Twijfels... (en wat nu?)
 

De feiten; het gaat niet goed, ik red het niet alleen, ik hou dit niet lang meer vol (en daar mag een uitroepteken achter). Ik heb nu ambulante hulp (één gesprek per week) en, zoals vorige week zeer duidelijk gebleken is, het is wel het minimale. Intensivering van hulp is me vanaf het begin (= mei (adviesgesprek), 'echte' gesprekken begonnen pas in augustus) aangeraden, maar na een 'paar maanden', omdat zowel mijn eetpatroon als gewicht erg onregelmatig zijn, en mijn motivatie beneden peil. De tweedaagse deeltijd is geopperd, maar daar moet ik dus minder ambivalent voor zijn, stabieler (qua eten en gewicht zeker, maar ook geestelijk) en vooral; gemotiveerd(er). Dit is echter iets wat ik mezelf niet binnen nu en een paar weken zie bereiken, de tweedaagse deeltijd ligt dan ook nog wel een paar maanden verder weg denk ik. Opname zie ik niet zitten, sowieso omdat mijn problemen daar imho niet 'erg' genoeg voor zijn. (bovendien loop ik hier ook tegen onder andere mijn school aan enzo, maar dat zijn dingen die nu niet echt aan de orde zijn denk ik.)

Redenen voor mijn gebrek aan motivatie? Angsten. De angst om aan mijn eetpatroon en gewicht te sleutelen, de angst om bepaalde gewoontes volledig los te laten, de angst me volledig in te zetten, om te vechten tegen iets waar ik heel lang op gesteund heb (en nog steeds op steun). Ik leef geestelijk steeds vaker en meer tegen m'n limiet aan, mijn lichaam protesteert, het gaat op alle vlakken bergafwaarts en ik wil hier van af. Dit is niet de manier om te leven, dit is niet zoals het (mijn) leven bedoeld is; ik heb te vaak en lang gevochten om me door een eetstoornis de nek om te laten doen. Toch merk ik dat ik voortdurend geblokkeerd word door mijn angsten en irrelevante gedachten, toch merk ik dat mijn motivatie beneden peil is en het eigenlijk (te) langzaam gaat met hulp.

Dus wat nu? Wachten op/werken voor de deeltijd is het enige wat me op dit moment een relevante optie lijkt, maar ik weet bg niet hoe ik dat moet doen, waar ik de motivatie vandaan haal, waar ik de energie vandaan haal om de rest van de dingen te doen. Zo volledig mogelijk aangeven hoe ik er nu voor sta bij m'n psych durf ik niet, omdat ik niet weet hoe serieus ik een opmerking mbt opname moet opvatten... Een week geleden is er tegen me gezegd dat, wanneer ik nog een paar weken zo doorga, opname uiteindelijk de enige optie blijft. Verder is het niet meer aan de orde gekomen, maar het spookt wel in m'n achterhoofd. Hoe serieus moet je zoiets nemen wanneer je psych dat zegt?

(Sorry voor de misschien erg onsamenhangende/onvolledige post, duidelijker komt het er niet uit op dit moment...)

Ik zou sowieso toch proberen om bij je psych zo volledig mogelijk aan te geven hoe je er nu voor staat. Hij/zij zal het niet voor niks gezegd hebben, lijkt me. Hij/zij is er om je te helpen. En ook bij een eventuele opname zul je toch eerlijk moet zijn ed. Aan half open zijn heb je weinig.

Je kunt natuurlijk ook vragen hoe serieus het bedoeld was ed.
Lijkt me niet vreemd dat je dat graag wilt weten.

Pas goed op jezelf ajb. Als ik iets voor je kan doen: laat het me dan weten.

Het is waar wat je zegt.. Maar aan de andere kant. Het 'risico' is dan misschien wel dat ze serieus/serieuser gaat kijken naar een opname als eventuele optie, en dat is iets wat ik zoveel mogelijk wil voorkomen. Ik weet wel dat (als er echt iets concreets besloten gaat/moet worden) ik er ook wat over te zeggen heb, maar toch... En ergens is de drempel om dingen aan te geven ook steeds groter; ik ben ontzettend bang me aan te stellen, teveel te zijn of de controle te verliezen (hoe meer je praat, hoe 'groter' het wordt als het ware).

