Duet

[joes]

- Niets evenaart de natuur, ben u het daar mee eens?

Het creëert zeker veel nieuws en brengt geluk weer langzaam met zich mee.

- Och niet enkel geluk, in de winter kan men net zo blij zijn als nu, maar toch, de lente is de mooiste tijd op aarde en ieder dier, plant of ander levend wezen beseft zich dat, ziet u niet?

Och ja, “For love is crowned with the prime, In the spring time, the only pretty ring time,
When birds do sing hey ding a ding: Sweet lovers love the Spring”

- U verwoordt zich altijd met de poëzie van anderen (…)

Ik herkende je blik uit duizenden, de kleur van jouw ogen. Je was een man van rijkdom en welzijn, van trots en egoïsme. Het mooiste vond ik jouw ijzige blik wanneer je een ruimte vol nederige mensen binnenliep en over ze heen keek. Uren vocht ik om jouw blik te vangen, ieder ander mens had de hoop al opgegeven. Maar die blauwe ogen waren voor mij, als de kleine viooltjes in de tuin, die mijn vader voor mij plukte en ’s ochtends op mijn kussen legde zodat ik wakker werd als een prinses. Jij maakte van mij, een simpel meisje, een prinses door enkel te kijken. Ik voelde me als de mooiste vlinder in mijn vaders kamer die daar ingelijst en opgehangen werd, de mooiste zomer uit mijn zestien jaren, de gelukkigste vrouw en tegelijkertijd zo nederig en klein, slechts bedoeld om verzorgd te worden. Jij was degene die mij vast moest houden en mij in donkere dagen, want van de nachten zouden wij houden, een kaars zou voorhouden om mij met wat licht bij te schijnen. Ik wist dat jij uit wijze woorden bestond en een hart had dat kloppen zou, zodra ik het gevonden had. Ik wist dit alles, nog voor ik in je ogen keek.

Ik had al duizend gezichten gezien en duizend keer gebogen, weer een nieuw persoon ontmoet. Maar geen wist mij in te pakken, met zulke warmte, als jij. Jouw gezicht sprak boekdelen wanneer je naar mij keek en je hand voorzichtig tegen mijn wang legde. Ik had nog nooit een aanraking zo gewaardeerd, als die van jou adem in mijn nek, toen ik je terug naar huis toe droeg, als die warmte tegen mijn, nog koude ziel. Ik droomde niet, dat wist ik gelijk, want hier durfde zelfs ik niet van te dromen. Je was voor mij bijzonder omdat je het niet was. Zo simpel en onschuldig, nog in bezit van de naïviteit die men verliest, zodra zij de wereld heeft gezien. Jij geloofde in alles waar ik tegen was, in het bezit van een fantastische veerbeeltenis van deze wrede wereld. Zonder na te denken besloot ik dat jij misschien de ware was, waarin ik niet geloofde. Weet jij nog jou witte jurk met roze lintjes, die allereerste avond? Je was als een parel, je zweefde boven de grond terwijl je danste als een vlinder in de ongeschonden natuur, je glimlach sprak van ongekend geluk en die blik toen je me aankeek. Je werd mijn bruid, ik wist het toen al, zonder een woord over jou zachte lippen te hebben horen rollen.

Wordt de liefde geïdealiseerd?

- Oh, ja zeker mejuffrouw

Idealiseer ik jou als ik niet bij je ben?

- Hoe denkt u dan over mij?

Precies zoals je nu naast mij loopt

- Niet eens mooier?

Dat zou niet kunnen, je bent tenslotte voor mij… Och sorry, ik breng je nu in verlegenheid

- Ach, weet u, ik hoor u graag praten

Als het óver jou gaat zeker

- Neen, elk woordje, uitgesproken door die zachte stem, maakt mij blij. Ik verheug me al op de volgende zinnen. Ik zal u niet langer onderbreken

…………Ik idealiseer je niet

- Nee, dat doet u inderdaad niet

Dan de liefde ook niet

- En toch luistert u naar sonnetten, ziet u toneelspelen en droomt u stiekem van een leven vol poëtische zinnen, idealistische dromen en fantastische liefdes, van eens beschreven en verzonnen hartstochtelijke romances. Wacht, wat zei u nu?

En toch droom ik van u

Hoe jij je hand voorzichtig tegen mijn wang legde en mij aankeek met een duidelijke blik in jou ogen. Houden van, met één zachte aanraking kende ik geen idealen, poëzie en dromen meer, slechts die eens beschreven hartstocht en liefde.

Kende ik nog slechts jou blauwe ogen die de kern van jou ziel droegen, maar was mijn wereld zo breed, dat zelfs een leven lang het niet ontdekken kon.

What's to come is still unsure:
In delay there lies not plenty;
Then, come kiss me, sweet and twenty,
Youth's a stuff will not endure.

[Roosje]

Anti nul-replies en ik ga nu lezen.

[Roosje]

Gelezen.

Als eerste punt - "jou" is geen bezittelijk voornaamwoord. Je gebruikt het wel vaak zo, maar er hoort nog een W achter. Om te weten of het jou of jouw is, kun je het vervangen door mij/mijn. Als het mijn is, is het ook jouw en anders moet je jou gebruiken. Ten tweede gebruik je erg veel komma's, ook op plekken waar het niet nodig is.

Maar geen wist mij in te pakken, met zulke warmte, als jij.

Hier bijvoorbeeld. De komma's zouden gewoon weggelaten kunnen wroden en dan vind ik de zin nog beter leesbaar ook.

Verder... Ik weet niet, ik vind 'm wel tof, denk ik. De middelste stukjes, die waarin de "zij" en de "hij" praten, vind ik het best. De dialogen vind ik af en toe een beetje overdreven, het is er iets te dik bovenop gelegd. Je gebruikt in de laatste dialoog ook wel wel erg veel het woord "idealiseren", of variaties daarop. Bestaan er geen synoniemen voor?

Nou ja, over het algemeen dus een leuk stukje.

[joes]

Hee, ! Dankjewel

Ja, ik ben ook anti-nul replies, maar als het op mezelf slaat gaat het natuurlijk moeilijker Bij mij is het zoooo'n ramp met die komma's doe ik er niet teveel, dan zijn het er automatisch te weinig en andersom. Ik kan er niets aandoen, ik probeer het mezelf aan te leren. Ik heb gewoon een verslaving aan dat halve haakje.. Die dialogen.. Ja die zijn wel overdreven ja. Heerlijk, ik kwam net thuis na Pride and Prejudice. ah (L)

[Roosje]

Ik vind het trouwens leuk dat die ene het "u" de hele tijd stug volhoudt en de ander gewoon tutoyeert, dat was ik nog even vergeten te zeggen. En komma's, nou ja, gebruik er maar niet teveel, meer kan ik er niet over zeggen.