Met je ouders praten?
 

Praat jij met je ouders over problemen?
Zo ja: over welke problemen zou jij met je ouders praten? Praat je alleen met ze over je problemen met cijfers en baantjes, of praat je ook met ze over je gevoelens en angsten? En als je dan praat, zijn die gesprekken dan bevredigend of ga je je er juist niet beter op voelen? Hoe reageren je ouders op jouw problemen?
En als je niet met je ouders praat: zou je dat wel willen?

En... Waarom? ;)


Ik praat nog weleens met mijn moeder over problemen. Vooral over gevoelens dan, zij begrijpt dat beter dan mijn vader. En soms kan dat heel erg helpen, als ze zelf maar niet in die problemen betrokken is, want dan is alles mijn eigen schuld. :s

Ik kan met mijn ouders wel goed praten op zich. Nu heb ik gelukkig niet veel problemen, dus daar hebben we het niet veel over, maar als ik wat heb nemen ze het meestal wel serieus.

Alleen soms vinden ze dat ik me aanstel (en dat is misschien ook wel zo) maar dan denk ik: zeg dat dan later en niet als ik nog overstuur ben.

Tot zover de klachten. ;)

jawel, als mijn moeder in een goede bui is.. als ik iets met haar wil bespreken dan kom ik gewoon bij haar op bed liggen en praten we wat en dan is het altijd goed..

alleen als we niet praten (echt praten) dan praten we weinig met elkaar.. :(

Nee, bijna niet. Voor mijn ouders gaat het altijd goed met me, gaat het me op school altijd voor de wind, heb ik nooit problemen en voel ik me nooit rot. Dat is wat ik ze voorhoudt en dat wil ik graag zo houden.

ik praat er eigenlijk nooit mee over mijn gevoelens

waneer het over school gaat is het meestal negatief en loop ik schreeuwend weg vaak omdat ze alleen maar commentaar geven terwijl ik echt mijn best doe

Over gevoelens praat ik helemaal niet omdat ze me niet begrijpen, het zal ook wel aan mijn "leeftijd en opvattingen" kunnen liggen. Pas heb ik het een keer geprobeerd maar het werd negatief opgevat met als gevolg weer ruzie dus nee liever niet... maar dat puur omdat ze me niet begrijpen, soms heb ik er heel stiekem eignelijk wel behoefte aan maja

over school gesproken
mijn broer en ik zitten beiden in 5vwo en krijgen dus ook dezelfde proefwerken etc

mijn broer haalt slechte - gemiddelde cijfers
mijn cijfers zijn ronduit schandalig goed af en toe

'en wat hadden jullie voor Biologie?' mijn broer 'een 4.8' 'gezanik van vader en moeder' 'oh en helene wat had jij?' 'een 9.2' 'oh' 'verder gezanik over mijn broer'

:( niet dat ik mezelf opgehemelt wil zien worden maar constant gezeik over mijn broer vind ik nou ook niet bepaald gezellig + dat ik het zielig voor hem vind, al wordt hij weer boos als ik met hem meeleef.

Dit bevordert nou ook niet echt bepaald de band tussen mij en mijn ouders :( en die met mijn broer ook niet overigens

Nee.

Ik kan niet persoonlijk worden tegenover m'n ouders. Tegenover niemand eigelijk. Ik weet niet waar het aan ligt. Zelfs als ik met mijn ouders dingen deel die ik leuk vind, zoals muziek/boeken etc. krijg ik daar een rotgevoel bij.
Ik heb één keer geprobeerd een serieus gesprek met mijn moeder te beginnen en ze begon me na één zin al uit te lachen (als ze had geweten waarover ik wilde praten had ze dat niet gedaan, dat weet ik ook wel). Toen ben ik maar gestopt.
Als ik problemen met mijn vader zou bespreken zou hij daar niet positief op reageren, dat weet ik zeker. Ik denk dat ik op zich wel met m'n moeder zou kunnen praten, maar het zal me nooit lukken. Ik weet dat als ik dat doe ik er dus ook een rotgevoel van krijg, en daarom wil ik ook niet praten.

pff klinkt lastig idd, voor jou omdat je er niks aan kunt doen en voor je broer die eeuwige vergelijking :(

Ik praat nooit echt over mijzelf en al zeker niet tegen mijn ouders omdat ik vrijwel zeker weet dat mijn ouders mij niet zullen begrijpen of in de stress schieten. Op zich wel jammer want door de jaren heen is er nu al heel veel wat ze niet over mij weten...
maar ja, stukje begrip is er gewoon niet.

