Misselijk
 

Ververfde vingers werpen
geklauwde schaduwen en
brokjes ellende blijven steken
in een keel,
vegen in reepjes wenend,
kreten kermend en haren als
rozige gordijnen waarachter
waanheid (sc)huilt.
En terwijl zij kruipend de ik in mij
gadeslaat, haar tanden
bijtensklaar,
verdwijn ik in een hoekje van mijn
schedel
en kokhals -
kots
een hart eruit.

(y)

vegen in reepjes wenend,, dit vind ik echt een geweldige vondst.

Verder, ja ik vind het gewoon een geweldig gedicht. Misschien wel je beste, wat kan ik er eigenlijk verder nog meer over zeggen... klasse.

Mooi! Maar ik vind het (sc)huilt-gedeeltetje niet mooi. Kiezen vind ik beter. Of huilen, of schuilen, of allebei, maar dan na elkaar...

Wauw. Ja, deze is gewoon weer geweldig.
Indrukwekkend hoe jij van een onderwerp als 'misselijkheid' zo'n mooi, beeldend gedicht kunt maken. En dat doe je altijd (tenminste, in de gedichten die ik van je gelezen heb. Behalve die in het Latijn dan. ;)).
Ik wou zeggen: verdwijn ik in een hoekje van mijn
schedel is ook ontzettend leuk gevonden. Maar ja, dat geldt eigenlijk voor alle zinnen. :D

Dat zeg je van elk gedicht :P

@Burning water, mja, als je het leest moet je idd de keuze maken, maar dat is het leuke als het geschreven staat, dan hoef je niet te kiezen :) En ik wil ook niet kiezen: het schuilt maar huilt ook. Als je het leest, kun je het dan weer achterelkaar lezen. Of een combinatie zien. Ah. *blaat*