Hoe moet ik hem loslaten nu het over is

[niem]

Heyhey

Ik had van de week een topic gepost dat mijn vriend steeds alleen maar ging voor zijn gezin en zijn zieke vader. En dat ik totaal werd buitengesloten.
Uiteindelijk heb ik het hierover gehad met hem. Ik heb ook gehoord van anderen dat mijn vriend geinteresseerd doet/flirt met andere meisjes.

Hij kan niet veranderen en niet mij erbij betrekken en ik heb geen zin om tweede keus te zijn totdat zijn vader dood is.

Dus ik heb gezegd dat het uit is. Hij zei; ik liep er al langer mee om het uit te maken en daarom betrok ik je niet bij mijn gezin.

Maar als hij er al langer mee liep snap ik niet dat hij dezelfde dag nog mailtjes en smsjes stuurt dat ie niet leeft in een wereld zonder mij, en dat ik zijn vrouwtje ben..

Iig nu is het uit, en mijn verstand zegt dat het beter is zo, maar mijn gevoel wil het niet accepteren..
Elke keer kijk ik op mijn mobieltje of gij al gesmst heeft. Ik check 1000X per dag mijn mail.. Ik bel hem op voor smoesjes.. Als hij zou zeggen: Ik zet alles op alles om onze relatie te redden, dan sta ik daar helemaal voor open.
Het probleem is alleen, hij wil niet meer, hij houdt nog 100% van me, maar we passen niet bij elkaar. Hij vind het beter zo..

Dus hij wil echt niet meer, terwijl ik het er zo moeilijk mee heb en hem het liefst om zn nek heen zou vligen..

Hoe kan ik van hem loskomen, en de mooie momenten vergeten??
Of er iig minder pijn aan beleven..?

Als ik in deze periode blijf hangen dan wordt hij straks were gelukkig (met of zonder) een ander, en ben ik hem nog steeds niet vergeten / los van hem..

Ik voel me echt zo kut... ik moet steeds janken gewoon..

Het idee dat hij straks voorgoed uit mijn leven verdwijnt doet me veelste veel pijn... dat verscheurd me gewoon..

Als ik er zo mee zit, heb ik dan wel de goeie beslissing gemaakt vraag ik mezelf af.. ik begin aan mezelf te twijfelen..

Of heft iedereen daar last van als het uit is

[DrunkOnEgo]

ja, ik denk dat meerdere mensen daar last van hebben. Zo niet, iedereen. Je moet hem loslaten en verder proberen te gaan. Het is alleen lastig om dit te doen. Het beste wat je kan doen is ieder contact vermijden. Een beetje het idee van 'out of sight, out of mind' (natuurlijk werkt dit niet 100%). Ga vooral leuke dingen doen. Dingen die je afleiden zodat je niet steeds aan hem hoeft te denken. Probeer alles een beetje te relativeren. Kijk, als jullie bij elkaar horen, dan zou alles misschien goed kunnen komen als jullie elkaar even loslaten. Als dit niet gebeurd (en te lezen uit je post is die kans groot), dan moet je je daar bij neer proberen te leggen. Move on. Bedenk dat je een leuke tijd met elkaar hebt gehad en dat je daar met een goed gevoel op terug kan kijken. Khoop dat dit een beetje helpt...succes ermee iig!

en trouwens, je bent hem niet voorgoed kwijt. Jullie zijn elkaar nooit écht kwijt. Misschien, en dit wil je nu nog niet horen, is een goede vriendschap met hem wel iets heel moois. Het idee van iemand kwijt zijn, moet je niet te snel denken. De persoon in kwestie is niet overleden. Dingen als op je telefoon kijken en je mail checken zul je vast nog wel even houden, maar dat gaat ook vanzelf weg.