Dus daarom hou ik de schijn gewoon op dat het goed gaat met alles enzo, en dat werkt. Voor een jaar of 2 terug was er een periode dat ik me heel kut voelde (maar da's een heel ander verhaal) en toen zijn ze er via via achter gekomen dat het niet goed ging
toen 1x een beetje een gesprek gehad, wat ook niet echt goed uitpakte, en alles was in hun ogen weer koek en ei.
1 voordeel is dat ik nu weet hoe ik het later niet moet doen :)

om een belachelijk lang verhaal kort te maken: ik praat niet met mijn ouders over problemen enzo

Ik kan over alles bij m'n ouders terecht en daar maak ik ook wel geregeld gebruik van. De gesprekken zijn bevredigend en als ik een probleem heb waar ik een oplossing voor zoek helpen zij me ook die te vinden.

Neuh ik heb niet zo'n goede band met mijn ouders, dus van mij hoeft het ook niet zo. Ik praat met wel met vrienden en vriendinnen over gevoelens enzo.

ik praat nooit met m'n ouders over m'n problemen, toen ik nog hulp had gebeurde dat iets vaker omdat er tijdens die gesprekken best wel heftige dingen zijn gezegd over mij maar nu heb ik geen hulp, en m'n ouders denken toch dat het goed met me gaat terwijl dat niet zo is en ik laat ze maar lekker in de illusie

als ik met mijn moeder kon praten had ik net niet zitten janken.

en een vader heb ik niet meer.

Kortom: ik voel me nu ff superklote om iets wat mijn moeder zei en ze snapt er de ballen van. Ze ziet me huilen (om datgene wat ze zei) en ze vind dat ik me aanstel.

Fijn, zo'n moeder...... :rolleyes: :mad:

Ik heb absoluut nooit met mijn ouders kunnen praten wat ik altijd heel naar heb gevonden.
Ik heb als kind (nu nog trouwens..) nooit iets durven te vertellen, ben 3 jaar zwaar depressief geweest en dit nooit verteld.
Het was uiteraard wel aan me te merken maar er iets over gevraagd hebben ze niet, mijn moeder las wel stiekem mijn dagboek.

Ik spreek mijn moeder nog wel regelmatig (telefoon, woon al 2,5 jaar niet meer thuis) maar dan gaat het altijd over leuke dingen.
Zodra het even te moeilijk wordt kapt of zij, of ik het gesrpek af..

ik ben niet zo goed in het praten met mijn ouders. mijn vader zie ik er niet vaak genoeg voor dus die weet sowieso niet zo veel. mijn moeder kan ik wle iets beter mee praten. niet altijd even makkelijk, en het ligt ook wel aan het onderwerp maar het komt wel steeds vaker voor. meestal begint dat gewoon over iets van mijn werk ofzo, maar dan ook hoe ik me erbij voel, en ddan hoe ik me bij andere dingen voel etc en met mijn moeder gaan die gesprekken wel dieper dan vroeger.

meestal voel ik me wel beter nadat ik met haar gepraat heb, maar soms voel ik me alleen maar hulpelozer. dat is als zij het niet snapt.

maar ik vind het wel goed zoals het is :)

ik kan wel redelijk met mijn moeder praten, alleen wijkt ze soms nogal van het onderwerp af. (ik had het laatst over verliefdheid en het gesprek eindigde over seks :s)
maar ze luistert en geeft me haar advies, ookal ben ik het daar niet mee eens, ik ben blij dat ze er voor mij is.

ik heb laatst na 5 klotejaren waarin alles me dwars zat voor het eerst met mijn ouders gepraat...ik heb dat nooit eerder gedurft maar ik heb alles zo op lopen kroppen dat ik er bijna een inzinking van kreeg. Toen ben ik naar mijn ouders toe gegeaan en heb alleen maar gejankt en toen heb ik eidenlijk mijn hart uitestort. Ze waren heel lief voor me en snapten niet waarom ik dat er nooit eerder uit heb gegooit. Het was een hele opluchting om het eruit te gooien en ik heb ook veel antwoorden gekregen. en ik heb nu ook het gevoel dat ik ze voortaan alles kan vertellen.

