naar crematorium of niet?
 

ongeveer 1,5 jaar geleden is me oma overleden aan kanker...ze was als een moeder voor me..ze betekende echt heel veel voor mij..toen ze dood ging was dat echt een hele klap voor me vooral om dr opgebaard te zien liggen (heel eng) ik had toen nog iets met me ex en die wou nooit met me praten hierover..we kregen zelfs ruzie op t crematorium toen me oma uitgestrooid werd (hij vond dta ik maar moest ophouden met huilen)verder al die tijd dat ik nog iets met hem had heb ik dr niet over gepraat ik d8 ook eigenlijk dat het wel goed ging..en dta ik er gewoon mee om kon gaan..nu heb ik sinds 7weken een nieuwe vriend en daar kan ik dus wel mee praten ook hierover...en nu moet ik echt de hele tijd janken als k t erover heb...kan dr dus toch niet zo goed mee overweg als ged8...en ik ben al die tijd nog niet naar het crematorium geweest sinds ze dood is...ik geloof wel dat ik dit wil maar ik weet niet of ik dat aankan...iemand ervaring hiermee????

geen ervaing ermee...

maar als je erheen wilt, moet je erheen gaan. Je hebt et duidelijk nog niet verwerk, en misschien helt het dan om de dood van je oma te verwerken door naar het crematorium te gaan.

En ala je bang bent dat je het niet aankan, vraag dan of je vriend meegaat... Die kan je dan ook steunen

succes! en een dikke knuffel

Ik denk dat je er het best toch naartoe gaat! Ermee geconfronteerd worden zal die pijn verzachten want dood is iets dat je pal in de ogen moet kijken, echt waar, ik heb het ook meegemaakt. De dood is onvermijdelijk en je moet ermee leren omgaan door de realiteit recht in de ogen te zien. Misschien is het zelfs een troost voor je om er naartoe te gaan. Sterkte!

geen ervaring.

Maar als jij met je nieuwe vriend wel erover kan praten, dan kan je hem toch meevragen?

Zoals de meesten al zeiden, dan vraag je toch of je vriend mee gaat? Hij vindt het niet erg als je huilt, nah, als je dan moet huilen daar dan is het niet erg en dan is hij er om je op te vangen. En je kunt weg gaan op het moment dat jij wilt, dus als het teveel wordt dan ga je weg. Je oma is dood, dat kun je niet ontkennen, 't zal daar wel iets dichter bij staan dan thuis, maar misschien is dat wel goed.

ikke ga met je mee moppie, net zoals jij zou doen!
geef maar een gil als je dat wil doen want kga je nie pushen
xxxies

khou van je!

ik vind dood eigenlijk niks ergs iedereen verwacht het me oma is nu ene half jaar dood en ja ik mis haar een beetje maar nou om te zeggen dat ik er moet van huilen nee want ik verwachtte al dat ze op een gegeven moment gewoon zou sterven net zoals me ouders ooit een keer gaan doen. Je stopt de natuur niet.....

ja maar mn oma was als een moeder voor me en ik heb t hele proces van dichtbij meegemaakt..toen ze eenmaal dood was ging het daarna op zich wel (DACHT IK) mar ja nu kan ik erover praten met mn vriend en t lucht toch wel op als we dat hebbe gedaan :)

Ik heb het bij mijn beide opa's van dichtbij mee gemaakt (waarvan er een erg belangrijk voor me was, net zoals jouw oma voor jou), met het verschil dat de een heel plotseling overleed (was daarvoor nooit ziek ed), daar was ik dus niet bij, alleen daarna. Mijn andere opa heeft lang in het ziekenhuis gelegen en lag steeds op het randje van de dood, bij hem ben ik er bij geweest toen hij overleed. Geen prettig gezicht, maar ik heb wel echt afscheid kunnen nemen en dat is toch ook wel fijn. Het geeft meer rust, vind ik. Bij de 'eerste' opa heb ik her proces erna van heel dicht bij mee gemaakt, begrafenis regelen, gedichtje voor op de kaart uigekozen ed, dat heeft me ook wel iets geholpen. Ik vind het niet erg om naar de begraafplaats te gaan, de eerste keren is het altijd moeilijker dan daarna, probeer daarom iemand mee te nemen, zoals je vriend. Sterkte.

Jullie communiceren enkel via deze site heb ik de indruk :p :D

Maar om te antwoorden op je vraag, kheb het zelf meegemaakt. Ik heb mijn opa ook verloren op 6 weken tijd. Een enorme klap omdat hij ook nooit ziek was geweest en hij was zo actief en ... :( nja je begrijpt het wel. Hij is ook gecremeerd. Ik heb verschrikkelijk afgezien op dat moment. Gelukkig was mijn vriend daar, maar ik vond, ondanks ik het 'gezelliger' vind dan een kerk, het idee verschrikkelijk. Je begroet die kist voor een laatste keer en je weet dat die tijdens de koffietafel verbrand wordt. Ik vond die gedachte verschrikkelijk. Mijn opa werd verbrand... Ik ben niet van plan ooit (denk ik) naar zijn gedenk plaatje te gaan. Ik kan dat niet aan. Ik weet dat. Ik heb gezien hoe ze hem uitstrooide en ik wil daar nooit meer naar toe. Ik wil mijn opa blijven herinneren zoals hij was. Als ik naar dat crematorium ga, zou ik telkens opnieuw geconfronteerd worden met mijn verlies, en dat wil ik niet. Mijn opa is nu 3 maanden weg, kheb het nog steeds niet deftig verwerkt. Soms denk ik dat hij hier wel nog es een klusje zal komen opknappen ofzo. Ik mis hem zo :(

X-je die nu wel ff traantjes heeft

't kan er ook juist voor zorgen dat je het een beetje kunt verwerken, het een plek kunt geven. Maar dat heeft ook tijd nodig, bij de een wat meer dan bij de ander, maar 't komt wel.

ja het feit dat je weet dat je oma/opa op dat moment verbrand word is echt heel erg vind ik..het uitstrooien gebeurde op een andere datum en ik vond het verschrikkelijk dat ik er weer naartoe moest..het idee dat dat je oma is damn kon ik moeilijk aan hoor. kep wel een herinnering laten maken ( van me opa gehad) klinkt misschien eng maar dat zie ik niet zo..kep een heel klein beetje as van me oma apart laten houden en dat heb ik in een medallion laten doen dus nu heb ik een gouden ketting+medallion met een heel klein beetje as van me oma erin...kep wel t idee dat ze altijd bij me is...sommigen vinden t eng maar ik niet...
kwil dus wel een keer drnaartoe gaan (crematorium) mar dat heeft gewoon met het feit dat me vriend me snapt te maken bij me ex heb ik daar niet eens over naged8...maar ja..kzal t wel moeilijk vinden maar misschien dat het toch helpt zoals sommigen zeggen!