Ik denk dat het probleem misschien was dat jij 'verwachtte' dat jij nu op de eerste plaats zou komen, terwijl hij thuis een heel moeilijke situatie heeft en een moeilijke periode doorgaat. Je opmerking 'en ik heb geen zin om tweede keus te zijn totdat zijn vader dood is' vind ik dan ook wel gevoelloos en egoïstisch.

Daarnaast moet je de mooie momenten niet vergeten, maar juist koesteren. Omdat het uit is was jullie hele relatie toch niet kut?

Gun jezelf wat tijd en heb even geen contact met hem. Dat is het beste.

[mara18]

Loontjuh schreef op 09-10-2005 @ 11:29 :
Ik denk dat het probleem misschien was dat jij 'verwachtte' dat jij nu op de eerste plaats zou komen, terwijl hij thuis een heel moeilijke situatie heeft en een moeilijke periode doorgaat. Je opmerking 'en ik heb geen zin om tweede keus te zijn totdat zijn vader dood is' vind ik dan ook wel gevoelloos en egoïstisch.

Inderdaad, net wat ik ook dacht
Dat zeg je toch niet!
Niet moeilijk dat jullie mekaar niet begrijpen/ niet bij elkaar passen. Jij kan blijkbaar de ernst van zijn gevoelens niet inschatten als ik dit zo lees

[x-ViXeN-x]

Ik voelde me precies zoals jou toen het uit was en ik kan je ook vertellen dat dat nog heel lang gaat duren en het klinkt echt heel gewoon misschien maar leuke dingen doen met vriendinnen helpt echt, lekker shoppen of uitgaan. Tuurlijk blijft dat kutgevoel dan wel maar je zult merken dat het ook leuk kan zijn om vrijgezel te zijn ook al neemt het veel tijd in beslag, het komt echt wel.

[mara18]

mara18 schreef op 09-10-2005 @ 13:16 :
Inderdaad, net wat ik ook dacht
Dat zeg je toch niet!
Niet moeilijk dat jullie mekaar niet begrijpen/ niet bij elkaar passen. Jij kan blijkbaar de ernst van zijn gevoelens niet inschatten als ik dit zo lees

Ik heb nu je ander topic gelezen en ik neem mijn woorden terug. Zo uit de context gerukt, kwam de boodschap nogal hard over, maar nu ik de rest van het verhaal zie, snap ik je wel

Loontjuh schreef op 09-10-2005 @ 11:29 :
Ik denk dat het probleem misschien was dat jij 'verwachtte' dat jij nu op de eerste plaats zou komen, terwijl hij thuis een heel moeilijke situatie heeft en een moeilijke periode doorgaat. Je opmerking 'en ik heb geen zin om tweede keus te zijn totdat zijn vader dood is' vind ik dan ook wel gevoelloos en egoïstisch.

Daarnaast moet je de mooie momenten niet vergeten, maar juist koesteren. Omdat het uit is was jullie hele relatie toch niet kut?

Gun jezelf wat tijd en heb even geen contact met hem. Dat is het beste.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Het is nu wel echt even een nare tijd voor je, maar over een tijdje heb je hopelijk de draai in je leven weer gevonden, sterkte...

mara18 schreef op 09-10-2005 @ 14:16 :
Ik heb nu je ander topic gelezen en ik neem mijn woorden terug. Zo uit de context gerukt, kwam de boodschap nogal hard over, maar nu ik de rest van het verhaal zie, snap ik je wel

Eigenlijk vind ik TS wel erg egoistisch over de situatie praten (in haar andere topic), soms echt te lullig. Natuurlijk ben je (TS) even niet vollop in de picture, zijn vader komt te overlijden! Dat heeft toch wel echt inpact op het hele leven, zowel van hem als van hun gezin.
- en ik kan het weten, mijn eigen vader is namelijk overleden-
Ik krijg er echt een naar gevoel van als ik je andere topic lees, het maakt me ook verdrietig.
Wel snap ik dat het voor jou ook wel een rottige situatie is, omdat je (ex) vriend toch heel anders is, en het gezin jou niet zo accepteert als dat je graag zou willen.
Maar zijn vader gaat dood, je zegt ergens dat die vader zich achter zijn ziekte verschuild, maar natuurlijk doet hij dat. Hij gaat dood, hij weet dat hij dood gaat, opzich is dat al rede genoeg om anders te zijn dan normaal.
Ook voor je (ex) vriend is het lastig, weet je wel hoeveel verdriet er bij komt kijken als je vader overlijdt!!