Je moet gewoon die stap een keer zetten

ik heb periodes dat ik beter met ze kan praten en periodes dat het echt niet gaat. ik kan wel met ze praten over oppervlakkige dingen zoals dingen op school die leuk waren. maar zodra mijn gevoelige kant er ook maar enigzins bij betrokken raakt, klap ik dicht. ben bang ze pijn te doen met mijn waarheden. mijn gevoelens. ze doen mijzelf al zoveel pijn moeten ze mijn ouders dan ook nog pijn doen???
ik heb momenten dat ik wel zo willen dat ik beter met mijn ouders kon praten over dat soort dingen. maar ook momenten dat ik zoiets heb van laat me toch met rust het zijn mijn problemen, ik ben 18 dus je mag je er niet mee bemoeien. van dit soort periodes heb ik meestal spijt achteraf maar ik kan dat niet tegen pap en mam zeggen omdat het over mijn gevoelens gaat.

-x-

Ik kan niet echt goed met hen praten over mijn problemen omdat ze het toch allemaal maar aanzien als onzin en niet waardig. Dus praat k er met hen ook niet meer over. Dan maar niet hoor.

Over problemen praat ik nooit met mn ouders. Nooit gedaan ook.
Met dingen als schoolwerk helpt mn moeder me wel als ik het vraag, maar meer niet. Over gevoelens praat ik ook nooit met ze, mar dat deden wij thuis nooit dus ik zou het ook niet bedenken om met hen er over te praten eig.
Soms zou ik het wel willen maar ik durf (:bloos: ) niet en heb ook niet het gevoel dat ze mij kunnen helpen.
Ow en eerder met mn moeder dan met mn vader eigenlijk, waar daar heb ik niet zo'n goede band mee.

Dat is een logisch, maar vervelend iets. Vertel dit wel aan je ouders! Zij staan er misschien totaal niet bij stil wat voor gevoel het jou geeft dat zij zo reageren. Ik heb het ooit met een leraar gehad op de basisschool. Mijn negens en tienen werden amper opgemerkt, terwijl de probleemgevalletjes alle aandacht en hulp kregen. Logisch, maar niet leuk. Mijn ouders zijn toen naar school gegaan en hebben met hem een gesprek gehad. Hij had er gewoon nooit echt bij nagedacht dat je kinderen die iets goed doen ook eens moet belonen en niet alleen je aandacht op de kinderen moet richten bij wie het minder gaat.

En ik praat veel met m'n ouders, maar over simpele dingen als school of baantjes. M'n moeder probeert wel eens moeilijkere onderwerpen aan te snijden, maar dat kap ik al gauw af. Heb niet zo de behoefte om álles met hen te bespreken.

Wel over ditjes en datjes.. ook over school, dat vinden ze belangrijk en willen mijn punten weten. Niet echt over mijn gevoelens, dat hou ik gewoon liever voor mezelf.

nee nooit eigenlijk.

Met mijn vader is het meestal éénrichtingsverkeer; wel over
zijn meuk praten of algemene dingen, niet over mijn. Komt
vooral doordat hij nogal wisselend en heftig kan reageren,
en ik sowieso al niet zo'n prater ben mbt mijn problemen ed.

Maar echt praten met hem komt eigenlijk alleen maar 's nachts
voor; wanneer ik niet kan slapen en hij er behoorlijk doorheen
zit vaak.

Wat m'n moeder betreft; achteraf gezien verwijt ik mezelf heel
vaak dat ik niet meer de moeite heb genomen tot haar door te
dringen, met haar te praten, toen het kon. Maar achteraf is
altijd 'makkelijk' praten.

