Wat zeg je tegen iemand die op zijn sterfbed ligt?
 

Bedankt voor je vriendschap, de mazzel ?

Even serieus, mensen gaan nou eenmaal dood. Er zijn mensen die ontkennen te sterven tot het laatste moment, en zij die zich er compleet mee verzoenen. Durft je te praten, of enkel huilen/toekijken ? Wat voor een ervaring heb je met stervende mensen?

Ik vraag dit omdat er laatste tijd een aantal mensen in mijn omgeving zijn overleden, maar niet zo dichtbij dat ik bij hun sterfbed was.

ik heb nog nooit een begravenis meegemaakt of iemand dood gezien, dus heb er geen idee over!

Over herinneringen praten.

Over herinneringen praten, en dat liedje uit life of brian draaien.

Offtopic: Ik wil zo graag een inkoppertje maken, maar dat is flauw.

inderdaad, leuke herinneringen (behalve als het iemand is die je helemaal niet mag natuurlijk, dan kan je met verwijten komen)

Ik heb geen ervaring met een sterfbed, wel met een periode van ernstig ziek zijn vooraf van beide opa's met elke keer dat ik ze zag een redelijke kans dat het de laatste keer levend was.

Offtopic: ik ook :o

maar ik heb geen ervaring met sterfbedden

bij alle mensen die ik kende die dood zijn gegaan was het vrij plotseling

gaan jullie het hele topic hiermee volgooien of durft iemand 'm echt te maken :P

tot ziens (wanneer ik ook naar de eeuwige jachtvelden verdwijn)

Jawel. Shitonya uiteraard.

Ik heb nog niks gekopt :bloos:

"Tot ziens".

Ik overwoog om te zeggen: "Houdoe en bedankt" maar dat vond ik gezien de context waarin de TS dit plaatste een beetje ongepast.

ow dat

tja "goede reis" had ook nog gekund

Ik zou willen vertellen hoeveel ik van hem hou en proberen uit te leggen welke rol hij in mijn leven heeft gespeeld en dat ik daar heel dankbaar voor ben. Ik zou ook zeggen dat ik hoop hem ooit weer terug te zien en dat hij rustig moet gaan.

Dit is wat ik zou willen zeggen, maar ik denk dat het op dat moment heel moeilijk is.

Geen idee. Als iemand echt angst heeft voor de dood kun je die toch niet wegnemen door vriendelijke praatjes en als iemand nog voldoende helder van geest is om in te zien dat het zijn tijd is, dan begrijpt die persoon wel dat je hem of haar dankbaar bent (mits het natuurlijk iemand was die aardig voor je was, maar goed :o)

Ik neem niet aan dat ik anders aan zijn sterfbed zou willen zitten:o.

bedankt voor je vriendschap, mazzel! Dat zeg je niet ! :eek:

Het is nog altijd de persoon die het vroeger was. Praat gewoon met deze persoon. (Zoals je ook bij anderen zou doen)... Diegene is ziek, dat weet jij, dat weet diegene zelf.. Hoeft niet worden benadrukt... Je kunt over alles praten. Zelfs over wat er mankeert aan de persoon. Zolang jij jezelf bent, vind de 'zieke' het prettigst.. (zo denk ik in de meeste gevallen, en heb ik het gevoel dat de meeste 'zieken' het zo zouden willen, er zijn altijd uitzonderingen

Tuurlijk wel... Om nog een paar valse en gemene opmerkingen te maken voordat hij de pijp uitgaat. :evil:

Toch lijkt op een sterfbed alles wat je zegt belangrijker te zijn, en daarom is een normaal gesprek vrijwel onmogelijk. Als alles wat je zegt er op dat moment toe lijkt te doen, begin je niet over het overspel van de buurvrouw of dat je bij de kassa je portemonnee vergeten bleek te zijn.

Waarom zou je het niet over het dagelijks leven mogen hebben? Het is net zogoed een persoon met gevoelens. En hij/zij leeft nog.. Laat diegene genieten nog van het leven.. een 'simpel' praatje kan veel doen. maakt het dan nog uit waar je het over hebt, als je allebei 'lol' hebt?

nou ja... ik heb er alleen ervaring mee bij m'n vader. Hij lag in coma dus hij heeft ons niet gehoord, maar bij hem zeiden we dingen als : "pap, ik hou van je" etc.
Voordat we zeker wisten of ie dood zou gaan zeiden we: "word alsjeblieft wakker"oid.

Ik denk dat als iemand niet in coma ligt je ook gewoon afscheid neemt.

- en hoe voel je je?

Wat ben je wreed :eek:!

ik zou zegge "chear up you old bagger" älways look on the bright side of life"

offe "chear up bagger wearst things happen on sea you now "

en ja ik heb net de film life of brian gezien.

ik ken het niet. maar ik denk niet dat je heel zielig moet gaan doen. gewoon "normaal" of vrolijk doen. over gezellige dingen praten. je kan wel laten merken dat je verdrietig bent, maar niet de hele tijd!

