Ouder met kanker
 

Hoi allemaal,

sinds een paar weken weet ik dat mijn moeder een hersentumor heeft. Het is een kwaadaardige tumor, maar ze weten nog niet precies welke graad de tumor heeft (er zijn 4 graden en ze twijfelen tussen graad 2 en 3. 4 is het ergste.) Daarom weten ze ook niet hoe lang ze nog zal leven (het kan nog een half jaar zijn, het kan nog 20 jaar zijn). Ze kunnen de tumor niet operatief verwijderen, omdat hij op een te moeilijke plaats zit. Bestraling is wel mogelijk, maar dat kan maar 1 keer, omdat het om de hersenen gaat. Niemand weet hoe het zal aflopen en wanneer, ik weet alleen dat het nooit meer als voorheen zal zijn. Ik post dit bericht, omdat ik graag wil weten of er hier nog meer mensen zijn wiens ouder kanker heeft (gehad)en hoe jullie daarmee omgaan/zijn omgegaan.

Liefs.

p.s. ik weet niet of dit het goede forum is om dit te plaatsen, maar het heeft wel te maken met gezondheid, dacht ik.

Ik wil alleen even sterkte wensen!

Mijn schoonmoeder heeft nu voor de tweede keer kanker - weer aan de darm en nu ook in de lever. Leverkanker is een stuk erger dan darmkanker en ook hier bestaat de kans dat ze eerder overlijdt dan iedereen zou verwachten... en hierin ligt ook een grote consolidatie: te weten dat iedereen sterft. Geloof me of niet, maar het omgaan met een situatie als deze start met de acceptatie dat alles en iedereen - en dus in mijn geval mijn schoonmoeder - zal vergaan. Het helpt, omdat je het taboe hierop weghaalt en er met z'n allen over kan praten. Dat praten maakt dat emoties hun natuurlijke uitweg kunnen vinden en dat iedereen begrip voor elkaar kan opbrengen en steun aan elkaar heeft. Dit alles neemt niet weg dat het moeilijk is - begrijp me niet verkeerd: het is niet zo maar iets. Maar het helpt je een stap verder te komen, dan te blijven hangen bij verdrietsvragen als 'waarom?' en boosheid in de zin van 'ik wil dit niet!'. Heel veel sterkte.

oh wat erg voor je!

ik zou echt niet weten wat te doen in zo'n situatie, maar ik denk dat elkaar steunen toch wel heel belangrijk is. sterkte :)

Wat alluman al zegt. Probeer het te accepteren, of in ieder geval een plekje te geven. Het is niet erg om toe te geven aan je verdriet, een lekker janken kan veel oplossen. Maar ga er niet tegenin, dat werkt gewoon niet. Een hele goede vriend van me heeft ook een inoperabele hersentumor, dus ik kan me ongeveer voorstellen hoe je je voelt. Het is ontzettend moeilijk om mee om te gaan, maar zoals ik al zei, accepteer het. Blijven roepen dat je 'dit niet mag' en 'dat je niet wilt dat ze doodgaat' is alleen maar ontkenning. Mocht ze toch doodgaan, wat ik zo ontzettend niet hoop voor je, komt dat alleen nog maar harder aan, omdat je al die tijd voor jezelf hebt ontkent dat het kan gebeuren.
En probeer niet met je verdriet te blijven zitten en erin te zwelgen. Vraag gerust troost aan anderen, en probeer, al is dat soms ook moeilijk, er ook voor je moeder, maar ook voor je vader en eventuele broertjes of zusjes, te zijn.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Mijn vader is vorig jaar aan slokdarmkanker overleden nadat hij jarenlang bestraald is en chemokuren heeft gehad. Ik kan eigenlijk niets zeggen behalve je veel sterkte wensen... En je kunt me natuurlijk altijd mailen/PM'en/toevoegen aan MSN/postduiven sturen... :)

heel veel sterkte

ik was vrij jong toen mijn moeder speekselklier kanker had...
heb er weinig van meegekregen dus, alleen van na de operatie zitten er wat dingen in mijn geheugen..
ze is nu wel helemaal gezond

mn oma is wel aan lever kanker overleden

maar zoals er al meer werd gezegt, probeer er het beste van te maken.
probeer veel leuke dingen te doen met je moeder maar ook met vriendinnen..
je hoeft er niet de hele tijd aan te denken af en toe een verzetje is helemaal niet erg
maar probeer het te accepteren
ik denk dat je verder weinig kan doen

iig nogmaals heel veel sterkte

Mijn moeder is aan borstkanker overleden.