Ik heb als kind al liever mijn probleempjes zelf willen oplossen. En dat deed ik ook. Echt serieus over gevoelens praten deed ik dus niet. Nu niet nog echt. Het is dat het soms.. (1x per 3-4 maanden?) wel moet. Omdat ik echt op instorten sta, mn moeder dan niet weet wat ze moet doen en dan worden we boos op elkaar enzo :s Dus soms gebeurd het wel eens. Maar ik praat nooit met haar over mijn aller diepste diepe gevoelens. Met niemand eigenlijk.
Ik ben iemand die het zelf wil oplossen en vooral niet lastig wil zijn. en praten is moeilijk.. :s

Vanaf dat ik klein was praat ik eigenlijk al met mn vader. Zowel over zijn problemen die hij toen had met mijn moeder, als over het gezin en financiele zaken. (achter af weet ik niet of dat wel zo goed is voor een jong meisje maar goed) Ik vond het altijd heerlijk en we konden uren praten dan. Dat heeft in de loop der jaren gemaakt dat we een hele goede band kregen en ik kon hem ook alles zeggen. Vaak zaten we tot diep in de nacht te praten.
Nu ben ik het huis uit en ik merk dat onze band achteruit gaat. Dat komt denk ik ook doordat hij net een herseninfarct heeft gehad. Hij wil nu gewoon de tijd voor zichzelf. Wat ik soms moeilijk vind. Want soms voelt het alsof ik mn maatje kwijt ben.
Want zo heb ik het altijd gevoeld dat hij mn beste maatje was.

Moeder is buiten beeld.

zoiets maak ik ook wel eens mee ja

mijn moeder begrijpt mij niet en zegt altijd precies datgene wat ze juist NIET moet zeggen. en dan wordt je met de dag harder he? :rolleyes: . ze schijnt echt niks te begrijpen van mij, maar ach, ze is de enige niet.

met mijn vader praat ik niet over problemen. anders, niet over mij zelf. wel over problemen die ver van mij af staan, of iig, sommige problemen, maar niet over problemen die mij aangaan.

en sowieso: als er 1 ding is wat ik niet wil is het wel dat ik niets over mezelf kwijt wil en nooit iets tegen over wie dan ook van mezelf vertel.
en nog even ontopic: ik zou ook geen problemen met ze willen bespreken. zij willen wel eens met mij spreken, maar dat is nou juist wat ik niet wil! dus dat is vragen om moeilijkheden, want uit mijn reacties schijnt altijd het zelfde voort te komen: aanstellerig, eigenwijs, brutaal, asociaal en vooral egoistisch. maar goed :rolleyes:

*zucht*

Mijn moeder praat met mij over haar problemen. En neem maar van mij aan dat de problemen van een 40 jarige helemaal niet minder hoeven zijn dan die van een 15 jarige.

ik praat opzich niet veel met mijn ouders over mijn problemen enzo... wel over school (lekker duf) (n) naja. ze vragen der af en toe wel naar.. maar ja.. met mijn moeder kan ik op z'n tijd nog wel goede gesprekken houden... maar met mijn vader niet echt..
ze zijn de laatste tijd meer met mijn broer bezig omdat t niet lekker met hem gaat enzo..(n) Dat vindt ik opzich niet eens zo erg..

Mijn ouders zijn sinds drie jaar uit elkaar, sindsdien praat ik met beiden eigenlijk over alles, daarvoor alleen met mijn moeder. Die gesprekken zijn heerlijk. Mijn vader gaat heel anders met dingen om en kan daardoor een hele frisse kijk op dingen geven, mijn moeder is daarentegen heel erg hetzelfde als ik waardoor ik bij haar juist weer begrip vind zonder iets uit te hoeven leggen.

Ik praat over kleine probleempjes, maar ook over grote. Ik denk eigenlijk niet dat er iets is waar mijn ouders niet van weten.

Ligt het aan mij of willen veel jongens vaak niet dat hun ouders weten wat er in ze omgaat?

Ik denk dat dat niet perse een eigenschap van vooral jongens is...

Praten met m'n ouders?? dat klinkt als pinksteren en pasen die op 1 dag vallen... Onmogelijk....

