dokter / hulp?
 

Hm ja ik heb heel lang getwijfeld of ik dit topic ging maken..maar goed, uiteindelijk toch maar besloten van wel. Het zal ook vast wel veel eerder langsgekomen zijn denk ik eigenlijk.

Het gaat al weer een hele tijd niet zo goed eigenlijk (ES, AM...lekker origineel weer hehe). Maar nu dacht ik gister eindelijk de stap te kunnen nemen door naar de huisarts te gaan, ook al is het eerst alleen om te praten. Want verder dan op het forum kan ik het er met niemand over hebben. (en dat hoeft ook niet)

Maar oke, ik ben het punt van dit verhaal even kwijt, het is een grote chaos in mijn hoofd op dit moment. Mijn verstand zegt dat ik wel heen moet gaan, maar mijn gevoel zegt van niet.

Hoe is het bij jullie (degene die wel hulp gezocht hebben) gegaan, de stap om toch iets aan je problemen te gaan doen? En waarom of waarom juist niet?


ow god, ik wilde geen zeik topic maken, maar dat is het toch wel een beetje geworden zo, mijn excuses hiervoor.

Ik heb er geen ervaring mee maar nog buiten dat het me erg duidelijk lijkt dat je het wel moet doen, denk ik dat je gevoel je altijd een beetje zal tegenspreken in deze. Je moet toch een grote stap zetten, je moet toch je problemen (misschien zelfs geheimen) delen, etc. Ik denk dat dat normaal is. :) Maar doe jezelf een plezier en ga wel. :) (y)

Eigenlijk had mn moeder het al tegen me gezegt dat ik het moest doen. Zo'n drie jaargeleden al, maar korter geleden (vlak voor ik hulp zocht) ook een paar keer. En (wat voor mij belangrijker was) een vriendin had het twee/drie keer tegen me gezegt. Toe nik op een gegeve moment het echt niet meer zag zitten en dr van af wilde heb ik toch maar besloten om hulp te zoeken. Ik zag ook wel dat het mezelf niet zou lukken en dat het wel nodig was.( Maar stiekem ook wel om van het 'gezeur' af te zijn).

Kan je het goed vinden met je huisarts?
Ga dan met hem praten...

Anders is het een sterke afrader... (de mijne deed net alsof er niks aan de hand was en ik me aanstelde...)

Ik heb al een hele tijd geleden in therapie gezeten, eerst het riagg (n) maar ik hoor dat heel veel mensen daar problemen mee hebben, ben er dan ook (na drie hulpverleners gehad te hebben) mee gestopt. Toen heb ik een tijdje in het ziekenhuis een psychiater gehad, en dat ging heel goed. Tot dat zij weg ging en ik zonder psych zat. Mijn vertrouwen in de hulpverleners is dus ook niet zo goed nu.

Mijn huisarts is een heel leuke man, alleen zo snel afgeleid. Ga je heen voor een knobbeltje (oid) begint hij ineens over pygmeeen en medische termen en weetikveel. Hehe, best irritant als je wel wat belangrijks te melden hebt.

Kan ik me voorstellen. Maar aan de andere kant: zo kan het toch ook niet doorgaan. Of vind je van wel? :) Vertrouwen of niet, zij zijn de enige mensen die ervoor opgeleid zijn je te helpen. Tja. Daar is helaas niets aan te doen. Je moet gewoon even net de goeie ertussenuit pikken. :)

Daar heb je helemaal gelijk in :) Alleen nu zit ik nog met het dilemma of ik wel hulp moet zoeken. Ik bedoel, mijn ouders weten nieteens dat het nu weer slecht met me gaat. Komt ook als een schok dan.

Mja, maar dat is een goeie reden om het niet te doen. :) Hoewel je ze inderdaad wel een beetje kan voorbereiden. Hoe je dat doet moet je natuurlijk zelf kijken.. voorzichtig aan kaarten dat het weer niet zo heel erg goed met je gaat en dat je eens met de huisarts wil praten over oplossingen of zo :)

Inderdaad, kan het wel even door laten schemeren. Het lijkt allemaal zo makkelijk he, maar dat valt smerig tegen als je toch eindelijk zo ver bent dat je iets wilt. Maar goed, kijk wel wat ik ga doen. Misschien eerst huisarts en dan later ooit ouders..

Je zegt zelf dat je verstand zegt dat je eigenlijk wel moet gaan, zegt dat niet genoeg? Wat heb je te verliezen? Het verder vooruitschuiven heeft ook geen zin. Wachten tot het nog slechter gaat? Dat kun je niet maken tegenover jezelf. De dokter zal ook wel inzien dat je niet voor niets naar hem toegekomen bent toch? De eerste stap is moeilijk, maar denk ajb aan jezelf! Succes! :)

Schrijf op wat je wil dat hij weet... is gemakkelijker dan praten...