Het belangrijkste wat je denk ik kunt doen is er over praten.. ik merk nu dat ik dat veel te weinig heb gedaan en ik het er na jaren nog niet normaal over kan hebben..

Dus praat erover.. heel veel sterkte!

Hoi Rupsje,

Wat ontzettend erg voor je dat je moeder een hersentumor heeft. Ik hoop dat je de moeilijke tijd die er aan zit te komen goed doorkomt, en dat het jullie als gezin sterker kan maken, als je begrijpt wat ik bedoel.

Zelf is mijn vader toen ik tien was aan kanker overleden. Hij had op 't einde kanker in z'n hele lichaam, na drie maanden was het kaarsje op. Ik was toen tien, maar ik heb het wel bewust mee gemaakt zeg maar. Het is natuurlijk hartstikke erg als een ouder van je zo snel overlijdt. Ik was de eerste jaren heel kwaad over zijn dood, daarna verontwaardigd en nu pas (na negen jaar, kun je nagaan) kan ik het een beetje een plek geven; een beetje berusting eindelijk.

Want hoe stom 't ook klinkt, je kunt zelfs uit zoiets iets positiefs halen. Ons gezin is dichter bij elkaar gegroeid en dat is fijn. En verder word je als mens ook sterker uiteindelijk. Natuurlijk ben ik soms hartstikke verdrietig en doet het me pijn, maar ik geloof dat alles in het leven een reden heeft en dit is misschien een zo'n ding waar je wat van kunt leren.

Belangrijk is dat je blijft praten met iedereen, en zeker met je moeder nu, terwijl ze ziek is. Dat kan bij een eventueel overlijden zoveel rust geven, ook voor je moeder. Natuurlijk hoop ik voor je dat het niet zo ver komt en dat je nog lang van haar kunt genieten. Maar praten met haar is altijd goed.

Veel sterkte de komende tijd!

Ja dat heb ik gehad. Gewoon afgewacht op de behandeling.

Mijn vader had een hersentumor. Eigenlijk word ik erg sip van dit topic :(. Ik stuur je wel een prive bericht.

de vader van een meisje uit mn klas is een half jaar gelden overleden aan maagkanker...zij is heel vrolijk, ik weet niet of dat een manier is om het te verwerken ofdat ze het verbergt of wegkropt......het lijkt me iig heeeel erg moeilijk..kzou erniet aan moeten denken dat een van mijn ouders of familieleden het zou krijgen..ik wens je ontzettend veel sterkte...

de moeder van een vriendin van me heeft paar jaar geleden kanker gehad. (weet niet welke vorm) maar met haar is het goed gekomen en ze is al paar jaar beter!

verder veel sterke! :(

Ik wil iedereen die iemand verloren heeft aan kanker of welke ziekte dan ook sterkte wensen.

mijn oom is aan een hersentumor overleden, maar ik had nauwelijks contact met hem. verder ken ik helaas veel mensen met kanker maar gelukkig niet mijn ouders. de moeder van mijn vriend en de moeder van een goede vriendin zijn wel beide overleden aan kanker(long en darm)

veel sterkte!!!
enige ''advies'' is; stel de vragen die je wilt stellen. als ze er toch aan overleid (ik hoop het niet voor je) kan dat wat rust geven.
je hebt altijd van die dingen die je wel wilt bespreken met je ouders maar nooit doet.

verder wil ik je niet bang maken. bij jouw moeder zal t misschien heel anders zijn. maar mijn oom is ontzettend afgetakeld. de tumor was niet opereerbaar en heeft langzaam steeds meer hersenfuncties uitgeschakeld waardoor hij op n gegeven moment niet meer kon spreken en epileptische aanvallen kreeg.

natuurlijk moet je hoop houden maar misschien kun je ook een beetje rekening houden met zo'n senario. wat je dan zult doen enzo. mocht het dan gebeuren is het een ietsiepietsie mindere klap misschien.

