ik vond je zo ontzettend mooi, de eerste keer
je ogen keken door me heen
je laatste zinnen die avond, bevrijdde mij
je zei: "schat, je bent niet meer alleen"
je hebt de stilte in mijn leven, ingevult
er komen steeds meer kleuren bij
je hebt precies binnen de lijntjes gekleurd in de portret-tekening van mij
de tekening was perfect
hij was bijna te goed
ik voelde het al aan komen
je wilde me niet meer, in je bloed
je wou opeens je leven alleen gaan leven
dat was gelukkig maar, heel even
je was geïrriteerd door mij
maar zelfs dat, was snel voorbij
het was een foutje, zei je
met ongesteldheid en de pil
iets waaarvan elke vriend van me zei
dat zijn vrouwenproblemen, iets wat je niet begrijpen wil
maar we zijn er weer bovenop gekomen
en weer... begonnen met dromen
__________________
Van een writersblock heb ik nooit last gehad, volgens mijn vrienden komt dat omdat ik nog van een hoopje stront een taartje kan maken...
|