stelling

Er wordt vaak gezegd, ( ook tegen mij ):" wat knap van je dat je naar de psych gaat, wat sterk".

Maar ik zat daar eens over na te denken, en als we ziek zijn, of we hebben een klein kwaaltje gaan we heel simpel naar de huisarts, en daarvan wordt ook niet gezegd dat het zo knap is.

Het punt, wat ik probeer aan te dragen is dat met welke kwaal of ziekte je ook rond loopt, er is altijd wel iets aan te doen, als je maar wil. Of dat nu aan je lichaam is, of aan je geest.

Waarom wordt er dan toch veel meer waarde gehecht als iemand de stap zet om naar een psych gaat, voor een kwaal.

Mijn vraag is, overdrijven we dat met zijn allen niet een beetje.

Discussieer ze

[edit]: het is geenzins mijn bedoeling om mensen tegen hun schenen te trappen. Dus laat niemand zich aangevallen voelen

[Maurice]

de stap naar de dokter betekent voor veel mensen: 'ik geef toe dat ik een fysieke kwaal heb'. (die stap is voor sommige mensen al groot)
de stap naar de psych betekent: 'ik geef toe dat ik een psychische/psychologische kwaal heb' en het toegeven aan die gedachte is een veel en veel grotere stap. Vandaar dat het meer respect verdient als mensen deze stap nemen.

[x_knorretje_x]

Wanneer je naar de dokter gaat geef je inderdaad toe aan een kwaal. Dit doe je bij de psycholoog ook. Dit is niet zo zeer hetgene waar je het compliment voor krijgt. Mensen vinden het knap (naar mijn mening dan he?) omdat het voor een (voor het gemak te noemen) depressief persoon vaak moeilijk is om met zijn problemen naar buiten te komen. Het is haast een soort van lef hebben, het durven. Het is als het ware te vergelijken met iets wat je nooit hebt gedurfd (om maar n voorbeeld te noemen: parachute springen) toch doen. Daar hebben mensen ook bewondering voor.

[Mrs Mojo Risin]

ik vind het ook knap als mensen naar hun huisarts gaan.
want dat vind ik persoonlijk 10 keer enger.

[Mingster]

Een lichamelijke kwaal is (meestal) makkelijker te herkennen en te genezen dan een geestelijke kwaal.

[Shitonya]

Men overdrijft

Thoughtful schreef op 01-08-2005 @ 23:16 :


En als laatste is het zo dat lichamelijke klachten nog steeds veel meer 'geaccepteerd' worden (al vind ik dat raar).

dat bedoel ik, is het niet meer een soort 'heldendaad' om een soort van 'taboe' te doorbreken?

[M@rco]

Als je erover nadenkt, is het in die zin misschien wel "knap" dat iemand de stap zet om naar een psycholoog te gaan, omdat dat over gevoelens gaat.

Als je grote teen pijn doet dan is dat een gevoel dat je kunt omschrijven, niks om je voor te schamen, je gaat gewoon naar de huisarts en die kijkt ernaar. Geestelijke problemen zijn vaak veel lastiger te omschrijven, het is niet iets concreets waar je je vinger op kunt leggen. Het is daarom vaak ook iets waar anderen zich niks bij voor kunnen stellen als ze het zelf nooit hebben meegemaakt.

Iedereen weet wat kiespijn is en dat dat vervelend is, maar hoeveel mensen die het zélf niet hebben meegemaakt kunnen zeggen dat ze weten hoe het voelt om een depressie te hebben? Het is daarom denk ik ook moeilijker om het er überhaupt met iemand over te hebben, omdat het vaak niet wordt begrepen en misschien wel wordt afgedaan als aanstellerij.

[Wickey]

*mee eens met wat er boven gezegd is*

En ligt het ook niet een beetje aan de persoon zelf? Met een fysiek probleem (zoals bijvoorbeeld een griepje of een pijnlijke teen) weet je namelijk ook wel zeker dat iemand anders het ook zeker heeft gehad.

"ik moet langs de huisarts vanmiddag"
"waarom?"
"Ik heb zo'n last van m'n teen"
"mmm, die is vast gekneusd...Heb ik ook gehad, hij was helemaal blauw! Is jouw teen blauw?"
enz enz...

herkennig maakt iets minder intressant/bijzonder......met een geestelijk probleem ligt dat anders (voornamelijk omdat de helft je niet begrijpt als je uitlegt waarom).

Ik snap de vraag niet precies geloof ik. Maar ik wil wel even opmerken dat ik met alleen een pijnlijke teen nóóit naar de huisarts zou gaan.

Ik gok dat het complimenteren bij iemand die naar de psycholoog/psychiater gaat, vaak voorkomt uit een soort gedachte van "ja, dat kan ik me goed voorstellen, dat jij dat doet" of zelfs "dat werd tijd". Ik weet van één persoon in mijn naaste omgeving (zijn er vast meer, maar ik weet het maar van één) dat hij geregeld bij een psychiater komt, en bij hem had ik dus het bovenstaande: die jongen was duidelijk al maanden depressief en had nog meer problemen, het werd gewoonweg tijd dat hij daar iets aan ging doen.

Het zou hetzelfde zijn als iemands been er al maanden half afhing en hij toch eens besloot naar de dokter te gaan. (op deze laatste zin niet serieus reageren)

Fysieke pijn is een simpeler sensatie, daarom is het makkelijker te herkennen en wijder geaccepteerd. Het is moeilijker om bij jezelf een geestelijk probleem te ontdekken en zelf in te zien dat je daar hulp bij nodig hebt.