Hoi, Ik wil je heel veel sterkte toewensen. Dit jaar heb ik mijn opa verloren aan kanker. Het ging heel snel. Ben er ook nog steeds heel erg mee bezig laat staan dat het je moeder is. Vreselijk voor je. Ik hoop dat het allemaal een beetje mee valt Verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Wil je alleen heel veel sterkte toe wensen en je moeder ook natuurlijk.
Knuffel!

Mijn moeder heeft leverkanker gehad.
3 jaar geleden in de zomervakantie, kreeg ze buikpijn en eerst dachten ze dat het niks ernstigs was en dat het vanzelf over zou gaan. Maar toen ze steeds meer buikpijn kreeg werd ze doorgestuurd naar een speciale chirurg die blindedarmopenraties uitvoert. Maar toen ze daar kwam bleek dat ze helemaal geen blindedarm ontsteking had. De dokterst wisten nie wat er was. Ze is naar tig specialisten geweest maar ondertussen werd de pijn steeds erger. Ze kreeg steeds sterkere pijnstillers uiteindelijk werd de pijn ondraaglijk ze kreeg toen een pompje aangesloten wat 24 uur per dag morfine in haar bloed spoot. Daardoor werd ze enorm duf. Ze kon niet meer lopen, eten, amper praten en ze sliep bijna de hele tijd door. Ze werd een beetje onbereikbaar voor me en ik vond het eng. Het was 3 jaar geleden dus ik was pas 11. Ik heb niet een keer in die tijd gedacht dat ze dood zou kunnen gaan. Maar toen die week kregen we te horen dat ze kanker had en waarscheinlijk maximaal nog een week zou kunnen leven, ik geloofde er nix van maar de volgende morgen was ze dood. Ik heb het meer dan een half jaar niet willen geloven en ik dacht aan een stuk door dat het maar een nachtmerry was. Ik heb mijn leven heel snel weer opgepakt dat wel, maar ik kropte alles in me op. Er is nog steeds geen dag dat ik niet aan haar denk.

sterkte !

Dankjewel allemaal voor jullie reacties en voor alle goede adviezen! Om de een of andere reden is het fijn om de verhalen van anderen te lezen, misschien omdat het dan duidelijk wordt dat ik niet de enige ben.
Ik probeer inderdaad veel afleiding te zoeken en dat helpt ook wel, maar je ontkomt er toch niet aan. Het is soms moeilijk om positief te blijven, maar het moet!
Bedankt in ieder geval dat jullie jullie verhalen het willen delen, want ik weet dat het moeilijk kan zijn om er zelfs alleen maar over te praten/schrijven.

Mijn mama had kanker(verschillende soorten) en zij het meest van ons ging door een hel. Ik kan je niet vertellen dat het makkelijk is. Integendeel.

Wat ik je wel kan zeggen: accepteer het. Dat maakt het makkelijker dan het wegstoppen en ontkenning. Praat met haar over alles en niets. Doe kleine dingen zoals voeten masseren, ontbijt op bed...dingen die zij leuk vindt.

Waar ik spijt van heb: ik heb maar 2 video banden van haar met haar stem erop. Met toeval hebben we die gemaakt.
Je weet niet in hoe erg het is en het leven is kort. Soms komen de dagen dat je haar stem wilt horen en haar echt wil zien lachen en bewegen dan is dan een erg fijne uitkomst...

Ik hoop dat jer er iets aan hebt...vind moeilijk af en toe om er zelf over te hebben en het uit te leggen aan een ander.

Loes

Allereerst heel veel sterkte, en ook voor alle anderen die hiermee te maken hebben gehad.

Mijn vader heeft ook kanker gehad, wat ook een paar keer is terug gekomen, maar hij heeft het gelukkig overleefd. Ik kan je alleen als tip geven dat je geen dingen in jezelf moet opkroppen, of je gevoelens verbergen of zo. Iedereen zal begrijpen dat dit voor jou heel moeilijk is, dus niemand zal het raar vinden of zo. Maar je moet er echt als je ergens mee zit met iemand over praten. Natuurlijk is dat geen echte oplossing, maar het lucht wel heel erg op en daardoor voel je je beter. Ik heb het zelf niet zo gedaan, en daardoor heb ik later best wel problemen gehad.