Bij mijn opa weet ik niet goed meer wat ik gezegd heb. We mochten niet huilen aan z'n bed, dus dat was het in ieder geval niet. Volgens mij heb ik voornamelijk gezwegen en naar hem gekeken. Op dat moment denk je toch niet na met wat je moet doen of zeggen.

het laatste dat ik tegen mijn grootvader heb gezegd, was volgens mij "tot volgende keer, hier of ergens anders..."

dat fluisterde ik toen hij sliep

wow dat vind ik wel een heel mooi iets om te zeggen blauwe engel! ik vind zelf heel moeilijk om goed om te gaan met sterven, aangezien ik het een beangstigende gedachte vind. maar ik zie wel hoe het gaat als het wat dichterbij komt. tis nu nog te vroeg om daarover na te denken vind ik zelf...

Ja veel mensen denken dat de persoon die ziek is hetzelfde blijft als altijd maar dat is wel een verkeerde gedachte, tenminste wel toen mijn moeder overleed.. toen was ze ook niet meer zichzelf door medicijnen etc
Daarnaast ga je ook niet vertellen over je cijfers op school of zo hoor als je moeder/vader/opa/oma dood ligt te gaan
Maar ook al zou er geen sprake zijn van medicijnen, mijn ervaring leert wel dat mensen wel altijd anders gedrag vertonen dan je gewend bent

Ik vond Sterf! of Val dood! eigenlijk wel heel flauw. Maar goed, dat zeg je niet tegen een goede vriend die op sterven ligt.
Hooguit tegen je bitcherige oma van 102, die nooit het hoekje om lijkt te gaan terwijl er een grote erfenis op je ligt te wachten.

Zo, het is gezegd.

Ik had haar hand vast...

"Er komt een dag dat ik jou weer zie. Want jij zit mij vanuit de hemel en tot dan draag ik jou in mijn hart. En liefs aan opa :bloos: "

miss you, mom

Loes

"de dood", tja... ik denk dat wij forummers ons daar niet zo mee bezig hoeven te houden. Het staat ons ook te wachten maar dat duurt natuurlijk nog heeeeeeeeel erg lang. Zelfs ik denk zo terwijl ik er wel erg veel mee in aanraking kom.

Ik heb aan het sterfbed van mijn oud-tante gezeten (ze was als een oma voor me) en aan het sterfbed van haar man (die ik ook beschouwde als opa). Wat zeg je dan? Toen was ik eigenlijk nog te jong om daar diep over na te denken, vooral als je zo verdrietig bent. Ik zei natuurlijk dat ik hem/haar zou missen. Mijn oud-oom was schilder en had een paar jaar voordat hij stierf een mooi schilderijtje gemaakt met erachter een brief waarin hij hele lieve woorden schreef en me vroeg nog eens aan hem en aan mijn oud-tante te denken als ze er niet meer zouden zijn.
Ook heb ik mijn 'echte' oma plotseling verloren.
Momenteel werk ik bij een begrafenis onderneming, waar ik voornamelijk drager ben van de kisten, gemiddeld twee keer per week. Het is heel dankbaar en mooi werk, ik doe het graag. Het verdient veel, maar ik zou het zelfs voor niets doen.

hand vast houden en "ik hou van je" (als dat echt zo is)

mijn oma is de 12e van deze maand overleden. ze lag al een tijdje in het ziekenhuis, en was de dag er voor nog bij haar op bezoek geweest.
Toen hebben we nog kinder en slaap liedjes zitten zingen, en trok ze nog de gekke bekken zoals altijd.
Toen ik dinsdags in het ziekenhuis kwam na een overstuur telefoontje van mn opa, was ze al niet meer aanspreekbaar, en heeft ze ook niet meer gemerkt dat ik er was.

Ik heb de hele dag bij haar bed zitten waken (ik was er om half 1 's middags, en om 20.13 is ze overleden), af en toe even een rondje wezen lopen door het ziekenhuis als ik werd afgelost door een ander familie lid.

Ik heb dus niks tegen haar kunnen zeggen nog.
Toen ik de maandag weg ging, heeft ze nog wel 'afscheid' van me genomen, tenminste, zo voelde het voor mij.
Ze was heel erg moe, dus ik bukte voorover om dr een kus te geven en gedag te zeggen
Toen pakte ze inene heel erg stevig mn pols beet waar mee ik op het bed leunde, en keek ze me recht in mn ogen aan en zei: bedankt. en toen viel ze weer weg.

Dit is mijn enige (en ik hoop voorlopig laatste) ervaring met een 'sterfbed' en sterfgeval in de familie...

