Wat zou je het eerste doen als je plotseling gebeld wordt...
 

..dat allebei je ouders en broers of zussen zijn doodgegaan in een auto-ongeluk?






Ik zou echt helemaal gek worden. :(

ik ga helemaal flippen...
ik droom er wel eens over en dan wordt ik bijna huilend wakker...

droom ook wel eens het zelfde over mn vrienden

maar ik wordt helemaal gek dan :(

keihard gillen,flink janken en een minuut later mezelf helemaal oppakken om alles te gaan regelen en om daarna in een roes te leven tot ze begraven en gecremeerd zijn.

ontkennen natuurlijk, echt niet dat je dat meteen gelooft

Maar ik zou niet weten hoe ik zou reageren...grote kans dat ik in eerste instantie heel nuchter zou blijven en alle noodzakelijke dingen zou regelen ed... Maar de kans dat ik hetzelfde als spacegirl zou reageren zit er ook wel in.

Ik zou eerst het telefoongesprek goed afronden tot ik er van overtuigd zou zijn dat het zo was.
Daarna zou ik 1 moment in huilen uitbarsten en mezelf verliezen.
Daarna herstel ik en bikkel ik me er doorheen tot alles geregeld en gedaan si. En pas als ik de rust mag nemen en me er kut over mag voelen komen alle emoties weer.

Instorten, mezelf terugtrekken om dingen zo goed mogelijk
op een rijtje te zetten, op de automatische piloot tot ná de
begravenis en alle plechtigheden daaromheen.

Is ook (kort door de bocht) de manier waarop ik op een
soortgelijke gebeurtenis reageerde, is ook wel een typische
Kim-manier van reageren, denk ik.

ja oke...waarschijnlijk na het flip moment alles gaan regelen

Ik denk dat er op dat moment niets gebeurd. Gewoon in schok. Ik denk niet dat ik iets zou voelen. Leeg en stil. Heel rustig en kalm zou ik alles regelen wat nodig was en daarna compleet instorten...

Maar je weet het niet, misschien stort ik wel compleet in meteen en is er geen weg met me te bezeilen en wil ik alleen maar slapen...

ik droom er ook erg vaak over...of over me vrienden...
maar dat is pas sinds me beste vriendin is overleden..
maar wat ik zou doen...ik zou echt helemaal gek worden!

Ikwil er niets eens over nadenken...ik zou er aan kapot gaan...:s:(

Juist. :)

toevallig heb ik laatst gedroomd dat allebei mn ouders dood waren, ik weet alleen nog dat ik in mn droom heel erg moest huilen. in het echt zou ik helemaal instorten, ik weet niet of ik zo zou kunnen leven.

Ik heb dit ook wel eens gedroomd. Ik denk dat ik in een soort shock raak en heel nuchter mijn vriend zal smsen. Instorten zal ik pas doen wanneer iemand medeleven gaat tonen. (knuffels geven/arm om je heen slaan). Ik zal de dingen van mijn ouders en mijn broer in huis proberen te vermijden en ik zal mezelf wijs gaan maken dat ze elk moment weer thuis zouden komen.

mijn eigen begrafenis ook maar voor gaan bereiden

fijn topic btw, werd net gebeld door het ziekenhuis dat het heel erg slecht gaat met een failielid :(

Dat kan TS onmogelijk weten.

Heel veel sterkte iig.

Wat ik me afvraag...iedereen zal op een keer zijn of haar ouders verliezen...ik snap dat dat heel anders is dan de situatie die TS schetst...maar hoe zou je dan reageren...?

