, altijd respect hebben voor diegene of kan je plots zeggen, nu is het genoeg, ik ben weg, ik haat ze en ik wil ze nooit meer zien... :(

Of je dat kan (en wil) zeggen is iets wat je voor jezelf zult moeten beslissen, de één kan en wil dat wel, de ander niet.

Ik begrijp echt wel waar je naartoe wilt, ik voel net hetzelfde. Ik ben sociaal niet echt een voorbeeld en op bepaalde vlakken is mijn opvoeding wel oké maar op andere vlakken is het beneden alle peil.

Maar ik vind niet dat je dan zomaar moet zeggen dat je je ouders niet meer moet zien, of dat je het hen nooit zult kunnen vergeven. Je mag hen wel gedeeltelijk dingen kwalijk nemen, maar 95% van de ouders proberen echt wel hun kinderen goed op te voeden. Ze proberen, vaak is het voor hen ook maar proberen en de ene ouder slaagt daar beter in dan de andere. Ze hebben wel 18 jaar lang of zelfs langer voor je gezorgd, dat is een hele tijd. Ik zeg niet dat je verplicht bent om hen graag te zien of om alles wat ze verkeerd doen te vergeten, maar gewoon om alles te relativeren voor zover dit voor jou kan; en goed na te denken over

Kun je misschien vertellen wat je ouders verkeerd gedaan hebben?

Als je nood hebt aan een luisterend oor: mijn PM staat klaar voor je.

je kan je ouders denk ik niet altijd kwalijk nemen voor de dingen die ze hebben gedaan (bv in de opvoeding) opvoeden is niet makkelijk...misschien wisten je ouders niet beter...tuurlijk mag je boos zijn op je ouders omdat jij vind dat ze je op een of andere manier niet perfect/goed hebben opgevoed..maar het echt kwalijk nemen weet ik niet...zoals ik al zei: misschien wisten ze niet beter...

'en soms wou je dat je anders was'

dat je jezelf wilt veranderen in bepaalde opzichten...dat kan natuurlijk altijd....als je wat wilt en er 100% achter staat en er aan gaat werken, moet dat lukken....het is moeilijk, dat weet ik zeker...maar als je dat wilt lukt het je echt wel!!!

suc6..

Ik ben het met alle forummers op deze topic eens, maar ik wil wel benadrukken: Je ouders blijven je ouders. Het is op zn minst wel belangrijk ze nog wel respect te tonen. Ze hebben je altijd gegeven wat je wilde, maar misschien niet voldoende op emotioneel gebied. Heb je wel eens met ze uitgebreid gepraat over dit onderwerp? Heb je ze laten horen dat je altijd wat miste aan hun opvoeding? Zolang je niet gepraat hebt, zet je de belangrijkste relatie op het spel, die van jou en en je ouders. Want ik weet zeker dat elke ouder zielsveel van zijn kind houdt, maar soms niet beseft dat ze hem pijn doen. en als je ouders zich van niets bewust zijn, dan is dat alleen maar zonde als je ze nooit meer wilt zien. Ze zijn toch je steun en toeverlaat, ooit. En ik vind dat je ze niet mag beschuldigen van je karakter, van wie je bent, nu...want je karakter wordt door zo-veel andere dingen gevormd.
Dus mijn raad voor jou meid, is: Praten...

Probeer het uit te praten, en als dit probleem dan niet verhelderd wordt, dan moet je tijd nemen om ze dit te vergeven. Want niemand is perfect.

Succes

Mja, onvoorwaardelijk respect voor je ouders vind ik wat overdreven.
Van je vriend/vriendin slik je ook niet gewoon alles, e.

Als je ouders respect voor jou tonen, dan verdienen ze respect terug (en er zijn wel momenten dat dat wat minder zal zijn, van beide kanten, maar definitief zeggen 'ik heb geen ouders', vind ik wat grof).
Dit gaat natuurlijk niet op als je ouders je compleet verwaarloosd hebben, zelf steeds weg en gaan drinken en de kinderen maar thuis hun plan laten trekken. Of kindermishandeling, in dat geval moet je je ook niet schamen als je geen respect voor hen hebt, want zij hadden dat dan namelijk ook niet. Het is gewoon een evenwicht tussen de twee, lijkt me nogal logisch...