Afgelopen april heeft er bij mijn opa euthanesie plaats gevonden. Ik zat ook naast hem toen hij het spuitje kreeg toegediend. Het was heel erg emotioneel om in eens afscheid te nemen. Maar we wisten allemaal dat hij dood ging hebben ook veel gesprekken gehad. Op het laatst heb ik gezegd dat ik van hem hield.
:(

Ik haal dan herinneringen op, bespreek dingen van nu. Ik heb het niet over het sterven op zich want dat lijkt me zeer confronterend voor die persoon (en ook wel voor mij...) met mijn opa heb ik het als klein jongetje er wel over gepraat (echt van die kleine kinder vragen) en als ik daar nu aan terug krijg moet ik echt huilen met wat voor een stomme vragen ik (onbewust) kwam :(

zeggen wat je nog aan diegene kwijt zou willen. misschien nog eventuele ruzies, misverstanden etc uitpraten..
en verder gewoon lol hebben, herinneringen ophalen en lachen

Wat ik onthouden heb uit het overlijden van mijn opa is het volgende:

mensen voelen wanneer ze terminaal ziek zijn, ook al beweert hun hele omgeving dat het allemaal wel in orde zal komen. 'k Denk dat het daarom voor hen deugd kan doen, wanneer je eens realistisch in plaats van optimistisch praat. Maar ze gewoon zelf laat vertellen hoe zij zich voelen...

'k Weet nog goed toen ik zei tegen mijn opa (zijn voorlaatste dag, en tevens mijn laatste bezoek) dat hij moest beter worden. Hij antwoordde me dat hij waarschjinlijk niet meer naar huis zou komen...

Ik heb er niet zoveel ervaring mee, een van mijn beste vrienden is begin dit jaar overleden, maar had al drie jaar kanker.
Hij was zelf altijd erg vrolijk en optimistich, dus als we bij hem waren ging het altijd over gewone dingen (nou ja, ook wel, van, waarom moet het jou gebeuren enzo, maar ik bedoel, niet: ik hou van je, ik ga je missen, 'tot ziens' :rolleyes: enzo).
Hij lag de laatste maanden in het ziekenhuis en wilde juist de gewone verhalen van buiten horen, en natuurlijk ook herinneringen ophalen, maar wel gewoon leuke. Ik heb me rotgelachen met hem, ook nog in de laatste weken.
Toen hij is overleden ben ik nog bij hem geweest, maar heb ik niks meer gezegd (dat voelt zo raar, praten tegen 'een lichaam').

Toen mijn oma op sterven lag, ging ik er niet zo vaak heen.
Als ik er wel was, speelde ik het onwetende kleindochtertje (ik was 12) en als het serieus was begon ik altijd te huilen (nee, dat was niet express. :p )

Hoe ik er nu mee om zou gaan is afhankelijk van veel dingen. Je relatie tot die persoon en hoe hij er op dat moment aan toe is..

"You are the weakest link. Goobye"

Waarom zou je iets moeten zeggen?

Ja, dat vind ik ook eigelijk.. Ik denk dat het voor die persoon alleen al heel fijn is als je er bent.

Een paar weken geleden is de vriend van mijn oma overleden. Ik heb aam zijn sterfbed gezeten, maar heb ook niet echt tegen hem gesproken. Ik heb zijn hand vastgehouden en ik geloof dat dat ook genoeg was..

Tuurlijk, vaak hoeven woorden er niet eens aan te pas te komen, maar je zou bij jezelf kunnen nagaan wat je nog tegen die persoon zou willen zeggen, want wat als diegene overlijdt en je daarna denkt: ik had hem nog zo graag dit en dat willen zeggen! had ik het toen maar gedaan!

Het is altijd iets om over na te denken. Het doen is weer een tweede. Toen mijn vader stervende was had ik mijn ruzies etc kunnen bespreken. Ik heb het niet gedaan. Ik had kunnen zeggen dat ik van m hield. Ook dat heb ik niet gedaan. Een eigen keuze, die ik op dat moment heel bewust gemaakt heb. De gevolgen zijn dan ook voor mij zeg maar. Ik heb daar voor gekozen.
Je kunt er altijd dus even je gedachten over laten gaan.

Ja. Maar of dat nodig is hangt ook wel heel erg van de band
die je hebt met diegene ed...

Denk ook wel dat je niet per se wat hoeft te zeggen (de meest
belangrijke dingen zijn toch ook al wel gezegd/duidelijk denk ik,
aangezien je het in dit geval ook wel al een langere tijd aan ziet
komen?), maar dat het idd wel iets om over na te denken is.

Ja dat bedoelde ik ook zo'n beetje.
Je kunt in ieder geval er over nadenken.. Of het wel nodig is, en natuurlijk vooral of jij dat wilt. Maar het even laten passeren in je gedachten kan nooit kwaad.. vind ik dan ;) :p

B me up scotty

heb twee sterfgevallen meegemaakt en bij beide waren ze al zover heen, dat praten geen zin meer had.

Huilen alleen
En in mezelf al die goede dingen denken en van die herinneringen opdenken.

Verder zeg ik niks ik praat niet tegen overledenen wel natuurlijk met de nabestaanden enzo :)

Ik heb alleen mijn oma meegemaakt toen ze in het ziekenhuis lag. Het was wel bekend dat ze ziek was, maar we wisten niet dat ze zo snel zou overlijden. Tijdens dat bezoek heb ik gewoon normaal met haar gepraat en dingen gevraagd zoals ik altijd doe. We hebben het niet gehad over de dood en over haar 'ziek zijn', want daar was ik toen nog te jong voor.