Ik laat mijn ouders graag onwetend.
Omdat ze _te_ "begrijpend" zijn.

"Oooh! Heb je problemen? Wat dacht je van professionele hulp? prozac? blablabla"

Trouwens, als ze mijn problemen zouden weten dan ben ik gelijk minder superieur. Dus toch maar niet.

Het ligt niet aan jou, maar het heeft weinig te maken met jongen of meisje.

nee,
Ik praat bijna nooit met mn ouders over (persoonlijke)problemen behalve als ze er naar vragen, zoals school en hoe het met mn vriendin gaat.

waarom? omdat mn ouders veel te droog reageeren. Ze gaan er altijd vanuit dat het maar goed gaat en dat ik nooit ergens mee zit (wat totaal niet zo is :( )

ff een voorbeeld; mn vriendin heeft anorexia en zit in een kliniek... toen ik bij dr was geweest vroegen ze hoe het met dr was en vertelde ik duz dat ze psygisch achter uit ging. het enige wat mn ouders zeiden was; 'mm dat is jammer'. zo zijn er nog veel van dat soort dingen, vandaar dat ik niet zo graag met ze praat...

Ikzelf praat haast nooit met mn ouders over problemen. alleen af en toe over school

mijn zusje van 14 daar en tegen praat echt heel veel met ze, over van alles. en niet alleen met mn ouders, maar ook met mij.
school, werk, sex, vrienden, uitgaan, noem maar op.
Daardoor heb ik een hele goede band met haar, dat voelt wel heel goed.
en ik vind het ook heel goed van haar dat ze met ons praat, zo hoeft ze nooit met problemen te zitten. ze kan met alle verhalen bij ons terecht, en daar maakt ze dan ook dankbaar gebruik van

Dus jij vind het leuk om met je 14-jarige zusje over sex te praten? :eek: En wat vinden je ouders daarvan?

:D

neuh

mijn ouders praten gewoon mee. We gaan heus niet in op alle details ofzo, maar wel gewoon over het algemeen, zodat ze aan het idee kan wennen dat ze ook over sex kan praten met ons. mocht ze straks een vriendje krijgen, dan weet ze dus dat ze bij ons terecht kan. Ik denk dat ze dan wel eerder naar onze moeder gaat, dan onze vader of mij, maar toch.

Vind ik persoonlijk wel een gezonde benadering hoor, MarkAlmighthy.

Hmhm, inderdaad, maar ik dacht even dat zijn 14-jarige zusje ervaringen ging vertellen ofzo. Daarom deed ik zo ( :eek: ). ;)

Zelfs dan....genoeg mensen die op hun 14de beginnen. Je hebt echt een blok voor je kop als je denkt dat dat uitzonderingen zijn.

Als mijn dochter dat zou doen en ik kwam het te weten... Oei oei oei! :evil:

Ik was 15, maar ik vond dat zelf ook ietwat vroeg. :)

Ik moet er niet aan denken dat mn zusje / broertje dat zou doen... lekker hypocriet, he? :P

Maar over dat soort dingen heb ik het nou noch met mn ouders noch met mn broertje of zusje over.

Nee, nooit.

Mijn gesprekken met mijn moeder gaan eigenlijk niet verder dan:
Moeder: HOI!
Ik: HOI!
Moeder: Hoe is het?
Ik: *Liegt* Ja goed.
...
Ik: En met jou?
Moeder: Ja goed.
Ik: Was het leuk vandaag?
Moeder: Tsja, ja, ach.
...
Moeder: En bij jou hier thuis?
Ik: Ja hoor, ach, tsja.
...
Moeder: Ik ga even boodschappen doen.
...
Ik: Ok.
Moeder: Wat wil je eten?
Ik: Bweuh.
Moeder: Spinazie?
Ik: Mja, ok.
...
Ik: Ik ga weer naar mijn kamer hoor, tot straks.
Moeder: Doei.

nee..de enigste gesprekken tussen mn ouders en mij zijn

'STAAT JE FIETS AL BINNEN?!'
'nee nog niet..'
'NOU GA DAT DAN MAAR EENS DOEN!'

en dergelijke..

verder praat ik niet tegen ze.