[Fantôme]

De meeste lichamelijke kwalen zijn aantoonbaar en in de ogen van andere mensen iets waar je zelf niets aan kunt doen. Het is iets waar je een 'etiket' (bijv: gebroken been) voor krijgt. Dit is zichtbaar. Maar ook dingen als bloedarmoede, niet zichtbaar, maar als je naar de dokter bent geweest dus wel aantoonbaar. Het is over het algemeen niet iets wat je zelf kunt oplossen en mensen vinden het sneu voor je ("nu kan je dus niet op skivakantie, wat jammer zeg!" of "dat moet wel veel pijn gedaan hebben"). Een psychische stoornis is net zo min iets waar je zelf iets aan kunt doen, maar dit is niet door een 'bloedtestje' of 'scan' aantoonbaar (meestal niet dan). Mensen zien het niet als ziekte maar eerder als een zwakte (gelukkig is dat steeds minder de heersende gedachte). Als er op een bepaalde manier in de maatschappij zo over wordt gedacht denk je dit zelf ook en is het moeilijker deze 'zwakte' (wat het eigenlijk niet is dus!) aan de buitenwereld te tonen door er wat aan te doen. Het is moeilijker, voor de meesten, en andere mensen zien dat ook, vandaar denk ik....

kus! fantome

Dat is "knap'' omdat je dan een moeilijke stap hebt gezet nl: Het toegeven dat er iets mis is met je. En dan ook nog het lef hebben er iets aan te doen.

Iedereen gaat wel eens naar de dokter, maar er zijn genoeg mensen die niet naar de psych kunnen/durven.

[Fantôme]

nare man schreef op 02-08-2005 @ 10:23 :
Fysieke pijn is een simpeler sensatie, daarom is het makkelijker te herkennen en wijder geaccepteerd. Het is moeilijker om bij jezelf een geestelijk probleem te ontdekken en zelf in te zien dat je daar hulp bij nodig hebt.

goh. ik ben het eens met jou eens.

het komt er dus in wezen op neer dat psychische klachten maatschappelijk minder geaccpeteerd ( niet echt een goede woordjkeuze ) is dan een fysieke pijn...

ok

[Akilina]

Dark_Princess schreef op 01-08-2005 @ 21:16 :
ik vind het ook knap als mensen naar hun huisarts gaan.
want dat vind ik persoonlijk 10 keer enger.

Dat ervaar ik ook zo.

En verder denk ik dat het voor veel mensen moeilijk is omdat het zo beladen is, voor de persoon zelf (want je hebt problemen op een heel diep en abstract niveau en je moet je helemaal blootgeven, zodat iemand anders hier inzicht in kan krijgen en in staat is je te helpen) en ook voor de maatschappij, omdat veel mensen er over het algemeen niet mee om kunnen gaan als mensen het leven niet meer zien zitten of op een andere manier last hebben van psychisch gerelateerde klachten.

[Charlottetje]

die discussie voer ik als het ware ook met mezelf. nou ja, anders. ik weet namelijk nog niet zo goed wat ik eigenlijk van psychologen (maatschappelijk werkers) vind. ben er zelf geweest, ken genoeg mensen die er geweest zijn en zelfs een vrij belangrijk persoon die daar nu ook naartoe gaat.

naar mijn mening heb je eigenlijk veel van je denken in eigen hand. het is echt veel en veel te makkelijk om jezelf de put in te denken. aan de andere kant bestaan er natuurlijk ook gewoon psychische ziektes, waarbij mensen dan vaak medicijnen krijgen van de psychiater en een soort geestelijke ondersteuning of therapie van een psycholoog.
belangrijk is echter ook de psycholoog die jou behandeld. net als een huisarts. een huisarts kan een ontzettende lul zijn of gewoon wat laks en een verkeerde diagnose stellen. zo kunnen psychologen ook zijn natuurlijk. misschien hoor ik dan gewoon verkeerde verhalen.

de complimentjes vind ik vreemd. als je geestelijke problemen hebt dan horen die bij je. of ze nou te vergelijken zijn met een botbreuk (in 6 weken/sessies genezen) of met astma (chronisch, alleen te verlichten). we moeten er gewoon over kunnen praten. als dat voor de persoon met de psychische klachten moeilijk of vervelend is laat je het aan die persoon of er wel of niet over gesproken word (eventueel in welke mate), maar niet van dat overdreven gedoe. er is iets waar je voor behandeld word, meer niet, een min of meer alledaags iets. (alles is relatief, dus alledaags ook)
iemand met een fysieke afwijking of (tijdelijke) ziekte geef je toch ook geen complimentjes?

scheve vergelijking? hoe vervelend, moeilijk en zielig sommige mensen zichzelf ook kunnen vinden. hoe erg mensen ook vinden dat ze gelijk hebben. mensen praten zichzelf veel te makkelijk in de put (dus in een depressie of andere 'psychische aandoening') en kunnen zichzelf daar ook best uithalen. eigenlijk is dat vaak nog makkelijker dan ze denken ook..

harde mening? misschien. het is mijn mening, gebaseerd op boeken en ervaringen, al dan niet van mezelf...

Louis Armstrong schreef op 01-08-2005 @ 20:41 :
......

als je snel voor een kwaal naar de dokter gaat schaam je je meestal niet.. als je denkt aan een SOA of iets anders waar veel mensen zich voor schamen dan ga je al een stuk minder snel.. en ik denk dat mensen zich schamen voor hun psychische problemen en daarom niet snel naar een psycholoog oid gaan..

en dat daarom dus als je die stap wel durft te nemen en je schaamte durft te doorbreken dat dat "knap" is..