Bloem.
 

We nemen samen afscheid, een glimlach.
In de vaas op tafel blijven bloemen staan.
Liefdesbloemen, ik zie hun knoppen sluiten
en ik slik. Je kust me voor de laatste keer gedag.

Ik slaap, ik slaap, ik droom van jou
nu het donker, koud en zwart, me omsluit.
De dag bevriest tot lange nacht.
Bloemen sterven in de kou.

Dat ik blij moet zijn dat jij verdween,
want zoute tranen laten rode vlekken zien
van alles wat ik ooit van jou verdroeg,
zeggen de mensen om me heen.

Ik denk aan hoe jij bloemen kocht, voor mij
en dat je me nooit meer liet gaan,
nooit meer, dat zei je toen...
Ik trek de dorens uit mijn hart, mijn zij.

Jij sloeg me met een bloem.

heh? werd deze niet eerder gepost door iemand anders? of heb ik nu waanvoorstellingen?

Eh ja, door mij. :D Ik had eens zin mijn andere naam te gebruiken, maar ben daar toch op teruggekomen. Ik ben dus ook Anneee. :o

Haha...!
Mooi werk van jullie beide (y)

;)

Eh... ja... :D

Het is mijn eerste poging tot het dichten met meer woorden per regel dan anders. En een soort opdracht: ik moest een gedicht schrijven over iemand die iemand anders met een bloem slaat. ;)

Idd, mooi gedicht. Was wel een beetje bang dat het cliché ging zijn toen ik de titel las, maar het is verre van cliché. (y)

Niet? Daar was ik wel bang voor. :o

Ik vind het mooi, inderdaad toch niet cliché.
Voor mijn gevoel had de beeldspraak (vergelijking met de bloem dus) af en toe wel iets subtieler gekund. Vooral omdat die vergelijking op zich niet echt vernieuwend is, moet je uitkijken dat het niet toch cliché wordt.
Achja, ik ben dus niet duidelijk, sorry :bloos:

Nee, ik snap het wel. Ik denk ook dat de beeldspraak subtieler had gekund. Ik was een beetje bang dat het anders niet duidelijk zou worden... :o