Me heel raar voelen en volgens iemand bellen om te praten.

ach dat zeg ik ook niet
maar het komt gewoon rot uit

trouwnes in het echt wordt er aan gebeld, door de politie
geen telefoontje dus

en hoe ik over een jaar of 25 ga reageren als mijn ouders dood gaan weet ik natuurlijk niet
wie zegt dat zij eerst gaan

Niks in het leven is zeker, maar vaak is dat wel de volgorde waarin het gebeurt. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd, maar daar ging het nu even niet om. :)

nee maar ik wilde gewoon even duidelijk te maken dat ik vind dat ik daar nu weinig over kan zeggen

Ik zou heel rationeel blijven denk ik en rustig naar politiebureau of whatever gaan voor meer info ofzo of naar zo'n trauma-afdeling bij de politie (dat is er toch, voor mensen die iets ergs meemaken). Pas daarna bij begrafenis ofzo zou ik huilen etc.

'k Denk niet dat ik het zou geloven. Ik stond al te trillen op mijn benen toen een vriendin me langs de telefoon vertelde dat een lerares uit het lager onder een trein had gesprongen.
Ik had er zelfs nooit les van gehad.

Zelfs dat kon ik maar niet geloven...

Moest mijn gezin sterven zou ik in alle staten zijn, 'k wil er gewoon niet aan denken (hoewel ik dat vroeger geregeld deed) wat een leegte het zou achterlaten in mijn leven.

Dat lijkt op een terugkerende gedachte die ik frequent heb.. Ik ben bang dat het me niets zal doen als mijn moeder/ wie dan ook komt te overlijden.

Een vriendin van me verloor vorig jaar haar vader aan een hartaanval. In het begin oogde ze 'normaal', deed ze alsof er niets aan de hand was.. Op de begrafenis zelf begon het pas ietwat door te dringen en 'klapte ze in'. Ik denk dat meer mensen in het begin het niet kunnen bevatten en dat de schok later komt..

Gillen dat ik niet van zulke flauwe grapjes hou en ophangen.

Pas als mijn oma / oom / tante / andere mensen bellen of langskomen met die mededeling dan zou ik gaan flippen. Me afvragen waarom en me volledig op mijn werk / studie storten. Inderdaad pas als de begrafenis daar is, besef ik wat er gebeurt is en stort ik in...

*denk ik*

Het zou denk ik niet tot me doordringen.
En later zou ik mezelf begraven in de drugs.(y)

Geen idee.

dat weet je pas als je het meemaakt, lijkt me vrij logisch. Ik hoor hier mensen ik zou een minuut janken, hoe kan je dat nou weten waarscheinlijk zou je dagen janken.

ik zou het heel erg vinden als er iets met mijn broertje zou gebeuren...

als er met hem iets zou gebeuren zou ik ik schock raken ja..

mijn ouders,ja,dat is een ander verhaal

Ik zou, als ik zeker zou weten dat zij het zijn, zoveel mogelijk (in mijn huis) vernielen en kapotmaken. Als zowat alles kapot is zou ik dagenlang op mijn kamer janken en drinken..

eerst het niet wilen geloven.
maar als het doorgedrongen is ga ik gek worden en helemaal in paniek raken. :(

prettig als je dat allemaal van te voren al weet... kun je je er in ieder geval op voorbereiden... :rolleyes:

Buiten mijn moeder heb ik al niemand eigenlijk, dus het is niet helemaal van toepassing op mij, maar als mijn moeder zou overlijden dan.... dan... ik weet het niet, en ik denk dat ik het dan ook niet zou weten. Ik twijfel of ik helemaal in zou storten of niet.

ik probeer me nu een voorstelling te maken over hoe ik zou reageren maar waarschijnlijk reageer ik toch anders als het echt zo gebeuren...

ja eerst ontkennen en dan heel boos worden op alles en iedereen (agressief gaan gedragen) denk ook wel mensen slaan enzo.. en schreeuwen

en daarna instorten en niet kunnen huilen denk ik (want dan ben ik altijd bang dat ik nooit meer kan stoppen:()

ik zou echt niet weten hoe ik zou reageren, ontkennen zal ik niet gaan doen, ze zeggen het niet voor niets. Ik denk dat ik ga gillen en huilen ofzo.. weet ik het :s

Daar wil ik niet aan denken.

ik weet niet of ik dat nog een keer aan zou kunnen

Ik zit er al een tijdje over te denken, maar weet het eigenlijk niet. Ik zou het niet geloven iig. Maar misschien verder op dat moment niks doen. Niet huilen oid eerder stil in een hoekje wegkruipen. Misschien pas na de begrafenis (of tijfens) ontdekken wat er werkleijk is gebeurt. En dan weet ik nog niet wat ik zou doen.
Maar aan de andere kant miss stort ik wel gelijk is en huil de hele dag. Ik weet het niet.