Doe/probeer ik. Dank je wel.

Even los van het feit of opname nodig zou zijn, enz.: Wat heb je er aan om thuis te blijven als je er aan onderdoor gaat...?

Wat je zelf al zegt: als er iets concreets besloten gaat worden, dan heb jij ook wat te zeggen.

En als je het vraagt dan weet je iig wat er mee bedoeld werd, dan heb je meer zekerheid. Dat lijkt me ook wat waard.

Als de drempel om dingen aan te geven steeds groter is/wordt: wacht er dan niet te lang mee, dan wordt het alleen maar moeilijker. Je stelt je niet aan. Sowieso ga je niet voor niks naar die psych, hij/zij is er om jou te helpen, maar dan moet je dat wel willen en toelaten.

Heb je nu controle bv. over hoe je je voelt en over bepaalde dingen die je doet ed? Ik denk dat die controle er nu niet is. Door over dingen te praten, door dingen te verwerken en een plaatsje te geven, enz. kun je die controle wellicht weer terug vinden. Natuurlijk duurt dat even, maar zoals het nu gaat, ga je denk ik alleen maar af op minder controle.

(f)

Ik heb dan in ieder geval nog de kans om te werken aan school, en word dan in ieder geval niet raar aangekeken door familie (broer, vader) en omgeving enzo. Maar in hoeverre dat werkelijk opweegt tegen het eraan onderdoor gaan... Niet, denk ik, ben ik bang. :s

Ik heb in elk geval wel geprobeerd zo kort en bondig mogelijk te schrijven waar ik nu tegenaan loop, op dit moment is schrijven makkelijker dan praten denk ik. Hoewel ik alles wel weer loop bij te schaven enz. en alsnog enorm twijfel. :s

Bedankt voor je post(s) iig. :)

Je moet je antwoorden niet afstemmen op wat voor een resultaat het heeft. Wees zo eerlijk en volledig mogelijk. Misschien is het slimmer om regel voor regel uit te typen. Dat je je eigen mailtje regel voor regel typt. Een regel typen is makkelijker dan een hele e-mail typen en een typen/verzenden is makkelijker dan praten. Misschien kom je op die manier tot het gewenste resultaat (= datgene wat je echt wil zeggen).
Zorg ervoor dat je eerder getypte regels NIET WIJZIGT. Alles laten staan, inclusief spelfouten, kromme grammaticale zinnen en eventueel scheldwoorden of wat dan ook.

Dat is wat ik zou doen denk ik, maar ik zit niet in dezelfde situatie, en realiseer me ook, dat zeggen makkelijker is dan doenen :)

hey,

wat betreft dit zinnetje:
wat ik begrijp loop je nu ook al bij een psych, word je daar dan ook op aangekeken door vader broer enz. want een opname lijkt me niet veel anders. niet dat ik het een goede reden vind om iemand raar aan te kijken. ik denk dat je broer en vader als ze accepteren dat je bij die psych loopt je niet raar zouden aan kijken als een opname nodig zou zijn. bij mij zelf was dit nl absoluut niet zo. het enige wat ik de ogen van mijn ouders en zus zag toen ik een korte opname nodig had was een bezorgheid. omdat ze van me houden. het deed pijn omdat te zien omdat ik vergeten was hoe het is als mensen van je houden. ik had me van die wereld afgesloten, ik denk dat jij nu het zelfde doet. (als het zo is kan dat totaal onbewust zijn.) maar als je psych alsnog denkt dat een opname nodig is, denk ik dat dat ook zo is. niet dat ik zeg dat je een psych klakkeloos moet geloven, en anders kun je altijd nog een second-opinion aanvragen door een tweede psych.

en stel dat het nodig is. het is niet zo erg om school een tijdje te missen. ik heb zelf mijn school voor bijna een jaar plat gelegd. maar het heeft me wel geholpen door te gaan. als ik dat niet gedaan had was ik er toen aan onder door gegaan.

wat ik wil zeggen is dat je eerlijk moet zijn over wat je dwars zit. anders kunnen ze je niet de help bieden die je nodig hebt. probeer te blijven vechten hoe moeilijk het ook lijkt/is.

heel veel sterkte

-x-