Als je je ouders de schuld geeft, maak je voor jezelf het probleem alleen maar groter. Vergeeft ze, ze hebben hun best gedaan maar wisten niet beter hoe. Dan zul je je zoveel beter voelen...

(spreek uit ervaring)

Tja, ik vind het in ieder geval geen reden om nu nog te zeggen: 'Ik wil jullie nooit meer zien.'
Tuurlijk mag je het ze kwalijk nemen, maar uiteindelijk deden ze het alleen maar omdat ze dachten dat dit het beste voor je was, heus niet omdat ze een hekel aan je hadden ofzo.

Bedankt voor jullie reacties. Mijn ouders zijn geen slechte mensen, integendeel, soms té goed, maar op de verkeerde manier. Het is moeilijk uit te leggen, er is al zo lang een gevoel in mij dat knaagt omdat ik hen kwalijk neem dat ik nooit eens een gemeende steun krijg in de rug. Als ik mijn diploma behaalde op hogeschool, was dit doodnormaal, als ik dit niet had behaald, hadden ze daar een groot probleem van gemaakt. Ik heb het gevoel dat ik alles doe in functie van hen, opdat zij tevreden zouden zijn. Nu ik werk heb gevonden en een eigen huis zoek vraag ik me af of ik echt gelukkig ben. Het is zo complex wat ik voel, zelfs mijn vriend heeft het moeilijk te begrijpen. Ik hoop dat ik me veel beter ga voelen eens ik hier weg ben. Gelukkig kan ik erover babbelen met mijn 2 zussen en 2 broers en het lijkt erop dat zij er net zo over denken als ik, dus ben ik niet de enige :)

Je persoonlijkheid is omvangrijker dan jij beschrijft. Je wordt niet enkel gevormd door je opvoeding (School, vrienden, biologische factoren zoals aanleg et cetera). Tevens kun je je persoonlijkheid aanpassen, dat is niet leeftijdsgebonden. Ik geef toe dat opvoeding een grote impact heeft op je ontwikkeling, doch niet alles bepalend.. Ga eraan werken, volg je hart.

Sterkte, Jojz

Je hoeft niet persee of je ouders te haten en ze nooit meer willen zien, of ze erg respecteren en alles doen wat ze willen. Probeer gewoon wat goed voelt en boeiend als je daar eens op afgerekend word..

je mag doen wat je wil, respect is iets wat je moet verdienen en zo te zien hebben zij dat niet gedaan

Ken jij haar ouders?

@ TS: Ik denk niet dat je ouders er bewust voor hebben gekozen om je emotieloos op te voeden. Het blijkt dat de manier van opvoeding voor een groot deel wordt overgenomen van hoe jezelf bent opgevoed. Helaas is dit ook zo op de gebieden waar het is 'misgegaan'.
Persoonlijk vind ik niet dat je het hun kwalijk moet nemen, al moet je dat zelf weten. Ze hebben je toch 18 jaar of langer op moeten voeden en dat is een hele klus. Perfect kan het nooit gaan. Ik bedoel, je bent niet de enige wat een onaangename heeft jeugd gehad.
Het feit dat je ze misschien wel kan haten, geeft natuurlijk ook aan dat je van je ouders houdt, hoe raar het misschien ook klinkt. Alleen iets wat je lief hebt kan je ook haten ;)

Zo te zien staat er niet voor niets. Ik beoordeel op wat ik hier lees. Als zij haar opvoeding beschrijft met de zin 'Weinig of geen emoties, zeer correct, alles prestatiegericht en alles volgens de regels.' vind ik dat haar ouders geen respect hebben verdiend en het ze dus ontzegd mag worden.

Ik denk dat je gelijk hebt, ik begin er ook stilletjes aan meer aan te denken ze te accepteren zoals ze zijn. Ze hebben zelf (mijn ma vooral) een rotjeugd gehad dus weten ze niet hoe ze een opvoeding het best aanpakken. En anderzijds ben ik nu wie ik ben, ik mag eigenlijk niet klagen aangezien ze mij nooit misbruikt hebben en ze het altijd goed hebben bedoeld. Maar ach ja iedereen heeft eens een dipje he :)
In ieder geval bedankt, hier heb ik veel aan (y)