-ik ken natuurlijk de situatie niet helemaal, en kan me dus ook voorstellen dat het voor jou (TS) echt rot is, maar toch vind ik je iets te gevoelloos over alles praten!-

Ik ben het eens met mevrouwM. Iedereen gaat anders om met de dood of aankomende dood van een familielid, vriend of iemand anders. Ik betrok mijn ex er juist wel in en mijn familie eigenlijk niet, maar hij kiest blijkbaar voor een andere manier en hij moet doen wat hij denkt dat het beste is. Op dat moment moet je denk ik als vriend/vriendin een stapje achteruit doen, er voor diegene zijn en hem/haar opvangen als dat nodig is en diegene dat wilt..
Dit is even een erg heftige periode. Die doe je niet zomaar teniet alsof het niets is.

[Spiteful]

Idd je eigen gevoelens wat opzij proberen te zetten en een goede vriendin proberen te zijn.
Voor de rest kan ik je alleen maar zeggen wat men tegen iedereen met een gebroken hart zegt... het voor de hand liggende.
Ik vind het wel rot voor je, maar hij zit met nog ergere problemen.

[niem]

Sorry als ik iets te hard ben overgekomen.. het was niet mn bedoeling om anderen er verdrietig door te doen voelen..

Misschien zou je me begrijpen als je in dezelfde situatie zat..
Mijn vriend is het huis uit gegaan omdat hij het absoluut niet goed kon vinden thuis en steeds hele erge ruzie's had met zijn ouders.... hij heeft eerst een tijdje bij ons in gewoond en vervolgens is hij op zichzelf gaan wonen..
Zij vader was een paar jaar daarvoor al ziek geweest en hij gaf naar mij toe dat hij het niet erg had gevonden als zijn pa toen was doodgegaan want het deed hem niet zoveel.. En hij heeft zijn pa zelfs een paar keer in front of mijn familie doodgewenst.. Hij zal het echt niet hebben gemeend.. maar als je dat over je eigen pa zegt dan is het niet zomaar een pa.. Het is echt een heel erg moeilijk mens..

Ik snap dat hij voor zijn pa is gegaan (want die is nu ziek en die heeft hem nodig, ook ik weet wat het is om een ernstig zieke ouder te hebben)

Ik heb alleen wel het gevoel dat ik vanuit zijn familie nooit een eerlijke kans heb gekregen. Ze hebben nooit moeite gedaan om me te mogen..
Zijn vader heeft mij zelfs een hoer genoemd omdat ik hiervoor al een paar vriendjes heb gehad..

En hij heeft mijn vriend zijn leven altijd al geprobeerd te claimen/beheersen..Al voordat hij ziek werd.

Ik snap wel dat ik misschien iets te grof ben geweest.. maar ik meen het wel als ik zeg dat ik zijn vader niet zal missen..
Wat ik wel heel erg vind is dat ik mijn ex-vriend heel erg veel verdriet zie hebben en dat HIJ zijn vader moet missen..

Hij heeft mij alleen niet toegelaten in het ziekteproces van zijn vader.. En dan kan je je wel wegcijferen, maar op een begeven moment besta je dan niet mere voor de ander.. en wat heb je dan nog aan elkaar??

Ik had hem graag willen steunen, maar hij stond niet open voor mijn steun..

Misschien kan ik hem als 'een' vriendin nog steunen.. Misschien als mijn gevoelens voor hem iets afgezwakt zijn...
Ik wil het wel proberen.

