Angst

[Jalissa]

Het is lastig om onder woorden te brengen wat ik bedoel, maar ik ga het proberen.

Alles wat kan gebeuren waar ik bang voor ben gebeurd in mijn gedachten. Mensen en dieren gaan bijvoorbeeld op allerlei mogelijke manier dood, er worden aanslagen gepleegd, er gebeurd van alles met mij, enz. Ik ben bang dat dingen echt gebeuren. Als iemand bijvoorbeeld te laat thuis komt dan denk ik dat er iets ernstigs gebeurd is en dat geloof ik dan ook echt, met als gevolg dat ik in paniek raak. Als ik niet thuis ben, dan ben ik continu bang dat er thuis iets gebeurd. Als ik over straat loop, dan ben ik bang dat er iets met me gebeurd. Enzovoorts. Vroeger leidde het me veel meer, nu probeer het te negeren en/of te rationaliseren, maar dat lukt lang niet altijd en het kost me ontzettend veel energie.

Iemand die hier iets in herkend en misschien weet wat ik er aan kan doen? En/of misschien enig idee heeft waar het vandaan zou kunnen komen? (Enkel “een rijke fantasie” lijkt me onzin.)

[Quiana]

Ik herken de irrelevante angsten wel, maar bij mij ligt het meer
geconcentreerd op een ander gebied(en), denk ik.

Staan veel van jouw angsten niet vooral in verband met jouw
thuis (relatie, huisdieren bijv)? Ik denk nl dat jij best wel veel
waarde hecht aan die 'dingen', en dat die angsten misschien
voortkomen uit de angst om het te verliezen of dat jullie iets
ergs overkomt oid. (of zit ik nu heel erg te speculeren? )

En verder... hulpzoeken lijkt me geen al te gekke optie, vooral
ook omdat je er al zo lang (neem ik aan, aangezien je ook over
'vroeger' spreekt ed) mee loopt...?

[Jalissa]

Ik hecht idd heel veel waarde aan bepaalde dingen (oa dingen als relatie, huisdieren, eigen huis) en die angsten kunnen inderdaad wel komen doordat ik bang ben die dingen te verliezen. Ik los het het liefst zelf op, ik heb het niet zo op hulpverleners. Bovendien heb ik liever dat bepaalde mensen er niet vanaf weten.

Dank je wel voor je reactie.

[##__##]

ik herken wel iets terug uit je verhaal. ik heb ook dat ik allemaal enge dingen in mn hoofd ga halen. als mn ouders weg zijn zit ik te bedenke wat ik moet doen als het ziekenhuis belt en dat soort dingen. ik heb ook dat ik als ik op straat loop dat ik denk dat ik ineens de bosjes in word gesluurt of iets anders raar...maar dan denk ik dat gebeurt niet en loop ik verder maar tog voel ik een rilling over mijn rug. ik heb het denk ik niet zo erg als jou dat ik in paniek raak maar ik maak mij zelf wel altijd behoorlijk bang. als ik in bed lig denk ik ook dat dr ineens hande kome maar dan denk ik kan niet en probeer te slapen, soms lukt het soms niet. mn moeder zij dat het spanningen zijn waaarom ik allemaal dingen in mn hoofd ga halen maarik weet het niet. ik probeer er gewoon niet aan te denken, het is moeilijk maar ik doe het tog. ik weet niet of je hieri ets mee kunt maar ik vertel het gewoon even suc6 verder

[Quiana]

Wat ik me trouwens afvroeg...; zijn jouw angsten bespreekbaar?
Kan je er met iemand over praten, of hou je het vooral voor jezelf
ed?

Jalissa schreef op 23-08-2004 @ 12:21 :
Ik los het het liefst zelf op, ik heb het niet zo op hulpverleners. Bovendien heb ik liever dat bepaalde mensen er niet vanaf weten.

Hmm, beetje jammer om je tegen te laten houden door bepaalde
mensen, (ouders?), al kan ik het wel begrijpen... zeker omdat je
het al niet zo op hulpverleners hebt ed.

Wat laatst nog tegen me gezegd werd over angsten; de enige
manier om ervan af te komen, is de confrontatie. Hoe langer je
iets wat je associeert met angst vermijdt (of negeert?), hoe moeilijker het wordt op den duur.

Voorbeeld; een jongetje is in het zwembad in het diepe geduwd,
en is daardoor bang voor het diepe. Hoe langer hij niet gaat,
hoe enger het diepe lijkt...

Door in kleine stapjes steeds verder die angst 'aan te kijken'
(eerst een keer in het ondiepe, dan een keer onderwater,
dan een keer aan de rand van het diepe, enz, enz), wordt
de angst steeds kleiner/minder, en uiteindelijk kan en durft
hij het diepe in; is de angst overwonnen.

