gedicht voor/over overleden oma
 

Ik heb vroeger heel lang gedicht en ook hier gepost (was wel onder een andere naam). Heel lang kon ik het echt niet meer nu lukt het weer een beetje, het is misschien niet perfect maar drukt wel mn gevoelens uit.

Wat is het leven simpel,
en breekbaar als porselein.
Als iets moet breken,
waarom moet het dan
het aller mooiste zijn?

Toch zijn we dankbaar,
dat we als een kunstenaar,
van alle scherven,
weer een mooi geheel kunnen maken.

Een mooie herinnering,
van wie je was en hoe je leefde.

Helaas blijft het altijd
Een afschildering
Van wie je voor ons was.

alleen ben ik onder andere absoluut niet blij met de laatste regel wie kan me even wat tips geven ofzo. Is het misschien mooier als de laatste regel gewoon 'van wie je was' zou zijn? Ik baal er zo van dat ik die laatste regel nou net niet passend kan krijgen.

Hmm, ik vind dat einde ook jammer inderdaad. Ik denk dat ik het mooier zou vinden als je zou blijven bij het beeld dat je schetst, dat vond ik mooi en passend, die laatste strofe haalt die sfeer voor mij een beetje weg, als je hetzelfde kon zeggen zonder de woorden je of ons en dergelijke, dan zou het waarschijnlijk krachtiger zijn.

Verder vind ik het voor de verandering best mooi voor een gevoelsgedichtje :) .

Ik vind de laatste regel niet eens storend hoor, dus ik zou zo ook niet weten wat aan te passen, sorry ..
Verder; de 1e strofe is écht mooi.

Uhu,, ben het met je eens :) Ik vind het een mooi gedicht :)