Allemaal in 1 keer?

Dan zou ik hard lachen. Want ze zitten nooit bij elkaar in de auto, kan maar 1 tegelijk gaan. Dus de kans wordt dan wel erg klein

Op school hebben we onlangs de fasen bij een rouwproces volgens Dr. Kübler-Ross behandeld. Voor de mensen die het interesseert zie hieronder. Het hoeft overigens niet per se in deze volgorde voor te komen, maar veelal komen alle fasen wel aanbod.

1.Ontkenning/isolering: men wil het gegeven niet accepteren, 'het is niet waar'. De ontkenning werkt als een soort tijdelijke afweer na een onverwacht schokkend bericht en geeft de persoon gelegenheid weer tot zichzelf te komen en een manier te vinden om hiermee om te gaan.

2.Woede: als de waarheid tot de persoon is doorgedrongen, dan ontstaat er vaak boosheid. Deze woede kan zich richten op van alles, de artsen of verpleegsters, God, zichzelf, het eigen lichaam, familieleden, enz. In deze periode is het moeilijk de patiënt te benaderen, maar het is belangrijk dat men deze boosheid kan uiten.

3.Marchanderen: men gaat proberen met God, het Lot of het eigen lichaam te onderhandelen. Men belooft het één te doen als er iets anders tegenover staat, men zegt bijv. 'als ik nu nooit meer snoep, dan zal ik beter worden' of 'als ik heel aardig ben voor iedereen, dan kan ik mijn kinderen zien opgroeien'. Vaak liggen er allerlei schuldgevoelens aan deze fase ten grondslag.

4.Depressie: in dit stadium kan men de persoon bijna niet bereiken, hij zit diep in zijn verdriet en niets kan hem eruit halen. Men is bezig de verliezen die men al gele- den heeft te verwerken en zich voor te bereiden op de verliezen die nog gaan komen. Men kan nu behoefte hebben aan het steeds weer uiten van het verdriet of juist aan het zich in zwijgzaamheid hullen.

5.Aanvaarding: als een persoon voldoende tijd en vaak ook enige hulp heeft gehad om door de genoemde stadia te gaan, dan kan hij bij deze laatste fase komen: de acceptatie van zijn lot. Er komt een soort berusting en het lijkt of er geen emoties meer zijn. Men trekt zich wat terug en heeft niet veel interesse meer in de buitenwereld. Er is veel behoefte aan rust en soms zie je dat men ook weer kan genieten van de goede dingen die er nog zijn.

Hmm, ik denk dat ik mezelf resoluut van kant zou maken. Aan niets anders meer zou denken.
Maar kweet het eigenlijk niet precies.

dit is een droom die ik de laatste tijd wel eens heb :| k weet nite, k kan me niet inleven in dit soort situaties, klinkt dom maar kanik echt niet

dat kan gaan van woede, verdriet, leegte etc.. echt geen idee

ik heb een klein beetje een idee omdat ik dit heb meegemaakt met alleen m'n vader.
Mijn reactie toen: heel koel m'n moeder bellen en alles minder erg maken :confused:

hoe ik nu zou reageren: waarschijnlijk m'n vriend bellen.

ik zou waarschijnlijk de televisie aanzetten ofzo. en dan na een half uur pas opeens in huilen uitbarsten en familie bellen, naar mn vriend gaan, en krijsen.

naar mijn opa gaan.. of naar een vriend gaan..