Veel sterkte en je kan altijd PMen als je wilt

iedereen gaat met zoiets anders om dus iedereen doet het anders. Ik ging nooit naar iemand toe als ik mij kut voelde maar meestal merkte ze het wel en toen gingen ze met mij praten. Als je je dus kut voelt moet je gewoon naar een goeie vriend/vriendin of oom/tante ofzo gaan dat helpt echt:) meer dan je denkt.
Je moet ook gewoon wat met je moeder praten over leuke dingen, samen lachen en haar even laten vergeten dat ze ziek is. Dat geef echt een goed gevoel. in ieder geval zo was dat bij mij wel.

Mijn moeder heeft nu voor de 2de keer darmkanker :( Morgen start ze weer met chemo . Veel sterke iig

Hoi!

Ik weet sinds april dat mijn vader longkanker heeft. Hij heeft geen grote uitzaaiingen maar ze kunnen hem niet opereren en alleen chemo was dus een optie. Hij heeft 2 zware kuren gehad, maar door de chemokuur kreeg hij een zwaar herseninfarct (dat komt bijna nooit voor, maar er zijn altijd mensen die pech hebben). Gelukkig is hij van het infarct snel hersteld, hij was half verlamd maar na een week liep hij alweer voorzichtig rond. De chemo is gestopt en de eerste 2 kuren bleken ook weinig te hebben gedaan. Toch is de kanker bij hem nu al een maand of 3 stabiel en is er besloten pas weer met een andere kuur te beginnen als hij klachten krijgt. Dus op het moment gaat het eigenlijk wel goed, hij is gauw moe maar verder weinig klachten. Ik wil je heel veel sterkte wensen en zoals meerderen al zeiden, geniet van kleine dingen en momenten met je familie. Toen mijn vader dat herseninfarct erbij kreeg dachten we dat hij nooit meer normaal zou kunnen communiceren en wat was ik toen blij dat ik de maanden ervoor zoveel tijd met hem had doorgebracht! Gelukkig is hij nu mentaal gezien weer helemaal de oude!

Iedereen veel sterkte! X

bij een vriendin van mij is d'r vader overleden aan kanker...

Heel veel sterkte !

Persoonlijk denk ik dat het niet echt een manier is om te verwerken. Gewoon een maskertje op en weer doorgaan met leven. Zo zou ik het zien. Dat heb ik namelijk ook gedaan. En doe het nog steeds eigenlijk wel. Soms laat ik zien hoe ik me echt voel onder de dood van mijn vader, maar dat zijn maar aan bepaalde personen en het gebeurd niet vaak. Wees er nu vooral ook voor je vriendin, want het 'nieuwe' is er zeg maar vanaf. Mensen vinden het nu normaal worden dat haar vader is overleden. Het hoort er voor hen nu allemaal bij. Het is meer een feit geworden, de 'schock' is voorbij. Dat zijn de moeilijkste periodes. Dat iedereen doorgaat met leven en jij stil blijft staan....


Even ontopic. Mijn vader is nu zo'n (iets meer dan) anderhalf jaar geleden overleden aan kanker. Je zou me een pm mogen sturen. Ik heb ook een topic gemaakt toen mijn vader bijna dood ging. Even zoeken...
Gevonden. *Klikkerdeklik* :) :p

Mijn vader is 2.5 jaar geleden overleden aan hersentumoren. Hij had er 5, het waren uitzaaiingen van zijn longtumor, die is verwijderd.
De tumoren die hij in zijn hersenen had zitten groeiden heel snel en zaten verschillende plaatsen. 2 tumoren zaten in zijn kleine hersenen, en 3 in zijn grote.
Het is heel moeilijk om om te gaan met het feit dat je je moeder of vader zo ziet aftakelen. Mijn vader kon op een gegeven moment niet meer lopen, praten, zitten.. Hij kon alleen nog liggen en kijken, al weet ik niet of hij op het laatst nog kon zien.

