Verloren

[Poffertje]

Ze schreeuwde, gilde het uit, wou hier ver weg zijn.
Ze voelde hoe haar verlangen groeide om haar lichaam te verlaten, hoe ze van deze wereld weg kon zijn.
Hoe ze diep van binnen wenste nu terplekke te sterven.
Ze sloeg haar hoofd naar voren en klemde haar armen er om heen.
Maar haar armen konden haar wil om te schreeuwen niet tegen houden.
Harder schreeuwde ze, tranen schoten in haar ogen.
Ze ging over in snikken en keek voorzichtig om haar armen heen.
Ze zag een vlindertje zo onschuldig en sierlijk als het was langs haar vliegen.
Even dacht ze dat het haar uitdaagde door langzaam langs haar oor heen te vliegen.
Al trillende stak ze haar hand uit, en het sierlijke beestje ging er bijna onmiddellijk op zitten.
Zachtjes sloot ze haar hand,
ze voelde hoe het in paniek raakte.
Het probeerde weg te komen… Net als zij dat probeerde van deze wereld.
Ze probeerde de drang tegen te houden.
Ze probeerde, maar faalde.
Ze kneep haar handen fijn zo hardt als ze kon zonder nog maar even bij na te denken dat het vlindertje daar nog in zat. .
Ze voelde niet eens hoe ze het beestje vermorzelde.
Alleen het krakende geluid van het brekende lichaampje kon haar nog rijken, maar nog zeker niet tegenhouden.
Ze kneep harder door, haar nagels waren door het beestje heen diep in haar eigen vel gedrukt.
Maar zij voelde het niet, ze voelde niks meer.
Tranen rolden van haar wangen af en spatte op de grond uit elkaar.
Ze merkte hoe zij bij elke traan haar zelf verloor.
Langzaam voelde ze het vocht van haar bloed, gemengd met resten vermorzelde vlinder van haar hand af druipen.
Al snikkend keek ze naar haar hand die ze langzaam trillend opende, een moment van kalmte ging door haar heen…
Het voelen van haar bloed maakte haar beseffen dat ze nog leefde.
Ze opende haar handen en keek naar het bloed gemengd met resten vlinder dat van haar hand af gleed.
Het bloed liep langzaam langs haar polsen heen.
Met haar nagels pulkte ze de laatste resten vlinder uit haar hand.
Een scheut van pijn ging weer door haar heen toen ze besefte dat ze het weer eens zo ver had laten komen.
Ze voelde een ontroostbare pijn in haar, pijn die niet weg zou gaan.
Het gevoel dat ze weer wou gillen kwam weer op.
Maar dit keer wist ze het te onderdrukken.
Ze drukte haar hoofd in haar bebloede handen.
En wreef zonder het te beseffen uit op haar gezicht.
Ze wist niet wat ze nog met haarzelf aan moest.
Maar dat maakte al niet meer uit.
Ze was al weg.
Haar ziel was gebroken.
en onherkeerbaar
Ze had haarzelf verloren.

[Vogelvrij]

Ik had op het begin echt zoiets van... Och, weer zo'n doorsnee verhaaltje vol met zinnen die net iets beter hadden kunnen lopen.

Maar dit stuk:

Al trillende stak ze haar hand uit, en het sierlijke beestje ging er bijna onmiddellijk op zitten.
Zachtjes sloot ze haar hand,
ze voelde hoe het in paniek raakte.
Het probeerde weg te komen… Net als zij dat probeerde van deze wereld.
Ze probeerde de drang tegen te houden.
Ze probeerde, maar faalde.
Ze kneep haar handen fijn zo hardt als ze kon zonder nog maar even bij na te denken dat het vlindertje daar nog in zat. .
Ze voelde niet eens hoe ze het beestje vermorzelde.

Hoewel je heel veel zinnen met "ze" begint (wordt een beetje saai), zat ik echt ineengekrompen op mijn gevoel. Ik zag het beeld echt helemaal voor me!

Allereerst, heb je heel toevallig die aflevering van Oprah gezien dat een meisje zichzelf sneed om te zien dat ze nog leefde en het daarna op haar gezicht en lichaam smeerde, en waarom ze dat deed wist ze zelf niet, ik moest er iig aan denken toen ik je stukje las.

Opzich is er niks mis met je stukje, maar het is niet echt een origineel onderwerp en omdat je niet bijzonder goed schrijft, of een hele aparte woordkeuze oid hebt, blijft 't niet echt hangen.

[Poffertje]

Eigelijk gewoon sene uit een heel verhaal, dus 't fijt dat het verwarrend is is goed begrijpelijk.

Oprah kijk ik niet, dus daar niet van geript (maak je geen zorgen, zo laf bent ik niet)
Ging vooral om het beeld.


Maar erg bedankt voor het commentaar ^-^ Kan er vast wel wat mee.

Oh, maar als je iets ziet bij Oprah en je schrijft daar een verhaal over is dat toch niet erg. Ik schrijf eigenlijk bijna al mijn verhalen met inspiratie van dingen die ik ergens heb gezien of gehoord.

[I C U]

Ik ben begonnen met lezen, maar dat 'ze' elke keer leest ontzettend rot. Mocht je nog eens iets schrijven, probeer dat dan zoveel mogelijk te vermijden, hierdoo rheb ik het niet helemaal gelezen. Verder is het inderdaad niet origineel (goh, ik heb nog niet zo lang geleden ook iets met de titel verloren gepost Wel met een heel ander onderwerp...).

Keep writin'!

[Soapsie]

18 keer begin je een zin met 'Ze'.

Verder stoort dat me absoluut niet, zoals bij de andere reacties wel het geval scheen te zijn.

Poffertje schreef op 20-06-2005 @ 01:20 :
Ze schreeuwde, gilde het uit, wou hier ver weg zijn.

Het gevoel dat ze weer wou gillen kwam weer op.

Het woordje 'wou' vind ik vervelender lezen. 'Wilde' klinkt toch mooier, vind ik.

Poffertje schreef op 20-06-2005 @ 01:20 :
Ze merkte hoe zij bij elke traan haar zelf verloor.

Ze wist niet wat ze nog met haarzelf aan moest.

Ze had haarzelf verloren.

Moet het niet 'zichzelf' zijn? Naar mijn idee klinkt dat veel beter. Ik kan het fout hebben hoor, verbeter me dan. Maar volgens mij moet het 'zichzelf' zijn.

Verder doet het tekstje me niets. Het is iet wat oppervlakkig geschreven en zoals de anderen zeggen is het onderwerp niet echt bijster origineel. Maar het is een vak op zich om een origineel onderwerp te verzinnen.

[Roosje]

Wat Soof zei, alleen moet ik erbij zeggen dat ik dat "Ze..." erg storend vond.

[Anetj]

Ik vind het erg mooi, en 'ze' stoort me helemaal niet! ik kreeg echt een raar gevoel van binnen. Het raakte me. heel mooi!