Het kan natuurlijk dat je exvriend en zijn vader een rare band hadden. Jij zegt dat zijn vader hem altijd heeft geclaimd. Maar ja dat kan ook normaal zijn; gewoon hun band. Als je vriend daar geen problemen mee heeft, lijkt me dat ook niet iets goeds of iets fouts, maar gewoon iets wat er is.
Hoe hard je vriend over zijn vader heeft gepraat, dat kan toch ook gewoon zijn dat hij zich geen houding wist te geven in de sitautie, dat hij het eigenlijk allemaal erg vervelend vond, en juist daarom op zijn pa ging mopperen. Iedere puber heeft wel eens ruzie met zijn ouders, ieder gaat daar wel anders mee om.
Volgens mij moeten er erge dingen gebeuren wil je je vader echt doodwensen.

Daarnaast denk ik dat er voor jou een nog heel ander probleem speelt; en dat is dat die schoonfamilie je nooit geaccepteerd heeft. Dat staat er eigenlijk helemaal los van, maar komt in zo;n situatie extra hard terug. Ik zit zelf in een soort gelijk iets; na drie jaar heb ik nog steeds nauwelijks contact met de ouders van mijn vriend. Ze zeggen amper iets tegen me, vragen nooit naar me, tsjaa. Ik heb het maar geaccepteerd, meer kan ik toch niet doen.

Ook zeg je dat je vriend jou niet heeft toegelaten in het ziekteproces van zijn vader. Wat ik nog weet van mijn vader toen hij ziek was, was dat NIEMAND dit van mij op school mocht weten, dat was ietst van mij, dat was mijn ''geheim'' naar de buitenwereld. Natuurlijk hield ik dit niet lang vol...
Natuurlijk is het niet helemaal te vergelijken, en ik zou me in jou situatie ook wel een beetje raar voelen, een vriend die je niet betrekt bij een belangrijk proces binnen zijn leven, maar je kan dus wel raar om gaan met een situatie.

Nogmaals, alles is waarschijnlijk erg rot gelopen voor je, maar ik kan me wel een beetje plaatsen in je vriend.

-ik vroeg me trouwens nog af hoe oud jij was-

Ik snap die jongen wel. Ik heb op een keer tegen mijn vader gezegd dat ik hem voorlopig niet meer wilde zien. Dit werden jaren en ik was er nog steeds niet aan toe toen hij weer ernstig ziek werd. De kanker verspreidde zich en op een gegeven moment ben ik (voor mijn zusje! omdat ze jarig was) nog één keer naar hem toe geweest.
Maar ondanks dat ik hem niet wilde zien, omdat er nog veel te veel verdriet, woede etc was, hield ik toch heel erg veel van hem en was hij toch mijn vader. Vandaar misschien ook de 'omslag' van je ex, want hij heeft nog maar heel kort een vader en nu wil hij denk ik van elk moment genieten dat ze nog samen kunnen zijn. Elk moment, elke uitspraak etc opzuigen als een spons.
Ik kan het me heel erg goed voorstellen dat dat voor jou heel erg rot is. Vooral als hij je er niet in betrekt. Je voelt je dan een soort buitenstaander. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat hij op deze manier zijn rouwproces al begint en dit hoofdstuk uiteindelijk beter kan afsluiten dan ik doe.

Misschien zou je ze af en toe een kaartje kunnen sturen dat je aan ze denkt en ze heel erg veel sterkte, kracht en liefde toewenst in deze periode. Zo toon je ook dat je betrokken bent en wie weet krijg je zelfs reactie
Geven om te geven en niet geven om te nemen.

Misschien heeft je ex-vriend wel wat meer moeite om te tonen hoe hij zich onder deze situatie voelt, want je wilt je toch graag groot houden.

Ik zou zeggen: sluit dit hoofdstuk voor jou eerst af en stuur misschien af en toe eens een kaartje. Dat zullen ze zeker waarderen.