Het is heel verschillend hoe mensen er mee om gaan. De een praat er over, de ander houdt het voor zich of kan er niet over paten. De een is vrolijk, de ander wordt depressief.
Ik raad je aan om te doen waar je je zelf het prettigst bij voelt. En probeer er wel over te praten.
Als je eens wilt praten..
Stuur me maar een pm!

Liefs.. en sterkte!

meisje,....
in elk geval heel veel sterkte gewenst !

dat was bij mijn vader ook.. hij was eerst zo'n sterke vent maar op het laatst kon hij niets meer, moeilijk om te accepteren (vond ik dan)

@ *Rupsje* Heel Veel Sterkte!!!

Mijn moeder had kanker, ik was 15 en mijn moeder was al lange tijd ziek. Ze dachten aan een andere ziekte en hebben altijd gezegt dat het GEEN kanker was. Pas in de laatste week, 3 dagen voor ze overleed bleek dat het toch kanker was.

Tjah, ik wil je veel sterkte wensen. Verder kan je niet veel doen dan proberen positief te blijven. Genieten van de tijd die je nog hebt. En doorleven. Hard, maar voor mij de enige manier geweest.

hmja mijn vader heeft al iets van 16 jaar een hersentumor waar die 14 keer aan geopereerd is, maar hoe lang die nog heeft weten ze niet.

sterkte iig

De artsen hebben vastgesteld dat de tumor graad 3 is. Het protocol bij een tumor met graad 3 is bestralen dus over een paar weken gaat dat beginnen. Ze hopen dat de bestraling de tumor kleiner maakt en de groei van de tumor stopzet, maar ze kunnen je niks garanderen, dat betekent dat de bestraling niet perse hoeft aan te slaan.

Het rare is eigenlijk dat ik er best makkelijk over kan praten. Het is net alsof ik meestal niet doorheb dat het over mijn eigen moeder gaat. Soms dan besef ik het wel heel erg, alsof het dan opeens tot me doordringt, maar meestal niet. Misschien doe ik dat als een soort zelfbescherming..

Mijn moeder is eigenlijk ook niet ziek, daarmee bedoel ik dan dat je helemaal niks aan haar ziet (dat vinden de artsen ook erg raar, want met zo'n grote tumor zou je uitvalsverschijnselen moeten hebben). Uiteindelijk gaat dat wel gebeuren, maar ik denk dat ik dat echt niet aan kan.

Dankjewel voor jullie reacties en heel veel sterkte voor iedereen die zoiets meemaakt/heeft meegemaakt.

Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen! En als ik jouw posts zo lees is er nog hoop, ik kan niet inschatten hoeveel, maar het is er! En ik adviseer die hoop niet op te geven zolang die er nog is.
Precies een jaar geleden (in de herfstvakantie) had mijn vader een maagbloeding (bleek pas toen hij opgenomen was in het ziekenhuis voor de zekerheid) Toen later bleek hij slokdarm kanker te hebben. Het was allemaal zo vaag. Al die cijfers en percentages van slagen met operatie, na een operatie of bestralingen... Best verwarrend. Maar als die tijd heb ik op een of andere manier met de overtuiging gelopen dat het allemaal wel weer goed kwam. En ook als ik dit forum lees besef ik hoeveel geluk ik heb gehad, want het kwam weer goed! In januari heeft hij een hele zware operatie ondergaan, en die was geslaagd. Het is eigenlijk ibroprufen wat hem min of meer gered heeft, want dat veroorzaakte die maagbloeding, waardoor de tumor aan het licht kwam...
wat ik hier ook eigenlijk mee wil zeggen is dat jij niet weet welke situatie je te wachten staat. Houd vast aan die hoop, en geloof me het lijkt alsof je de situatie niet aan kan (ook omdat je niet weet wat er komen gaat) maar het zal misschien niet makkelijk zijn, maar je kan het aan! Praat er over met iemand of schrijf er bijvoorbeeld over, dat kan vaak erg helpen.

heel veel sterkte, ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn maar het lijkt me in elk geval afschuwelijk! heeeel veel sterkte ermee!