|
Ik weet hoe ik ben en hoe de mensen mij zien. Ik snap ze ook wel, het leven is nou eenmaal ingewikkeld en daar kan niet iedereen mee overweg. Dat mijn simpelweg bewustzijn van het feit dat ik zoveel dingen weet, gemakkelijk verward kan worden met arrogantie. Dat mijn eerlijkheid soms kan voelen als een botte bijl die op ze neerdaalt. Dat wanneer ik mensen wil verhoeden van het maken van vreselijke fouten, het in hun ogen overkomt als pessimisme. Daar ben ik me heust van bewust. Maar het interesseert me gewoon bar weinig. Ik heb geen zin mezelf te veranderen, alleen maar omdat hun inferieure hersenen het verschil niet willen inzien. Eigenlijk had ik dit wel kunnen verwachten, dat ze zich, nadat ik ze had geholpen, tegen me zouden keren. Als een stel ondankbare honden. Maar goed, gebeurd is gebeurd. En ze weten nou eenmaal niet beter. Daarom heb ik besloten het te vergeven, hun laag-bij-de-grondse gedrag. Dus in plaats van ze een langzame en pijnlijke dood te bezorgen zal ik ze vrijlaten, aan hen eigen lot overlaten in de natuur. Misschien is het maar beter zo, ze hadden al mijn kennis waarschijnlijk toch niet aangekund. Maar zonde, het waren zulke leuke speeltjes.
__________________
sensationeel kopje verse koffie
|