Maar voordat je dit hoofdstuk zelf hebt afgesloten denk ik dat het erg moeilijk is om hem te steunen en er voor hem te zijn, want dan zijn er andere belangen en gevoelens in het spel en dat zorgt voor verwarring.

Ook jij veel sterkte, maar je ex en zijn familie ook

[niem]

Ik ben 22 (haha, maakt dat verschil?)
Ja het is gewoon lastig, ik heb zo ook een keer een kaartje geschreven, en ze zeggen dat ze alle kaarten die ze ontvangen meteen verscheuren want ze hebben geen behoefte aan dat sentimentele gedoe. Ik heb mn kaart er ook nooit zien staan ofzo...Ik heb ze ook nog een keer een bosje bloemen gegeven..

Het blijft lastig, nu opeens zegt mn ex dat hij het niet zo definitief uit wilde hebben als hij liet merken... maar hij heeft ook een keer laten doorschemeren dat hij er al langer me elipe om het uit t emaken, en dat hij eigenlijk niet wist waarom hij nog bij me was..
Het is al eens eerder uit geweest, maar toen wel weer aangegaan, maar de band is nooit meer zo geworden als eerst..
Doordat hij heeft laten merken dat hij twijfelt wete ik het nu helemaal niet meer..

Hij heeft eerst heeeeeeel duidelijk laten merken dat onze relatie echt gene kans meer had.. en nu opeens laat ie merken dat er nog wel een soort kans inzit.. Nu begin ik zelf ook were te twijfelen.. Ik hou heel veel van hem, maar heb er een hard hoofd in dat het ooit echt goed zal gaan tussen ons.. Het ging voor mn gevoel best wel goed afgelopen tijd.. al ging het op het laatst niet meer echt lekker..

Ik heb net tegen iedereen verteled dat het uit is, en iedereen vindt het beter zo en zegt dat ik afstand van hem moet nemen en even geen contact meer moet zoeken.. En dan hoor ik nu van hem dat hij het nog wel een kans geeft..

Wat zouden jullie dan doen?

Ow ik had me je jonger voorgesteld (), ik weet ook niet waarom. Maar ik denk meer om de sitautie die jij beschrijft. Kijk als zijn 16jarig zoon een vriendin heeft van 15, kan ik me voorstellen dat hij zich daar niet zo mee bezig houdt, en dat hij je er niet echt bij betrekt. Snap je?
Je bent 22, dat maakt het verhaal toch ergens wel anders. Vanuit zijn vader, maar ook wel een beetje vanuit je vriend. Ik bedoel jij bent al volwassen, niet een 15 jarige puber die net 2 maandjes ''verkering'' heeft met zijn zoontje.

Je (ex)vriend begint nu al te twijfelen. Lastig, en ik denk voor jou ook wel erg dubbel. Ik denk dat je het voor jezelf even goed op een rijtje moet krijgen, en je (ex) vriend ook. Het is nu kort, nu komt het ''verdriet'', maar als jullie zo patsboem weer bij elkaar komen, lopen jullie waarschijnlijk toch weer tegen dezelfde dingen aan. Er zal hoogstwaarschijnlijk ergens toch iets moeten veranderen.
Wel is het voor je vriend mss extra verdrietig nu hij naast zijn zieke vader ook nog verdriet van jou heeft, maar goed daar kan jij nu ook verder weinig aan doen.

Ik denk toch beide goed nadenken, hierover samen praten, en samen tot een goede conclusie/ oplossing komen.

[evanescence]

je weet iig al dat het waarschijnlijk niet meer aan zal gaan.
liefdesverdriet is een 'rouwperiode'. het is dus normaal dat je je kut voelt...je moet geen excuses zoeken om je niet verdrietig te voelen...laat je gewoon even gaan en voel je maar even kut...dat slijt gewoon....
het zou juist niet gezond zijn als je je kiplekker voelt na een relatie van zoveel jaar....laat hem maar gaan....zoek een beetje afleiding....