Een heel klein beetje doodgaan
 

Een heel klein beetje doodgaan


Zonsondergang. Wolken kruisen het pad van het licht.
Merkbaar bij het laatste sluimeren van de dag: een ster
waar rondom duisternis groeit.
De maan, gesluierd maar vol en onloochenbaar, schreeuwt:
Hij houdt van je.

De nacht is een ponskaart,
ravenzwart doorboord met amber, kleine zonnen
die zich spiegelen in het natte pad
en op de evenwichtige rails, stervend
in de onbestemde verte.

Mooi! :) Ik vind je woordgebruik heel mooi en beeldend, het spreekt me zeker aan. De vorm is apart en ik vind dat dit helemaal bij dit gedicht hoort. Knap. (y)
Ook de inhoud vind ik goed: er straalt een zekere moedeloosheid van af. Alles past goed bij elkaar. (y)

Het woordgebruik en de taal vind ik zeer intens en mooi. Maar de vorm vind ik minder aanlokkelijk. Ik had meer met gebroken zinnen nog gewerkt, niet alleen omdat ik ervan hou maar omdat ik echt zo0 een paar dingen zie die erom schreeuwen in stukjes gebroken te worden ^^.

De titel vind ik ook een beetje storend. Daarbij doet het me denken aan een gedicht van Toon Hermans.

Maar voor de rest, heel mooi.

Wolken kruisen het pad van het licht.

Ik heb ook zo'n zin in een van mijn gedichten staan:

Wolken kruisen een pad van dauwig ochtendlicht.

:P

Verder, leuk/mooi gedicht, aparte woordkeus afentoe.