Wederom
 

Bedroefdheid.
Ik wens het mooiste, verwens het.
Ik treur voor momenten,
verloren in tranen.

Wegzinken.
Toekomst in mijn dromen.
Dromen blijven bedrog,
zovaak ik maar wil.

Opkijken.
Alleen, wederom.
Omdraaien,
en verder dromen.

Beetje fragmentarisch, maar dat is niet erg. Ik vind het mooi. :)

dankje :)

Niemand anders? :(

Voor mij wat té fragmentarisch, maar dat zal wel een kwestie van smaak zijn. Eerste coupletje vind ik wel mooi.

daar sluit ik me bij aan...allemaal losse stukjes...voor mij zit er niet echt een verhaal in...maar das persoonlijk natuurlijk;)

Ja, fragmentarisch is wel het juiste woord denk ik. Maar dat weergeeft wel mooi de 'fase' waarin de schrijver van het gedicht/ik-persoon in het gedicht zit; hetgeen van het zoeken/tasten naar hoe het nu precies allemaal zit. Het in het donker zitten en nog maar flarden van de werkelijkheid herkennen, het weer op gang moeten komen terwijl je nog vol tegenstrijdigheden zit. Het doorworstelen van de nacht, zegmaar. En dat heb je heel goed beschreven vind ik (y).

oh, nu zie ik ook wat beter het ritme.

Nu heb ik het eerste woord van elk couplet gelezen als een tussentitel en dan is het veel logischer...

Ja, hij is leuk!
een woord in een regel, dat doe ik ook vaak, soms vind ik dit wel leuk staan, bij een gevoel ofzo. Hier vind ik 't ook echt leuk.

Opkijken.
Alleen, wederom.
Omdraaien,
en verder dromen.
Dit vind ik echt een heel mooi stukje, kort maar krachtig. (y)

"'Fragmentarisch, allemaal losse stukjes... "
nee, dat is het niet. Het gedicht is weldegelijk een doorlopend geheel, je moet alleen even je best doen om dat te zien.

"Nu heb ik het eerste woord van elk couplet gelezen als een tussentitel"
Heel goed! :d dat is de bedoeling ja. Elke keer is er een gevoel, of een moment en dat vormt de eerste zin. Dat gevoel wordt uitgeled (stukje 1) en die momenten gaan verder, er komt dus een gevolg op (stukje 2+3)

"hetgeen van het zoeken/tasten naar hoe het nu precies allemaal zit. Het in het donker zitten en nog maar flarden van de werkelijkheid herkennen, het weer op gang moeten komen terwijl je nog vol tegenstrijdigheden zit. Het doorworstelen van de nacht, zegmaar"
Wat het gedicht betekend... niet helemaal hoe jij het beschrijft. Een vriend van mij omschreef het gedicht als "de werkelijkheid is neit leuk en dus vlucht je weg in je dromen" en dat klopt eigenlijk precies!
Het eerste stukje verteld hoe ik me voel.
In het tweede stukje staat dat ik alleen in mijn dromen een (mooie) toekomst heb en hoewel dat dan bedrog is, ik kan het dromen zovaak ik wil.
In het derde stukje word ik wakker en dan ben ik nog steeds alleen in bed, en is de werkelijkheid dus nog steeds (n) dus ga ik maar weer verder dromen...

Pff na die uitleg is volgens mij mn gedicht niet leuk meer :S

maar goed...

Nog iemand een reactie? Misschien nog iemand die deze stijl wel kan waarderen? Of misschien tips heeft hoe het dan anders moet?