Je zou dus kunnen proberen jezelf (mbv je omgeving) te
confronteren met een angst. Nou zijn jouw angsten niet
echt concreet/tastbaar ed, daarom vind ik het nu iig wel
moeilijk om echt iets te verzinnen wat evt een optie zou
kunnen zijn om uit te proberen oid... Maar is misschien
iets waar je over na kan denken.?

Spreek bijv met je partner af dat hij een paar keer te laat komt
(op onafgesproken momenten, lmd), zodat je ziet dat het kan
gebeuren, zonder dat er gelijk iets (ergs) gebeurd is ed...

Of nouja... Misschien reken je er dan juist op dat hij te laat
komt, en heb je er alsnog niks aan.

Trouwens; als er iets gebeurd/je iets doet wat een angst
oproept of zou kunnen oproepen (bijv als iemand te laat komt,
of jij weg van huis bent), en er ís niks (ergs) gebeurd, maak je
jezelf daar dan ook bewust van, dát er niks gebeurd is? (en kan
je die ervaring dan meenemen voor de toekomst, zodat je,
wanneer je in paniek dreigt te raken bijv, daarop terug kan
kijken?)

[Jalissa]

Soms praat ik er wel over met m'n vriend, maar meestal lukt het me niet goed om het onder woorden te brengen of wil ik er liever niet aan denken.

Ik loop er ook niet helemaal voor weg...ik houd andere mensen niet binnen, ik ga zelf ook gewoon naar school en dat soort dingen. De confrontatie moet ik dus wel aangaan. En mensen komen (helaas) wel eens te laat, maar dat helpt niet. Eerder averechts, want alle keren dat het goed gaat maakt dat de keer dat het niet goed gaat alleen maar dichterbij komt: het kan immers niet altijd goed gaan. Ik weet dat er de meeste keren niks aan de hand is, iemand is gewoon te laat, maar mijn gevoel zegt wat anders.

De laatste tijd raak ik niet vaak meer echt in paniek als iemand te laat is, de dingen die gebeurd kunnen zijn schieten wel door m'n hoofd, maar het overstuur zijn blijft gelukkig meestal weg. Ook omdat de meeste mensen tegenwoordig een mobiele telefoon hebben, dan bel ik iemand dus even op om te vragen of alles goed is. Maar als ik niet kan bellen en het duurt te lang...

[Girly001]

Ok, hier heb je waarschijnlijk niets aan en je wilt het misschien ook niet horen. Maar volgens mij kan je er niet veel aan doen. Het gaat vanzelf over. Het wordt steeds iets minder en op een dag bedenk je je dat je er die dag helemaal niet veel aan gedacht hebt

[Jalissa]

Wanneer is vanzelf? Het duurt nu al zeker een jaar of 8 (maar de jaren daarvoor was het er ook, alleen weet ik dat niet meer precies allemaal) en eigenlijk is het alleen maar erger geworden, ik kan het nu alleen ietsje meer onder controle houden.

[mara18]

Wat je er aan kunt doen? Kijk niet teveel naar de nieuwsuitzendingen

[Jalissa]

mara18 schreef op 27-08-2004 @ 22:54 :
Wat je er aan kunt doen? Kijk niet teveel naar de nieuwsuitzendingen

Zonder het uit te proberen kan ik je zeggen dat dat geen zin heeft: die heb ik er namelijk niet voor nodig om me zo te voelen (normaal gesproken zie ik eigenlijk maximaal één keer per week een nieuwsuitzendig en sommige dingen hebben weinig met 'nieuws' te maken, daar helpt het dus in ieder geval niet bij ).

[Akasha831]

Ik herken veel in de angsten. Ikzelf ben namelijk nogal bang voor de dood. Bang dat andere om me heen dood gaan en bang dat ik zelf wat ergs heb waaraan ik dood ga. Ik weet denk ik wel waar me angst vandaan komt maar kweet nie hoe ik draf kom. Me moeder is afgelopen april plotseling gestorven aan een hersenbloeding en bij elk pijntje in me hoofd weet ik nu bijna zeker dat ik dat ook heb.... Ik heb al van alles eraan gedaan om dat tegen te gaan zoals me bloed na laten kijken...praten...maar nix helpt. Iemand van maatschappelijk werk zei dat ik de angst moest onderkennen in plaats van dr tegen vechten maar als ik dat doe zit ik elke dag bij de dokter...das ook geen optie lijkt me... Heeft iemand misschien een id hoe ik hiermee om moet gaan? Ik kom er echt niet meer uit en aan maatschappelijk hulp heb ik ook nie zoveel..

[Nona]

Na bijna een half jaar mag je, als je echt een discussie wilt, wel een nieuw topic openen.